محققان دانشگاه سوری در مطالعات جدید خود به این نتیجه رسیدند که احتمالا ریتم روزانه گلوکز خون علاوه بر زمان، از حجم وعده‌های غذایی نیز تاثیر می گیرد و این باعث می شود که بدن انسان توانایی پیش بینی زمان وعده های غذایی منظم را داشته باشد.
به گزارش تکناک، ریتم‌های شبانه‌روزی به تغییرات فیزیولوژیکی در یک چرخه 24 ساعته که معمولاً با نشانه‌های محیطی مانند نور و تاریکی هماهنگ می‌شوند، اشاره دارد و تغییرات متابولیکی مختلفی را در بر می‌گیرد. تیمی از محققان در دانشگاه سوری به رهبری پروفسور جاناتان جانستون، مطالعاتی پیشگامانه برای تعیین اینکه آیا سیستم بدن انسان قادر به پیش بینی وعده های غذایی بزرگ است یا خیر را انجام دادند.
مطالعات قبلی در این زمینه بر حیوانات متمرکز بوده است و تاکنون مشخص نشده است که آیا فیزیولوژی بدن انسان هم می تواند زمان غذا و در دسترس بودن غذا را پیش بینی کند یا خیر.
جاناتان جانستون، پروفسور کرونوبیولوژی و فیزیولوژی در دانشگاه سوری گفت: ما اغلب هر روز تقریباً در یک زمان خاص گرسنه می‌شویم، اما میزانی که بدن ما می‌تواند زمان غذا را پیش بینی کند، ناشناخته است. این امکان وجود دارد که ریتم های متابولیک با الگوهای وعده های غذایی مطابقت داشته باشد و همین منظم بودن وعده های غذایی تضمین کند که ما در زمانی غذا بخوریم که بدن ما به آن نیاز دارد.
برای کسب اطلاعات بیشتر، 24 شرکت‌کننده مرد در یک مطالعه آزمایشگاهی هشت روزه با برنامه‌های دقیق خواب و بیداری، در معرض چرخه‌های نور تا تاریکی و مصرف غذا قرار گرفتند. به مدت شش روز از این مطالعه، 12 شرکت کننده هر ساعت وعده های غذایی کوچکی را در طول دوره بیداری دریافت کردند اما بقیه شرکت کنندگان روزانه دو وعده غذایی بزرگ، اولی 7.5 و دومی 14.5 ساعت پس از بیداری مصرف کردند.
پس از شش روز، همه شرکت‌کنندگان به مدت 37 ساعت در برنامه غذایی یکسانی قرار گرفتند و وعده‌های غذایی کوچک را هر ساعت دریافت کردند. گلوکز در طول مطالعه هر 15 دقیقه یکبار اندازه‌گیری شد و میزان گرسنگی به‌صورت ساعتی در ساعات بیداری در روزهای دوم و ششم در مرحله اول مطالعه و سپس هر ساعت برای 37 ساعت پایانی اندازه‌گیری شد.
با تجزیه و تحلیل نتایج شش روز اول مطالعه، محققان متوجه شدند که غلظت گلوکز شرکت‌کنندگان در گروهی که وعده‌های غذایی کوچک می خوردند، پس از بیدار شدن افزایش می‌یابد و در طول روز تا زمانی که بعد از آخرین وعده غذایی این میزان کاهش می‌یافت، بالا می‌ماند. در گروهی که وعده های غذایی بزرگ تر مصرف می کردند، افزایش مشابهی در غلظت گلوکز پس از بیدار شدن وجود داشت، اما کاهش تدریجی گلوکز به دلیل خوردن اولین وعده غذایی وجود داشت.
در 37 ساعت پایانی مطالعه، زمانی که هر دو گروه با همان وعده های غذایی کوچک هر ساعت تغذیه می شدند، همه شرکت کنندگان افزایش اولیه غلظت گلوکز را پس از بیدار شدن نشان دادند. با این حال، در افرادی که قبلاً دو وعده غذایی بزرگ مصرف کرده بودند، میزان گلوکز قبل از وعده غذایی بزرگ پیش بینی شده، شروع به کاهش کرد؛ در حالی که برای شرکت کنندگانی که همیشه وعده های غذایی کوچک در ساعت های خاصی مصرف می کردند، میزان گلوکز آنها همچنان بالا بود. علاوه بر این، در گروهی که وعده های غذایی بزرگ مصرف می کردند، افزایش گرسنگی قبل از وعده های غذایی پیش بینی شده وجود داشت که پس از گذشت زمان وعده غذایی مورد انتظار، به شدت کاهش یافت.
پروفسور جانستون افزود: آنچه ما متوجه شدیم این است که بدن انسان به طور خودکار برنامه ریزی شده است تا زمان وعده های غذایی را پیش بینی کند، به ویژه زمانی که غذا به راحتی در دسترس نیست. این مسئله نشان می‌دهد که یک انگیزه فیزیولوژیکی برای برخی افراد وجود دارد که در زمان‌های خاصی غذا بخورند، زیرا بدن آنها به جای اینکه صرفاً یک عادت روان‌شناختی پیدا کرده باشد، به منتظر ماندن برای غذا آموزش دیده است.
