یک مطالعه جدید در مورد تنوع زیستی نشان می دهد که در نظر گرفتن غنای گونه های جانوری و گیاهی به تنهایی ممکن است معیار قابل اعتمادی برای سلامت اکوسیستم ها نباشد.
به گزارش تکناک، اکوسیستم هایی که با تعداد گونه های پایدار یا حتی در حال افزایش، سالم به نظر می رسند، ممکن است در مسیر زوال و از بین رفتن باشند.
دکتر لوسی کوچینسکی، نویسنده اصلی این مطالعه توضیح می‌دهد: نتایج ما برای درک این موضوع مهم هستند که تعداد گونه‌های جانوری و گیاهی به تنهایی معیار قابل اعتمادی برای سنجش پایداری تعادل بیولوژیکی در یک اکوسیستم معین در سطح محلی نیست. او و همکارانش داده‌های مشاهده‌ای برای ماهی‌های آب شیرین و پرندگان را با محاسبات مبتنی بر شبیه‌سازی ترکیب کردند.
تیم تحقیقاتی که سایر اعضای آن پروفسور هلموت هیلبراند از ICBM و دکتر ویسنته اونتیوروس از دانشگاه ژیرونا در اسپانیا بودند، از نتایج شگفت‌زده شدند: ما این مسئله را بسیار نگران‌کننده می‌دانیم که همه چیز در یک اکوسیستم به ظاهر خوب است و تعداد گونه‌ها در دراز مدت ثابت می‌ماند، اما واقعیت چیز دیگری است. ما تاکنون روند منفی را برای ماهی های آب شیرین دست کم گرفته بودیم. کوچینسکی می افزاید: گونه ها در سطح محلی سریعتر از حد انتظار در حال ناپدید شدن هستند.
تعادل پویا
تا به حال تحقیقات تنوع زیستی بر این فرض کار می کرد که اگر شرایط محیطی نه بدتر شود و نه بهبود یابد، تعداد گونه ها در یک اکوسیستم در دراز مدت ثابت می ماند. کوچینسکی توضیح می‌دهد: فرضیه این است که یک تعادل پویا بین استعمارها و انقراض‌های محلی وجود دارد. افزایش یا کاهش تعداد گونه ها به عنوان پاسخی به بهبود یا بدتر شدن شرایط محیطی تفسیر می شود.
کوچینسکی و همکارانش برای پی بردن به اینکه آیا غنای گونه ای ثابت، یک شاخص قابل اعتماد برای تعادل بیولوژیکی پایدار است، ابتدا چندین هزار مجموعه داده را تجزیه و تحلیل کردند که تعداد گونه های ماهی های آب شیرین و پرندگان در مناطق مختلف اروپا و آمریکای شمالی را در طول سالیان متمادی، مستند می کند. به طور متوسط 24 سال برای ماهی ها و 37 سال برای پرندگان با هدف شناسایی روندها در جوامع فردی در نظر گرفته شد. سپس محققان داده های تجربی را با مدل های شبیه سازی مختلف بر اساس انتظارات مختلف در مورد مهاجرت و انقراض گونه ها مقایسه کردند.
این تیم در ابتدا یک افزایش کلی در تعداد گونه ها در جمعیت ماهی ها و پرندگان در طول دوره های گوناگون مشاهده کرد. با این حال مقایسه با شبیه‌سازی‌ها نشان داد که این افزایش کمتر از حد انتظار بود. محققان این اختلاف را به عدم تعادل بین استعمارها و انقراض‌های محلی نسبت دادند و گفتند: طبق شبیه‌سازی‌های ما، جاندارانی مانند ماهی‌های آب شیرین که پتانسیل محدودی برای پراکندگی دارند، سریعتر از گونه های خنثی، یک اکوسیستم را مستعمره می‌کنند، در حالی که انقراض آنها دیرتر از حد انتظار رخ می‌دهد.
محکوم به انقراض
پس از یک تغییر محیطی، گونه هایی که در واقع محکوم به انقراض هستند ممکن است برای مدتی در یک اکوسیستم باقی بمانند، در حالی که در همان زمان گونه های جدید نیز وارد آن می شوند. یک سری مراحل انتقالی در اکوسیستم ها وجود دارد که در آن تعداد گونه ها بیشتر از حد انتظار می شود. انقراض گونه‌ها تنها پس از این مراحل انتقال رخ می‌دهد و سپس معمولاً سریعتر از آنچه انتظار می‌رود، پیش می رود.
این تیم تحقیقاتی پیش‌بینی می‌کند که ارزیابی مجدد اینکه کدام روش‌ها برای نظارت بر وضعیت اکوسیستم‌ها مناسب‌تر هستند، اکنون ضروری است و اهداف حفاظت از طبیعت که در بیشتر موارد حفظ تنوع گونه‌های موجود است نیز ممکن است نیاز به تعریف مجدد داشته باشند. مدل توسعه یافته توسط کوچینسکی و همکارانش می تواند به عنوان ابزاری برای تمایز بین مکانیسم های مختلف مؤثر بر غنای گونه ها عمل کند و همچنین اطلاعاتی را در مورد میزان انحراف داده های مشاهده ای از تغییرات مورد انتظار، ارائه می دهد.
