کشف میکروپلاستیک های خطرناک در بافت قلب

میکروپلاستیک ها در همه جا وجود دارند و از طریق حفره هایی که در معرض جهان خارج قرار دارند، وارد بدن ما می شوند.

به گزارش تکناک، دو مطالعه جدید تأثیر این میکروپلاستیک‌ها بر سلامتی ما را بیشتر بررسی کرده‌ است. یکی از این مطالعات نشان می‌دهد که آنها باعث التهاب مغزی می‌شوند و دومی آنها را در قلب که یک اندام کاملاً بسته است، یافته است.

میکروپلاستیک ها اگرچه با عرض کمتر از 5 میلی متر، کوچک هستند، اما اخیراً شهرت زیادی به دست آورده اند و در همه جای دنیا، از قله های کوه اورست تا اعماق اقیانوس یافت می شوند. بنابراین جای تعجب نیست که میکروپلاستیک ها به اندام های داخلی ما نیز راه پیدا کرده باشند.

دو مطالعه جدید میکروپلاستیک ها را در اندام های جانوری و انسانی و اثراتی که ممکن است در آنجا داشته باشند، مورد بررسی قرار داده اند. اولین مورد که توسط محققان مؤسسه علم و فناوری Daegu Gyeongbuk در کره جنوبی (DGIST) انجام شد، تأثیر میکروپلاستیک‌های هوازده خورده شده را بر روی مغز موش‌ها بررسی کرد. دومین مورد، توسط دانشگاه پزشکی کپیتال در پکن چین، به بررسی میکروپلاستیک های موجود در قلب و جریان خون قبل و بعد از جراحی پرداخت.

مطالعه DGIST مربوط به سمیت میکروپلاستیک های هوازده شده است که پس از قرار گرفتن در معرض نور فرابنفش (UV) و باد، دچار تخریب طبیعی شده اند. با مطالعات قبلی که نشان می‌داد میکروپلاستیک‌ها می‌توانند به بافت‌های موجودات زنده از جمله انسان وارد شوند، محققان می‌خواستند ببینند که آیا آنها اثرات مضری بر مغز دارند یا خیر.

هوای ناشی از نور خورشید، هوا، گرما، باران و باد، خواص فیزیکی و شیمیایی میکروپلاستیک ها را تغییر می دهد. به عنوان مثال، نور ماوراء بنفش واکنشی ایجاد می کند که رادیکال های آزاد تولید می کند و باعث تکه تکه شدن پلاستیک به ذرات کوچکتر به نام میکروپلاستیک ثانویه می شود. با این حال اثرات بیولوژیکی دقیق میکروپلاستیک های هوازده به خوبی درک نشده است.

محققان به طور مصنوعی میکروپلاستیک های ثانویه را با تکرار فرآیند هوازدگی طبیعی، قرار دادن میکروپلاستیک های خرد شده در معرض نور UV و ضربه فیزیکی به مدت هفت روز ایجاد کردند. سپس آنها میکروپلاستیک های هوازده شده را با اندازه 100 میکرومتر یا کمتر به صورت خوراکی یک بار در روز به مدت هفت روز به موش ها دادند. گروه دیگری از موش ها با میکروپلاستیک های بدون هوا تغذیه شدند.

محققان متوجه شدند که در مقایسه با گروه تحت کنترل، موش هایی که از میکروپلاستیک های هوازده تغذیه شده بودند، افزایش قابل توجهی در فعال کردن پروتئین های التهابی مرتبط با تخریب عصبی و مرگ سلولی و همچنین کاهش پروتئین های پیش التهابی در بافت خارجی مغز از خود نشان دادند. پس از انجام آزمایش‌هایی با استفاده از رده سلولی میکروگلیال انسانی که سلول‌هایی هستند که التهاب مغز راتنظیم می‌کنند، محققان فهمیدند که میکروپلاستیک‌های هوازده، میکروگلیا را برای فعال کردن پاسخ التهابی تحریک می‌کنند.

