یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که کشت مشترک برنج و پرورش حیوانات آبزی در کنار یکدیگر که برگرفته از یک روش سنتی است، می تواند به تامین نیازهای جهانی غذا، حفظ محیط زیست و بهبود سلامت افراد کمک کند.
به گزارش تکناک، برنج یک غذای اصلی است که غذا حدود نیمی از جمعیت جهان را تامین می کند و تقریباً به صورت تک کشت یا تک محصولی کشت می شود. بیش از هزار سال است که سیستم‌هایی برای کاشت برنج و پرورش حیوانات آبزی مانند ماهی، میگو و اردک در کنار هم وجود دارد. این عمل در حال حاضر نادر است و تنها 1 درصد از تولید برنج جهانی از چنین مزارعی تامین می شود.
مطالعات قبلی نشان داده‌اند که ترکیب کشت برنج با پرورش حیوانات آبزی، کارایی استفاده از زمین را افزایش می‌دهد و در عین حال نیاز به کودهای تجاری را به دلیل فضولات غنی از مواد مغذی و آفت‌کش‌های حیوانات کاهش می‌دهد، زیرا گونه‌های آبزی بسیاری از حشرات موذی و علف‌های هرز را می‌خورند.
این روش، یک روش سنتی در جنوب آسیای شرقی است که باعث افزایش بهره روی در تولید برنج، تصفیه آن و کاهش میزان مصرف نیتروژن و انتشارمتان در مقایسه با کشاورزی تک کشتی می شود.
بائوجینگ گو، نویسنده این مطالعه می‌گوید: سیستم‌های کشت مشترک برنج و آبزیان، استراتژی نوآورانه‌ای را برای مقابله با چالش‌های متعددی که جامعه امروزه با آن مواجه است، از جمله بحران غذا، تغییرات اقلیمی، آلودگی محیط‌زیست، و کمبود منابع، ارائه می‌دهند.
این تحقیق در مجله AGU’s Earth’s Future منتشر شد و بر تحقیقات موجود در مورد گذشته، حال و آینده سیاره ما و ساکنان آن تمرکز دارد.
مطالعه جدید عملکرد سیستم‌های کشت مشترک برنج و حیوان را در سراسر جهان با بررسی یافته‌های تحقیقاتی از 155 مطالعه مختلف، ارزیابی کرد.
محققان متوجه شدند که مزارع مشترک برنج و آبزیان ، عملکرد سالانه کاشت برنج را تا 4 درصد افزایش می‌دهند، در حالی که میزان نیتروژن را تا 16 درصد و تصفیه برنج را تا 13 درصد نسبت به کشت منفرد برنج، کاهش می‌دهند.
یکی دیگر از نویسنده های این مطالعه گفت: کشت های مشترک برنج و آبزیان، غذاها و منابع مغذی متنوع‌تری تولید می‌کنند که می تواند به امنیت غذایی منجر شود.
همچنین این مطالعه نشان داد که این مزارع کشت برنج ، انتشار متان را تا 11 درصد نسبت به کشت تک برنج ، کاهش می‌دهند. تخمین زده می شود که سیستم های کشت مشترک اردک و برنج و خرچنگ، در مجموع انتشار متان را تا حدود 40 درصد کاهش دهد، در حالی که تخمین زده می شود سیستم های کشت مشترک برنج و ماهی، انتشار متان را تا 29 درصد افزایش دهد.
به گفته نویسندگان این مطالعه، تفاوت در انتشار متان بین سیستم‌های کشت مشترک را می‌توان به میزان اکسیژن موجود در هر سیستم نسبت داد. انتشار متان در سطح اکسیژن پایین، افزایش می یابد. ماهی‌ها در اطراف شالیزارها شنا می‌کنند و اکسیژن موجود در سیستم را مصرف می‌کنند و در نتیجه انتشار گاز متان بالاتر می رود اما اردک و خرچنگ با حفر چاله و برهم زدن خاک در شالیزارها اکسیژن را به سیستم وارد می کنند و انتشار متان را کاهش می دهند.
