احتمال آن وجود دارد که حیات و ساخت صفحه‌ای زمین از سیاره غرق شده در آب و سپس با پس زدن آن توسط گوشته زمین، پدیدار شده باشد.
به گزارش تک ناک، در طول اعصار، سطح دریاها همراه با دما بالا و پایین شده است – اما میزان کل آب سطح زمین همیشه ثابت فرض شده‌است.
اکنون، شواهد در حال افزایش نشان می‌دهد حدود 3 تا 4 میلیارد سال پیش، میزان آب اقیانوس‌های این سیاره تقریباً دو برابر بیشتر از حد فرض شده بوده است به اندازه‌ای که سطحی حدود بالای قله اورست می‌توانسته قاره‌های امروزی را غوطه‌ور کند. سیل‌‌های موجود می‌توانسته صفحه‌های زمین را آماده حرکت کند و در نتیجه موجب دشواری در شروع زندگی در خشکی بشود.
به نظر می رسد که سنگ های موجود در گوشته (حدفاصل بین پوسته و هسته) امروزی، لایه ضخیم سنگ زیر پوسته، آب یک اقیانوس یا بیشتر را در ساختارهای معدنی خود جذب کرده‌اند. اما در اوایل تاریخ زمین، گوشته که توسط رادیواکتیویته گرم شده، چهار برابر داغتر بوده‌است.
تحقیقات اخیر با استفاده از منگنه‌های آبی، عدم توانایی نگهداری هیدروژن و اکسیژن توسط بسیاری از مواد معدنی در دما و فشار گوشته را نشان داد. جونجی دونگ، دانشجوی فارغ التحصیل فیزیک معدنی در دانشگاه هاروارد که مدلی را بر اساس این آزمایش‌های ابداع کرده است، می‌گوید: این نشان می‌دهد که این میزان آب باید جای دیگری باشد.» “و محتمل ترین مخزن سطح زمین است.
مایکل والتر، سنگ شناس آزمایشی در مؤسسه علوم کارنگی، می گوید که این مقاله حس شهودی دارد. این یک ایده ساده است که می تواند نتایج مهمی به همراه داشته باشد.
دو ماده معدنی که امروزه در اعماق گوشته یافت می شوند، بیشتر آب را در آن ذخیره می کنند. استیون جاکوبسن، کانی شناس تجربی در دانشگاه نورث وسترن، می گوید سنگ های غنی از این مواد معدنی 7 درصد از جرم سیاره را تشکیل می دهند، و اگرچه امروزه تنها 2 درصد از وزن آن ها از آب است، اما همین مقادیر کم، در کنار هم جرم زیادی را تشکیل می‌دهند.
جاکوبسن و دیگران این کانی‌های گوشته را با فشردن پودرهای سنگ در فشار ده‌ها هزار اتمسفر و حرارت دادن تا دمای 1600 درجه سانتی‌گراد یا بیشتر به وجودآورده‌اند.
تیم دانگ آزمایش‌ها را به هم پیوند زده تا نشان دهد وادسلایت و رینگ‌وودیت در دماهای بالاتر، آب کمتری در خود نگه می‌دارند. علاوه بر این، تیم پیش‌بینی می‌کند که با سرد شدن گوشته، خود این مواد معدنی فراوان‌تر شده‌اند و توانایی آنها در جذب آب با افزایش سن زمین افزایش یافته‌است.
این آزمایش ها تنها حاکی از یک سیاره آبی نیست . بنجامین جانسون، ژئوشیمی‌دان دانشگاه ایالتی آیووا، می‌گوید: شواهد زمین‌شناسی کاملاً واضحی هم وجود دارد .غلظت تیتانیوم در بلورهای زیرکون 4 میلیارد ساله در استرالیای غربی نشان می دهد که آنها در زیر آب تشکیل شده اند و برخی از قدیمی‌ترین سنگ‌های شناخته‌شده، 3 میلیارد ساله روی زمین در استرالیا و گرینلند، که شامل بازالت‌های بالشتی و سنگ‌های پیازی می‌شوند، فقط با سرد شدن ماگما در زیر آب تشکیل می‌شوند.