محققان می گویند یافته های آنها نشان می دهد که میکروپلاستیک های هوازده سمی تر از میکروپلاستیک های بدون هوا هستند.

سئونگ-کیون چوی، نویسنده مسئول این مطالعه گفت: از طریق تجزیه و تحلیل مبتنی بر پروتئومیکس، ما برای اولین بار شناسایی کردیم که پلاستیک نشت‌شده به محیط تحت یک فرآیند هوازدگی سریع قرار می‌گیرد و به میکروپلاستیک‌های ثانویه تبدیل می‌شود که می‌توانند به عنوان مواد نوروتوکسیک عمل کنند و منجر به افزایش التهاب و مرگ سلولی در مغز شوند. پیامدهای مضر بودن میکروپلاستیک‌ها بسیار نگران‌کننده است، زیرا میکروپلاستیک‌های ثانویه در معرض محیط‌های طبیعی، واکنش التهابی شدیدتری را در مغز ایجاد می‌کنند.

مطالعه DGIST نشان می‌دهد که میکرو پلاستیک‌ها هنگام بلعیدن می‌توانند اثرات مضری ایجاد کنند، اما آیا میکرو پلاستیک‌ها می‌توانند به درونی‌ترین اندام‌های ما مانند قلب که مستقیماً در معرض محیط بیرونی قرار نمی‌گیرند، راه پیدا کنند؟ مطالعات نشان می دهد که پاسخ به این سوال “بله” است.

در این مطالعه، محققان نمونه های قلب 15 نفر را در حین جراحی قلب، علاوه بر نمونه خون قبل و بعد از عمل از هفت نفر از شرکت کنندگان، جمع آوری کردند. آنها با تجزیه و تحلیل نمونه ها با استفاده از تصویربرداری مستقیم مادون قرمز لیزر، میکرو پلاستیک هایی را در قلب و بافت های اطراف آن پیدا کردند.

میکرو پلاستیک در تمام نمونه‌های بافت یافت نشد، اما 9 نوع در پنج نوع بافت قلب یافت شد که عرض آنها بین 20 تا 500 میکرومتر بود. 9 نوع میکرو پلاستیک نیز در نمونه های خون قبل و بعد از عمل شناسایی شد.

پلاستیک های یافت شده پلی اتیلن (PE)، پلی اتیلن ترفتالات (PET)، پلی اورتان (PU)، پلی وینیل کلراید (PVC)، پلی کربنات (PC)، پلی پروپیلن (PP)، پلی آمین (PA)، پلی استایرن (PS) و پلی (متیل) بودند. PET شایع ترین (77%) میکرو پلاستیک در نمونه های بافتی بود. شایع ترین پلاستیک در نمونه های خون، PA (49%) و PET (22%) بود.

ده‌ها تا هزاران قطعه میکروپلاستیک منفرد در اکثر نمونه‌های بافت مشاهده شد، اگرچه مقادیر و انواع پلاستیک در بین شرکت‌کنندگان متفاوت بود. تمام نمونه های خون  قبل و بعد از جراحی، حاوی ذرات پلاستیکی از انواع مختلف بودند، اما پس از جراحی، اندازه متوسط آنها کاهش یافت.

محققان می گویند مطالعه آنها شواهد اولیه ای را ارائه می دهد که نشان می دهد میکروپلاستیک ها علیرغم محصور شدن در حفره قفسه سینه می توانند در قلب تجمع کنند. همچنین محققان می گویند که یک مسیر نادیده گرفته شده برای قرار گرفتن در معرض میکروپلاستیک، به ویژه ذرات بزرگتر، می تواند در روش های تهاجمی پزشکی مورد استفاده قرار گیرد که ممکن است امکان دسترسی مستقیم به جریان خون و بافت ها را فراهم کند.

مطالعات بیشتری برای بررسی نحوه ورود میکروذرات به بافت‌های قلب و اثرات آنها بر پیش آگهی طولانی مدت پس از جراحی قلب مورد نیاز است.