محققان اخیرا به اطلاعات جالبی در خصوص عملکرد دقیق آسپرین در کاهش التهاب دست یافتند که می تواند مقدمه ای برای بهبود ایمنی‌درمانی (ایمونوتراپی) سرطان و کشف جایگزین‌های کم عارضه تر این دارو باشد.
به گزارش تکناک، آسپرین، یک داروی ضد التهاب غیر استروئیدی و یکی از پرمصرف ترین داروها در جهان است که برای درمان درد، تب و التهاب استفاده می‌شود. آمارها نشان می دهد که روزانه تقریبا ۲۹ میلیون نفر در ایالات متحده آن را برای کاهش خطر بیماری‌های قلبی عروقی مصرف می‌کنند.
آسپرین از اواخر قرن نوزدهم به صورت تجاری در دسترس بوده است، اما هنوز دانشمندان مکانیزم دقیق عملکرد و اهداف سلولی آن در کاهش التهاب را به طور کامل مشخص نکرده‌اند. دانشمندان می دانند که این دارو، آنزیم سیکلواکسیژناز یا COX را مهار می کند. این آنزیم ها مولکول های های پیام رسان را ایجاد می کند که در پاسخ التهابی بسیار مهم هستند.
با این حال، محققان به رهبری سابرنگسو ماندال، استاد شیمی و بیوشیمی در دانشگاه تگزاس در آرلینگتون، اطلاعات بیشتری در مورد این فرآیند و عملکرد آسپرین در کاهش التهاب کشف کرده‌اند و پرارتانا گوها، دانشجوی کارشناسی ارشد در آزمایشگاه ماندال، یافته‌های این تیم را در Discover BMB، نشست سالانه انجمن آمریکایی بیوشیمی و زیست‌شناسی مولکولی ارائه کرد.
این تیم دریافتند که آسپرین به عنوان یک عامل رونویسی، در طول فرایند التهابی، فاکتورهای لازم برای بیان سیتوکین را کنترل می‌کند و به‌طور همزمان تأثیری بر بسیاری از پروتئین‌های التهابی و RNAهای غیرکدکننده دارد که با پاسخ ایمنی و التهاب بسیار مرتبط هستند. ماندال اظهار کرد که برای انجام این کار، به یک تیم محققان بین رشته‌ای با تخصص در بیولوژی سیگنال دهی التهاب و شیمی آلی نیاز دارند.
آنها همچنین نشان دادند که آسپرین با مهار آنزیم‌های IDO یا ایندول آمین دی اکسیژناز، تجزیه اسید آمینه تریپتوفان به کینورنین را کاهش می‌دهد. متابولیسم تریپتوفان نقش مهمی در التهاب و پاسخ ایمنی دارد.
پژوهشگران کشفیات جدیدی درباره مکانیزم اثر و هدف‌های سلولی آسپیرین به دست آورده‌اند. یافته‌های آنها نشان می‌دهند که احتمالاً تعاملی بین آنزیم سیکلواکسیژناز، یا COX، و ایندولآمین دی‌اکسیژنازها، یا IDOها، در زمان التهاب وجود دارد.
ماندال گفت: ما دریافتیم که آسپرین، بروز IDO1 و تولید کینورنین مرتبط را در طول التهاب کاهش می دهد. از آنجایی که آسپرین یک مهارکننده COX است، این نشان دهنده تداخل احتمالی بین COX و IDO1 در طول التهاب است.
محققان پیش‌بینی می‌کنند که مهارکننده‌های COX، به عنوان دارویی مفید در ایمونوتراپی، نقش مهمی دارند. این نوع درمان سرطان، سیستم ایمنی بدن را در شناسایی و نابودی سلول‌های سرطانی کمک می‌کند. به دلیل اینکه مهارکننده‌های COX در طول التهاب، محور COX-IDO1 را تعدیل می‌کنند، IDO1 نیز به عنوان یک هدف مهم در ایمونوتراپی در نظر گرفته می‌شود.
در حال حاضر، ماندال و تیمش در حال طراحی و تولید مجموعه‌ای از مولکول‌های کوچک هستند که قادر به تعدیل محور COX–IDO1 باشند و در آینده، بتوانند به عنوان داروهای ضد التهابی و عوامل ایمنی درمانی مورد استفاده قرار گیرند.
