محققان دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا در حال توسعه یک زبان الکترونیکی مبتنی بر هوش مصنوعی هستند که می تواند بین طعم های مختلف غذا تفاوت قائل شود و همچنین در مورد تغذیه تصمیم گیری کند.
به گزارش تکناک، این دستگاه می تواند یون های سدیم را هنگام تشخیص نمک حس کند. سوبیر گوش (Subir Ghosh) یکی از نویسندگان این مطالعه و دانشجوی دکترای علوم مهندسی و مکانیک، گفت: این بدان معناست که دستگاه می‌تواند طعم نمک را بچشد.
ساپترشی داس، (Saptarshi Das) دانشیار علوم مهندسی و مکانیک در دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا و نویسنده مسئول این مطالعه گفت: اگر فردی خوش شانس هستید که همه انتخاب های غذایی ممکن را دارید، غذاهایی را که بیشتر دوست دارید انتخاب خواهید کرد. نمی‌خواهید چیزی را انتخاب کنید که خیلی تلخ است، اما احتمالاً چیزی شیرین‌تر را امتحان می کنید.
داس گفت: اگر به شما غذای شیرین داده شود، بر خلاف شرایط فیزیولوژیکی خود که نیاز به شیرینی داشته باشد یا خیر آن را می خورید. در حقیقت برخلاف شرایط فیزیولوژکی، وضعیت روانی شما همچنان می‌خواهد ارضا شود، بنابراین میل به خوردن شیرینی‌ها حتی زمانی که گرسنه نیستید وجود دارد.
یک مدار چشایی
محققان با الهام گرفتن از چشیدن طعم غذا توسط انسان ها، یک مدار چشایی ایجاد کرده اند که رفتار تغذیه را در انسان تقلید می کند.
در بیانیه مطبوعاتی توضیح داده شده است که این تیم تحقیقاتی با تقلید از سیستم چشایی انسان، یک نسخه زیست تقلید ساده شده از این فرآیند، شامل یک زبان الکترونیکی و یک قشر چشایی الکترونیکی با مواد دو بعدی ساخته اند. پرزهای چشایی مصنوعی شامل حسگرهای الکترونیکی ریز مبتنی بر گرافن به نام ترانزیستورهای شیمیایی هستند که می توانند گاز یا مولکول های شیمیایی را تشخیص دهند. این روشی است که دستگاه نمک یا شکر را تشخیص می دهد.
بخش دیگر مدار از ممترانزیستورها (memtransistor) استفاده می کند، این نوع از ترانزیستور ها سیگنال های گذشته ساخته شده با دی سولفید مولیبدن را به خاطر می آورد. این شرایط به محققان اجازه داد تا یک قشر چشایی الکترونیکی طراحی کنند که یک نرون گرسنگی مبتنی بر فیزیولوژی، نرون اشتها مبتنی بر روانشناسی و یک مدار تغذیه را به هم متصل می کند.
فیزیولوژی و وضعیت روانی هر دو به یک اندازه در رفتار و تصمیم گیری انسان نقش دارند. در مغز، پردازش اطلاعات حسی و تصمیم‌گیری توسط هر دو کنترل می‌شود، که نشان می‌دهد ارتباط فیزیکی بین فیزیولوژی و وضعیت روانی وجود دارد.
عوامل محرک پشت فعالیت های عصبی در مغز ما شکل فیزیکی یا فیزیولوژی ما هستند، در حالی که وضعیت روانی ما نقش تنظیمی را ایفا می کند. این درک فعلی از فرآیند بیولوژیکی ما است. این دلیلی است که پیشرفت‌های هوش مصنوعی تا حد زیادی عوامل روان‌شناختی را در طراحی خود کنار می‌گذارند.
تزریق احساسات به هوش مصنوعی
داس گفت: تمرکز اصلی کار ما این بود که چگونه می‌توانیم بخش عاطفی آگاهی را به هوش مصنوعی بیاوریم.
احساسات حوزه وسیعی است و بسیاری از محققان روانشناسی آن را مطالعه می کنند. با این حال، برای مهندسان کامپیوتر، مدل های ریاضی و مجموعه داده های متنوع برای اهداف طراحی ضروری است. مشاهده رفتار انسان آسان است، اما اندازه‌گیری آن دشوار است و همین امر تکرار آن را در یک ربات و ساختن رباتی که از نظر احساسی باهوش است را مشکل می کند. داس اضافه کرد که در حال حاضر هیچ راه واقعی برای انجام این کار وجود ندارد.
محققان امیدوارند که مفهوم هوش احساسی چشایی که سعی کرده اند در کار خود معرفی کنند، بتواند به سیستم های هوش احساس بینایی، شنوایی، لامسه و بویایی برای کمک به هوش مصنوعی آینده بسط پیدا کند.
این مطالعه در مجله Nature Communications منتشر شد.
