ممکن است در فضا هیچ هوایی وجود نداشته باشد، اما باد وجود دارد. بادهای خورشیدی از ذرات باردار پرتاب شده توسط خورشید تشکیل شده اند.
به گزارش تکناک، مکانیسم دقیق این پدیده همچنان مبهم است، اما اکنون فضاپیمای مدارگرد خورشیدی ESA شعله‌های ریزی که پیش از این ناشناخته بود را روی سطح خورشید مشاهده کرده است که پلاسما را به فضا پرتاب می‌کند.
برای دهه‌ها بادهای خورشیدی با ساختارهایی به نام حفره های تاجی خورشید مرتبط بوده است. این لکه های تاریک در بالای سطح خورشید ظاهر می شوند و میدان مغناطیسی آنها به منظومه شمسی کشیده می شود. پلاسما می تواند در امتداد این خطوط میدان مغناطیسی باز جریان یابد و به منظومه شمسی وارد شود و باد خورشیدی ایجاد کند. اما این پلاسما در وهله اول دقیقا چگونه ایجاد می شود؟
اکنون ممکن است پاسخ جدیدی برای این سوال بدست آمده باشد. مدارگرد خورشیدی ستاره منظومه ما را در چند سال گذشته از نزدیک رصد کرده است، وظیفه ای که شامل مشاهده یک حفره تاجی از نزدیک، با وضوح بالاتر از همیشه در طول موج های فرابنفش شدید نور است.
با انجام این کار، مدارگرد بسیاری از جت های کوچک پلاسما را کشف کرد که از تاج خورشید به بیرون پرتاب می شدند. البته “کوچک” در اینجا یک اصطلاح نسبی است. هر جت چند صد کیلومتر طول دارد و به سرعتی در حدود 100 کیلومتر در ثانیه می‌رسید و 20 تا 100 ثانیه ادامه دارد. اما در مقایسه با سایر شراره‌های خورشیدی، انرژی بسیار کمی دارند و تنها یک هزارم انرژی کوچک‌ترین شراره‌های شناخته شده قبلی را ایجاد می‌کنند. با این حال، تعداد زیاد آنها می تواند درصد قابل توجهی از بادهای خورشیدی را تشکیل دهد.
آندری ژوکوف، محقق ارشد در کمپین رصد مدارگرد خورشیدی گفت: یکی از نتایج در اینجا این است که تا حد زیادی، این جریان در واقع یکنواخت نیست، حضور جت ها در همه جا نشان می دهد که باد خورشیدی از حفره های تاجی ممکن است به عنوان یک جریان بسیار متناوب منشاء بگیرد.
مشاهدات بیشتر درک ما از این جت های کوچک و همچنین ماهیت باد خورشیدی را بهبود می بخشد. این به نوبه خود می تواند پیش بینی های بهتری از آب و هوای فضا برای فضانوردان و فضاپیماهای آینده ارائه دهد. خوشبختانه، مدارگرد خورشیدی در چند سال آینده دید بهتری خواهد داشت، زیرا مدار آن تغییر می کند تا نگاه مستقیم تری به قطب جنوب خورشیدی، جایی که حفره تاجی در آن قرار دارد، داشته باشد.
دانیل مولر، دانشمند پروژه ESA برای مدارگرد خورشیدی گفت: اندازه‌گیری برخی از ویژگی‌های این جت‌های کوچک هنگام دیدن لبه‌های آنها سخت‌تر است، اما در چند سال آینده، ما آنها را از منظری متفاوت از هر تلسکوپ یا رصدخانه دیگری خواهیم دید، به طوری که در کنار هم کمک زیادی خواهد کرد.این تحقیق در مجله Science منتشر شده است.
