یک مطالعه جدید نشان داده است که در سراسر جهان، میکروپلاستیک ها و مواد افزودنی پلاستیکی در سراسر چرخه عرضه مواد غذایی ما گسترده شده است و روند فزاینده ای به خود گرفته است.
به گزارش تکناک، هر فرد به طور متوسط هر سال حدود 77 پوند (35 کیلوگرم) زباله پلاستیکی را دور می ریزد که به 303 میلیون تن در سراسر جهان می رسد.
پلاستیک دور ریخته شده در محیط زیست تبدیل به ذرات میکرو و نانوپلاستیک (MNPs) می شود. MNP ها تقریباً در همه جا یافت می شوند، از قله کوه های دورافتاده گرفته تا مناطق قطبی، صحراها و گودال های عمیق اقیانوسی. تحقیقات زیادی در مورد MNP ها از اوایل تا اواسط دهه 2000 در مورد خطرات بالقوه میکروپلاستیک ها برای سلامت انسان و محیط زیست انجام شده است،
یک مطالعه جدید توسط آژانس ملی علوم استرالیا CSIRO، یکی از اولین مطالعاتی است که منابع علمی موجود در مورد میکروپلاستیک ها و تأثیر آنها بر ایمنی و امنیت مواد غذایی را تجزیه و تحلیل می کند.
راه های زیادی وجود دارد که MNP ها می توانند وارد زنجیره غذایی انسان شوند. شناخته شده ترین روش فرآیندی به نام انتقال تروفیک است. حیوانات میکروپلاستیک ها را در بدن خود حمل می کنند، بنابراین وقتی حیوانات دیگر آنها را می خورند، میکروپلاستیک ها نیز بلعیده می شوند و به زنجیره غذایی انسان منتقل می شوند.
اما اخیراً فرآیندهای فرآوری و بسته بندی مواد غذایی به عنوان منبع MNP شناخته شده اند. تخته های برش پلی اتیلن می توانند گوشت را با میکروپلاستیک ها آلوده کنند، طیور بسته بندی شده حاوی میکروذرات پلی استایرن است و ظروف غذا و فنجان های پلاستیکی می توانند MNP ها را در اولین استفاده آزاد کنند.
جوست نلیس، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: برای مثال، غذای تازه وقتی چیده یا صید می‌شود، می‌تواند بدون پلاستیک باشد، اما تا زمانی که دست به دست می‌شود، بسته‌بندی می‌شود و به میز غذای ما راه پیدا می‌کند، حاوی پلاستیک می شود. ماشین‌آلات، تخته‌های برش، بسته‌بندی‌های پلاستیکی همگی می‌توانند میکرو و نانوپلاستیک‌ها را روی مواد غذایی ما که سپس مصرف می‌کنیم، رسوب دهند.
محققان مطالعات گذشته را در مورد سمیت MNP در سلول های انسانی و موجودات مدل مورد بررسی قرار دادند. برخی از اثرات عبارتند از اختلال عملکرد میتوکندری، التهاب، مرگ سلولی، و سمیت در قلب، ریه ها و اندام های تولید مثل. مطالعات دیگر نشان داد که نانوذرات پلاستیکی می توانند از سد خونی-مغزی در ماهی ها و موش ها عبور کنند و باعث مسمومیت مغزی شوند.
محققان می گویند: به دلیل وجود MNP ها در همه جا، این مسئله حائز اهمیت می شود. حضور آنها در منابع مختلف غذای انسان و پراکندگی آنها و فقدان مقررات در مورد محتوای MNP نگران کننده است.
آنها دریافتند که موضوع نفوذ مواد افزودنی پلاستیکی از MNPها به آب، خاک و بافت حیوانی مورد بررسی قرار نگرفته است. افزودنی های پلاستیکی ترکیبات شیمیایی هستند که در طول تولید با پلیمرها ترکیب می شوند تا مثلاً انعطاف پذیری را بهبود بخشند یا در برابر اشعه ماوراء بنفش محافظت ایجاد کنند. شکاف های اطلاعاتی قابل توجهی در مورد خواص این مواد و دفعات استفاده از آنها وجود داشت.
میکروب‌های مختلف می‌توانند خود را به ذرات پلاستیکی بچسبانند و کلونی‌هایی را تشکیل دهند که می‌توانند از طریق محیط از فاضلاب به روده انسان منتقل شوند و بر ایمنی مواد غذایی تأثیر بگذارند. علاوه بر این، مطالعات نشان داده اند که MNP ها می توانند منجر به مقاومت آنتی بیوتیکی شوند.
در حال حاضر، هیچ مطالعه قطعی آسیب ناشی از MNP برای انسان را نشان نمی دهد. اما، با توجه به حضور گسترده ریزذرات در سطح جهان، از جمله در مواد غذایی ما، تیم CSIRO خواستار مطالعات بیشتری در مورد اثرات پلاستیک و افزودنی‌های پلاستیکی بر ایمنی و امنیت غذایی است.
نلیس گفت: اطلاعات کلیدی از دست رفته، تعیین سطوح ایمن میکروپلاستیک ها است. ما در حال حاضر دقیقاً نمی دانیم که تغییرات پی درپی میکروپلاستیک در سیستم غذایی چیست؟ یا چه سطوحی را می توان بی خطر در نظر گرفت؟
در این بین، محققان می گویند، مردم می توانند سهم خود را برای کاهش ورود MNP به محیط انجام دهند. استفاده کمتر از ماشین لباسشویی یک راه است. تخمین زده می شود که بیش از 700هزار ریز فیبر حاوی میکروپلاستیک از لباس های مصنوعی در طول یک چرخه شستشوی 6 کیلوگرمی آزاد شود. راه دیگر استفاده از پلاستیک کمتر در آشپزخانه هنگام تهیه و نگهداری مواد غذایی است.