کار انجام شده توسط جانسون و بوسول وینگ، ژئوبیولوژیستی در دانشگاه کلرادو، بولدر، شواهد بیشتری ارائه می‌دهد. نمونه‌هایی از یک قطعه 3.24 میلیارد ساله از پوسته اقیانوسی باقی مانده در سطح زمین در استرالیا، یک ایزوتوپ اکسیژن سنگین‌تر از ایزوتوپ‌های موجود در اقیانوس‌های امروزی را نشان می‌دهد.
جانسون و وینگ در مطالعه 2020 Nature Geoscience به این نتیجه رسیدند که از آنجایی که آب، اکسیژن سنگین را هنگام واکنش باران با پوسته قاره‌ای برای تشکیل رس از دست می‌دهد ، فراوانی آن در اقیانوس باستانی نشان می‌دهد که تا آن نقطه هنوز قاره‌ها شکل نگرفته‌بودند. جانسون خاطرنشان می‌کند که این یافته لزوماً بدان معنا نیست که اقیانوس‌ها بزرگتر بوده‌اند، اما غوطه‌ور شدن قاره‌ها در صورت بزرگتر بودن اقیانوس‌ها، آسان‌تر بوده‌است.
ربکا فیشر، محقق سنگ شناس در هاروارد و یکی از نویسندگان این مقاله، می گوید: اگرچه اقیانوس بزرگتر بیرون آمدن قاره ها را سخت تر می کرده، اما می تواند توضیح دهد که چرا به نظر می رسد آنها در اوایل تاریخ زمین در حرکت بوده اند. اقیانوس‌های بزرگتر موجب شروع حرکت صفحات زمین شده، آب به شکستگی‌های موجود نفوذ کرده و موجب تضعیف پوسته و ایجاد مناطق فرورانشی شده که باعث لغزش صفحات پوسته بر روی یکدیگر می شده است.
جون کورناگا، ژئوفیزیکدان دانشگاه ییل می گوید، هنگامی که یک صفحه فرو رانش شروع به فرو رفتن می‌کند، گوشته خشک تر که ذاتاً قوی تر است به فرو رفتن آن کمک می کند و غرق شدن آن را تضمین می‌کند. “اگر صفحات زمین خم نشوند، تکتونیک صفحه ای ایجاد نمی‌شود.”
توماس کارل، بیوشیمی‌دان دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ، می‌گوید که شواهد مربوط به اقیانوس‌های بزرگتر، سناریوهای چگونگی آغاز حیات زمین را به چالش می‌کشد. برخی از محققان معتقدند حیات از دریچه‌های هیدروترمال(گرمابی) غنی از مواد مغذی در اقیانوس شروع شده، درحالی به نظر برخی دیگر از حوضچه‌های کم‌عمق در زمین‌های خشک ، که اغلب تبخیر می‌شدند و حمام متمرکزی از مواد شیمیایی ایجاد می‌کردند، آغاز شده است.
یک اقیانوس بزرگتر، بزرگترین ضربه را به سناریوی زیر آب می‌زند: خود اقیانوس هر زیست مولکول نوپایی را تا حد ناچیز رقیق می‌کرد. اما با غرق شدن بیشتر زمین، سناریوی حوضچه‌های کم‌عمق را نیز پیچیده می کند. کارل، یکی از حامیان سناریوی حوضچه‌ها، با توجه به مقاله جدید می گوید،:محل تولد متفاوتی مانند محفظه های پر آب و دارای سرپناه در صخره های اقیانوسی که سطح را در کوه های دریایی آتشفشانی شکسته اند، برای زندگی می‌توان در نظر گرفت. او می‌گوید: «شاید غارهای کوچکی داشتیم که همه چیز در آن اتفاق افتاده‌است.
دنیای آبی باستانی همچنین یادآور این است که تکامل زمین تا چه حد نا معلوم و مبهم است. این سیاره احتمالاً تا زمانی که سیارک های غنی از آب اندکی پس از پیدایش، آن را بمباران کرده‌اند، خشکیده بوده‌است. اگر سیارک ها دو برابر آب ذخیره داشتند و یا گوشته امروزی اشتهای کمتری برای آب داشت، آنگاه قاره هایی که برای حیات و آب و هوای سیاره بسیار ضروری هستند، هرگز پدید نمی آمدند. دونگ می گوید: زمین، یک سیستم بسیار ظریف است. آب خیلی زیاد، یا خیلی کم، هیچکدام به کار نمی‌آید.
