مطالعه ای که در ماه جاری توسط دانشمندان هلندی منتشر شد نشان می دهد که خورشید ممکن است پلاستیک های شناور در سطح دریاها و اقیانوس ها را تجزیه کند.
به گزارش تکناک، از آنجایی که جهان همچنان برای همه چیز از بسته‌بندی یکبار مصرف گرفته تا دستگاه‌های پزشکی به پلاستیک متکی است، تخمین زده می‌شود که سالانه 10 میلیون تن از این مواد وارد اقیانوس‌های ما می‌شود.
چنین آلودگی شدیدی خطرات آشکاری را برای زندگی دریایی و حتی زندگی در خشکی ایجاد می کند. به نظر می رسد که خود مادر طبیعت در حال تلاش برای کاهش این خطرات است.
تیمی از متخصصان دریایی از موسسه رویال هلند برای تحقیقات دریا (NIOZ) دریافتند که در محیط‌های شبیه‌سازی اقیانوس، نور ماوراء بنفش (UV) که از خورشید ساطع می‌شود به تدریج پلاستیک‌ها را تخریب کرده و به کاهش آلودگی آب دریا کمک می‌کند و به طور بالقوه این مشکل را حل می‌کند. دانشمندان این رویداد را «پارادوکس پلاستیک گمشده» را نامیده اند.
متخصصان محیط‌زیست، زیست‌شناسان دریایی و سایر محققان مدتی است که روی پلاستیک‌های آلوده‌کننده اقیانوس‌ها مطالعه می‌کنند، اما پارادوکس پلاستیک گمشده همواره یکی از مهم‌ترین دغدغه ها بوده است.
در حالی که دانشمندان می دانند تقریباً چه مقدار پلاستیک به طور منظم وارد اقیانوس می شود، آنها در واقع نمی توانند بخشی از آن را پیدا کنند. این پلاستیک ها فقط از بین رفته اند. به طور طبیعی این سوال ایجاد می شود که این همه پلاستیک به کجا رفته اند؟
در آزمایشگاه NIOZ، محققان، آلودگی اقیانوس ها و پرتوهای فرابنفش خورشید را با مخلوط کردن آب دریا و پلاستیک های معمولی و ایجاد «سوپ پلاستیکی» شبیه سازی کردند.
این پلاستیک‌ها شامل رایج‌ترین آلاینده‌های موجود در سطح اقیانوس شامل: پلی اتیلن ترفتالات (PET)، پلی استایرن (PS)، پلی اتیلن (PE) و پلی پروپیلن (PP) بودند. هر تکه پلاستیک به سختی بزرگتر از یک میکروپلاستیک بود و شکل و اندازه آلاینده هایی را تقلید می کرد که قادر به شناور شدن به جای غرق شدن هستند.
یک لامپ هالوژن 460 واتی پرتوهای UV مشابه نور UV-A/B خورشیدی را در سوپ پلاستیکی می‌تابید در حالی که یک میز ارتعاشی حرکت امواج اقیانوس را تقلید می‌کرد.
در طی چند روز، محققان یکپارچگی فیزیکی ذرات پلاستیکی را زیر نظر گرفتند. آنها دریافتند که اشعه ماوراء بنفش هر ذره پلاستیکی را به قطعات کوچک‌تر می‌شکند و در نهایت نانوپلاستیک‌ها (پلاستیک‌هایی که آنقدر کوچک هستند که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده نیستند) و مولکول‌هایی مانند آن‌هایی که در نفت خام یافت می‌شوند، ایجاد کردند. این ترکیبات می توانند از نظر شیمیایی حل شوند یا توسط باکتری ها تجزیه شوند.
بر اساس میزان تخریب اندازه‌گیری شده در آزمایش خود، محققان NIOZ تخمین می‌زنند که خورشید آلاینده‌های پلاستیکی معمولی سطح آبها را بین 1.7 تا 2.3 درصد در سال تجزیه می‌کند. با این سرعت، بین 7 تا 22 درصد پلاستیکی که تا به حال به دریا رها شده است، می تواند توسط اشعه ماوراء بنفش تجزیه شده باشد. در حالی که این آمار دلگرم کننده است، دانشمندان هشدار می دهند که این یک راه حل مناسب برای آلودگی پلاستیکی نیست. چنین سرعتی از تخریب آنقدر آهسته است که نمی‌تواند اقیانوس را به طور کامل از تمام پلاستیک‌های آن پاک کند. علاوه بر این، پلاستیک های آزمایشی، کربن آلی، دی اکسید کربن، مونوکسید کربن، متان و سایر گازها را در هنگام شکسته شدن آزاد کردند. آنها می گویند که راه حل هنوز هم این است که در وهله اول کدام پلاستیک تولید می شود؟
