بررسی ها نشان می دهد خورشید در دوره دوم چرخه خود در سال 2023 شروع به ارسال شعله های قوی‌تری کرده است.
به گزارش تکناک، شب سال نو ممکن است یک رویداد بزرگ در سیاره زمین باشد، اما برای توپ غول پیکر هیدروژن و هلیوم که نزدیک به صد میلیون مایل دورتر از ما شناور است، فقط یک لحظه در جدول زمانی آن است.
با این وجود، با نشانه‌گذاری آغاز سال انسانی 2023، خورشید (Sun : star at the centre of the Solar System) شروع به هیاهو می کند و برخی از شراره‌های خورشیدی قدرتمند را به سمت ما می فرستد ما در ادامه این مطلب به شما می گوییم که این فرایند چه مفهومی دارد.
فوران های تابش الکترومغناطیسی خورشید (ستارۀ مرکزی منظومۀ شمسی) در میدان های مغناطیسی بسیار شدید هستند. خورشید یک چرخه 11 ساله را پشت سر می گذارد که در آن قطب ها چرخش می کنند و میدان های مغناطیسی حرکت می کنند تا خود را با قطب های تغییریافته هماهنگ کنند.
چرخه خورشیدی یک دوره حداقل و حداکثر را طی می کند و انتظار می رود که دوره دوم چرخه فعلی در سال 2024-25 رخ دهد. میدان‌های مغناطیسی شدید حتی می‌توانند همرفت را در نواحی کندتر کنند، که دمای سطح را کاهش می‌دهد و ظاهری تیره‌تر به آن می‌دهد. دانشمندان به آن لکه خورشیدی می گویند.
لکه های خورشیدی دراماتیک
لکه های خورشیدی را می توان از روی زمین مشاهده کرد و دانشمندان سال ها از آنها برای پیش بینی فعالیت روی سطح خورشید استفاده می کردند. هنگامی که خورشید به حداکثر گرمای خورشیدی خود نزدیک می شود، تعداد لکه های خورشیدی افزایش می یابد.
گاهی اوقات لکه های خورشیدی شعله های خورشیدی بسیار قدرتمندی را منتشر می کنند که به عنوان شعله های کلاس X مشهور هستند. آنهایی که شدت کمتری دارند در کلاس M (شدت متوسط) یا A، B یا C (شدت کم) طبقه بندی می شوند.
Sunspot AR3182 که مدتی فعال بوده است، از اول ژانویه در سه نوبت تعداد زیادی شعله های کلاس X منتشر کرده است و همچنین در یک پرتاب جرم تاجی (CME)، که انتشار پلاسمای باردار مغناطیسی از سطح خورشید می باشد نقش داشته است. Spaceweather.com گزارش داد که یک لکه خورشیدی دیگر به نام AR3190، که تقریباً چهار برابر زمین و دارای یک میدان مغناطیسی ناپایدار است می تواند در آینده نزدیک منجر به شعله های خورشیدی کلاس X بیشتری شود.
AR3190 مستقیماً رو به زمین است و با استفاده از تلسکوپ خورشیدی خانگی قابل مشاهده است.
طوفان های ژئومغناطیسی
در حالی که شراره های خورشیدی تقریباً فوراً به زمین سفر می کنند، CME ها ممکن است 15 تا 18 ساعت طول بکشد تا به زمین برسند. از آنجایی که این‌ها با سرعت‌های مختلف در فضا حرکت می‌کنند، حتی می‌توانند به دلیل ترافیک حرکت آهسته داشته باشند و انباشته شدن را در چند روز تجربه کنند.
از آنجایی که یک CME با ذرات باردار بارگذاری شده است، با میدان مغناطیسی زمین تعامل دارد، که آنها را در امتداد خطوط میدان خود به سمت قطب ها شتاب می دهد. این یک طوفان ژئومغناطیسی است و منجر به نمایش روشنی از نور می شود که به صورت شفق های قطبی قابل مشاهده است و با گسترش شدت طوفان، ناحیه ای که شفق های قطبی قابل مشاهده هستند به طور قابل توجهی افزایش می یابد.
تعامل با جو همچنین باعث از بین رفتن موقت امواج رادیویی می شود که می تواند بر ارتباطات و خدمات ناوبری تأثیر بگذارد و باعث خاموشی رادیو شود. شدت خاموشی به قدرت طوفان خورشیدی بستگی دارد و با افزایش تعداد لکه های خورشیدی، می توان انتظار طوفان های خورشیدی ژئومغناطیسی شدیدتری را داشت.
ماهواره ها نیز تحت تاثیر طوفان های ژئومغناطیسی قرار می گیرند و به مانورهای فرار مجهز هستند تا در چنین رویدادی از خود محافظت کنند. دانشمندان در حال تلاش برای توسعه سیستم های هشدار دهنده قابل اعتماد در برابر این رویدادها هستند. یک طوفان خورشیدی بسیار قدرتمند، می‌تواند زیرساخت‌های حیاتی را از بین ببرد و اقتصاد جهانی را به رکود بکشاند.