هر سیستم از نظر مزایای اکولوژیکی و اقتصادی که ارائه می‌کند، منحصربه‌فرد است و به گفته نویسندگان، انتخاب موجودی که برای یک سیستم کشت مشترک خاص برگزیده می شود، بستگی به این دارد که چگونه می‌تواند در یک محیط معین زنده بماند و رشد و تولید مثل کند.
بر اساس این مطالعه، 87 درصد از مزارع تک کشت برنج که در مجموع 143 میلیون هکتار زمین در سراسر جهان را شامل می شوند، با توجه به اقلیمشان برای مزارع مشترک برنج-حیوان، مناسب هستند.
بر اساس این مطالعه، اگر تمام زمین های مناسب برای پرورش برنج و حیوان، برای این کار استفاده می شد، آن مزارع بیش از 140 میلیون تن پروتئین حیوانی در سال تولید می کردند. این میزان می توانست از تولید فعلی پرورش آبزی در جهان که کمی بیش از 100 میلیون تن در سال است، پیشی بگیرد.
بر اساس این مطالعه، تخمین زده می شود که استفاده جهانی از سیستم های کشت مشترک برنج و حیوانات، سالانه 152 تا 171 میلیارد دلار درآمد بیشتر برای تولیدکنندگان فراهم کند. با این حال، سود مورد انتظار بسته به کشور متفاوت است و به مقدار زمینی که برای کشت مشترک برنج و حیوان مناسب است، بستگی دارد.
کشورهایی که پیش بینی می شود بیشترین بهره را از این رویکرد کشاورزی ببرند در آسیا هستند، چون در این قاره زمین های مناسب، فراوان تر است. تخمین زده می شود که تولیدکنندگان در چین و هند با به کارگیری این روش، سالانه 34.8 تا 52.8 میلیارد دلار بیشتر درآمد داشته باشند، در حالی که تولیدکنندگان در اندونزی، بنگلادش و تایلند می توانند با روی آوردن به کشت مشترک برنج و حیوانات، به میزان 10.4 تا 18.9 میلیارد دلار بیشتر در سال درآمد داشته باشند.
بر اساس این مطالعه، در مناطق دیگر جهان کشورهایی وجود دارند که شرایط آب و هوایی مناسبی برای کشت مشترک برنج و حیوانات آبزی دارند، اما هنوز از این روش استفاده نمی‌کنند. این کشورها هم می‌توانند با استفاده از این روش، از مزایای آن بهره‌مند شوند. به عنوان مثال، کشورهایی مانند ایالات متحده و برزیل با اجرای سیستم‌های کشت مشترک برنج و حیوانات آبزی، سالانه می‌توانند بیش از 1.4 تا 2.4 میلیارد دلار سود بیشتری کسب کنند.
استفاده از کشت مشترک برنج و حیوانات آبزی با وجود مزایای فراوان اما در مقیاس جهانی به کندی اجرا می شود چون فناوری های آن محدود است و به منابعی مانند سرمایه، نیروی کار، زیرساخت و بازار و همچنین به چالش کشیدن سیاست هایی که کشت منفرد برنج را ترویج می کنند، نیاز دارد.
الگو های غالب کشاورزی که به نفع کشت منفرد برنج است، ممکن است مانعی برای پذیرش استفاده از کشت مشترک برنج و حیوانات آبزی در بسیاری از کشورها باشد.
(زیرنویس عکس: تصویر یک مزرعه کشت مشترک برنج و ماهی در استان ژجیانگ در چین. بر اساس یک مطالعه جدید، روش سنتی جنوب آسیای شرقی برای ادغام کشاورزی برنج با آبزی پروری، پتانسیل پاسخگویی به نیازهای جهانی غذا، بهبود سلامت و حفظ محیط زیست و ایجاد 150 میلیارد دلار درآمد سالانه بیشتر برای تولیدکنندگان در سراسر جهان را دارد.)
