اخیرا محققان سه نشانگر جدید سرطان پروستات را شناسایی کرده اند که دید سلول های سرطانی را که توسط متخصصان برای ارزیابی شدت بیماری استفاده می شود، بهبود می بخشد.
به گزارش تکناک، این تکنیک جدید می تواند به تعیین اینکه کدام بیماران به درمان فوری نیاز دارند و کدام یک فورا به درمان نیاز ندارند، کمک کند و به طور موثر نتایج درمان را برای میلیون ها مرد مبتلا به این نوع سرطان، بهبود بخشد.
در سال 2020، بیش از 1.4 میلیون مرد به سرطان پروستات تشخیص داده شدند و حدود 375304 نفر از آن ها جان خود را از دست دادند. میزان بقای سرطان پروستات به عوامل مختلفی از جمله مرحله و درجه سرطان، سن و سلامت عمومی فرد و پاسخ آنها به درمان بستگی دارد.
نمره گلیسون، عامل اصلی در تعیین درجه سرطان پروستات است. پاتولوژیست سلول های سرطانی رنگ شده را زیر میکروسکوپ مشاهده می کند تا ببیند چقدر شبیه سلول های سالم (نمره پایین) یا سلول های غیر طبیعی و مهاجم (نمره بالا) هستند. این کار نشان می دهد که احتمال پیشرفت و گسترش سرطان چقدر است. سرطانی که امتیاز کمتری دارد، کندتر رشد می کند و احتمال انتشار آن کمتر از سرطان با امتیاز بالا است.
مشکل استفاده از نمره گلیسون این است که چون انسان ها آن را اجرا می کنند، ممکن است خیلی دقیق نباشد. در واقع دو متخصص ممکن است در یک مورد به نتایج متفاوتی برسند. اکنون در یک مطالعه جدید به رهبری دانشگاه استرالیای جنوبی، محققان سه نشانگر جدید را شناسایی کرده اند که می تواند به شناسایی و تمایز موارد تهاجمی سرطان پروستات کمک کند.
هدف محققان استفاده از تغییرات در ساختار سلولی همسو با درجات مختلف سرطان پروستات برای بهبود روش های تشخیصی فعلی بود. محققان به بررسی سیستم اندوزوم-لیزوزوم که اندامک های سلولی درگیر در توسعه سرطان هستند و همچنین سه پروتئین از این سیستم پرداختند: Appl1، Sortilin و Syndecan-1. مطالعات نشان داده اند که این نشانگرهای پروتئینی ممکن است پاتوبیولوژیست ها را قادر به تجسم ویژگی های بیشتری در نمونه های بافت سرطانی نسبت به روش تشخیص معمولی کنند.
محققان از نمونه‌های بافت اهدایی 114 مرد مبتلا به سرطان پروستات که طی سال‌های 2006 تا 2014 تحت پروستاتکتومی رادیکال (جراحی برای برداشتن کل غده پروستات و بافت اطراف آن) قرار گرفته بودند، استفاده کردند.
برای هر بیمار، نمونه های بافت به چهار بخش متوالی برش داده شد. بخش اول با استفاده از روش‌های سنتی رنگ‌آمیزی شد و به هیئتی متشکل از 11 پاتولوژیست بین‌المللی تناسلی فرستاده شد که به اتفاق نظر رسیدند و برای هر بیمار نمره‌ای تعیین کردند. بخش‌های باقی‌مانده به ترتیب با نشانگرهای زیستی Appl1، Sortilin و Syndecan-1 علامت گذاری شدند. هر یک از پروتئین ها باعث می شوند که مواد سلولی مختلفی نشان داده شوند. سپس این سه بخش بافت به همان 11 پاتولوژیست ارائه شد و آنها بر اساس اجماع، به هر بیمار نمره ای اختصاص دادند.
محققان متوجه شدند که با استفاده از این سه نشانگر زیستی جدید، پیش بینی تشخیص در بیماران مبتلا به سرطان پروستات در مقایسه با روش سنتی رنگ آمیزی بافت، بهبود می یابد. آنها می گویند که این نشانگرها به درجه بندی سرطان پروستات کمک می کنند تا مشخص شود کدام بیماران به درمان فوری نیاز دارند و درنهایت نتایج را بهبود می بخشد.
رابرت بروکس، یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت: این نشانگرها در تجسم دقیق پیشرفت سرطان و تأیید درجه آن بسیار حساس و خاص هستند. این کشف منجر به توسعه تجاری آزمایشی شده است که برای تعیین میزان پیشرفت و تهاجم سرطان و اینکه آیا به درمان فوری نیاز است یا خیر، طراحی شده است.
انتظار می رود در انتظار یک نتیجه موفقیت آمیز در ایالات متحده، آزمایشات بالینی با استفاده از فناوری جدید در استرالیا آغاز شود.این مطالعه در مجله Cancers منتشر شد.
