بیش از نیمی از داده های دیجیتالی تولید شده توسط شرکت ها برای اهداف یکبار مصرف جمع آوری، پردازش و ذخیره می‌شود و اغلب، هرگز دوباره استفاده نمی‌شود.
به گزارش تک ناک، این داده های یکبارمصرف می‌توانند چندین تصویر تقریباً یکسان شما باشد که در Google Photos یا iCloud نگهداری می‌شوند یا می تواند صفحه‌گسترده‌های قدیمی یک کسب‌وکار که دیگر هرگز استفاده نمی‌شوند، یا داده‌هایی از حسگرهای اینترنت اشیا که هدفی ندارند را شامل شود.
این Dark data و یا به عبارتی دیگر داده های تیره انرژی مورد نیاز خود را از دنیای واقعی دریافت می کنند. حتی داده‌هایی که ذخیره می‌شوند و هرگز دوباره استفاده نمی‌شوند، فضایی را در سرورها اشغال می‌کنند.معمولاً بانک‌های عظیمی از رایانه‌ها در انبارهای شرکتها وجود دارد. آن رایانه ها و آن انبارها همگی برق زیادی مصرف می‌کنند.
این هزینه انرژی که مقدار قابل توجهی است در بیشتر سازمان ها به چشم نمی آید. حفظ و نگهداری یک حافظه سازمانی موثر یک چالش است، اما به چه قیمتی برای محیط زیست؟
در حرکتی به سمت انتشار کربن صفر خالص، بسیاری از سازمان ها در تلاش هستند تا ردپای کربنی خود را کاهش دهند.
دستور العملها برای این حرکت ها عموماً بر کاهش منابع سنتی تولید کربن، از طریق مکانیسم‌هایی مانند جذب کربن اضافی (مثلاً کاشت درختان برای جبران انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از استفاده از سوخت های فسیلی ) متمرکز شده است.
ردپای کربن دیجیتال
در حالی که بیشتر فعالان تغییرات آب و هوایی بر محدود کردن انتشار گازهای گلخانه‌ای از صنایع خودروسازی، هوانوردی و انرژی متمرکز هستند، پردازش داده‌های دیجیتال در حال حاضر با این بخش‌ها قابل مقایسه است و همچنان در حال رشد است.
در سال 2020 ادعا می‌شد دیجیتالی شدن باعث 4 درصد از کل انتشار کربن (گاز گلخانه ای ) در سطح جهان می‌شود. تولید داده‌های دیجیتال به سرعت در حال افزایش است . امسال انتظار می‌رود که جهان ۹۷ زتابایت (یعنی ۹۷ تریلیون گیگابایت) داده تولید کند. تا سال 2025، این مقدار می تواند تقریبا دو برابر شود و به 181 زتابایت برسد.بنابراین تعجب آور است که توجه کمی به سیاست‌های کاهش ردپای کربنی دیجیتال سازمان‌ها شده‌است.
وقتی با مردم در مورد کار خود صحبت می کنیم، متوجه می شویم که آنها اغلب تصور می‌کنند که داده‌های دیجیتال و در واقع فرآیند دیجیتالی شدن، کربن تولید نمی‌کند. اما لزوماً اینطور نیست.
برای کمک به کاهش این ردپا، ایده ” کربن زدایی دیجیتال ” معرفی شده است. منظور استفاده از تلفن‌ها، رایانه‌ها، حسگرها و سایر فناوری‌های دیجیتال برای کاهش ردپای کربن یک سازمان نیست بلکه منظور کاهش ردپای کربن خود داده های دیجیتال است.
مهم است که بدانیم دیجیتالی شدن به خودی خود یک موضوع زیست محیطی نیست، اما اثرات زیست محیطی عظیمی وجود دارد که به نحوه استفاده ما از فرآیندهای دیجیتال در فعالیت های روزانه محل کار بستگی دارد.
برای نشان دادن بزرگی وضعیت Dark data ، مراکز داده (مسئول 2.5 درصد از کل دی اکسید کربن ناشی از فعالیت های انسان) ردپای کربن بیشتری نسبت به صنعت هوانوردی (2.1 درصد) دارند.
برای بیان این موضوع، ابزاری ایجاد شده که می‌تواند به محاسبه هزینه انتشار کربن داده‌ها دیجیتال برای یک سازمان کمک کند.
با استفاده از این محاسبات ، یک تجارت معمولی مبتنی بر داده مانند بیمه، خرده‌فروشی بر بستر اینترنت ، یا بانکداری با 100 کارمند، ممکن است 2983 گیگابایت Dark dataدر روز تولید کند. اگر آنها می‌خواستند این داده‌ها را برای یک سال ذخیره کنند، ردپای کربنی این داده ها با 6 بار پروازهوایی از لندن به نیویورک برابری می کرد.
در حال حاضر، شرکت ها روزانه 1،300،000،000 گیگابایت Dark data تولید می کنند که معادل انتشار کربن 3،023،255 پرواز از لندن به نیویورک است.
رشد سریع Dark data (داده تیره) سؤالات مهمی را در مورد کارایی شیوه‌های دیجیتال فعلی ایجاد می‌کند. در مطالعه‌ای که اخیراً در مجله استراتژی کسب‌وکار منتشر شده است، راه‌هایی را برای کمک به سازمان‌ها در استفاده مجدد از داده‌های دیجیتال و مشخص کردن مسیرهایی برای سازمان‌ها در هنگام جمع‌آوری، پردازش و ذخیره داده‌های دیجیتال جدید شناسایی کردیم.
ما امیدواریم که این بتواند تولید Dark data را کاهش دهد و به جنبش کربن زدایی دیجیتال کمک کند، برای تحقق صفر خالص در دنیای دیجیتال همه ما باید تلاش کنند
حتی می‌توانید با تصمیم‌گیری در مورد عکس‌ها و ویدیوهایی که دیگر به آنها نیاز ندارید، شروع کنید. هر فایلی که در Apple iCloud یا Google Photos ذخیره می شود، به ردپای کربنی دیجیتال شما افزوده می‌شود.
