مطالعات جدید نشان می دهد که گونه های اولیه انسان قادر به انطباق با انواع زیستگاه ها و منابع غذایی بوده اند و این امر می تواند انعطاف پذیری اجداد ما را در برابر تغییرات آب و هوایی تاریخی نشان دهد.
به گزارش تکناک، اجداد ما طی 3 میلیون سال گذشته که دوره ای از افزایش نوسانات آب و هوای گرم یا سرد بوده است، تکامل یافته اند. راز چگونگی سازگاری گونه های اولیه بشر با این شرایط سخت آب و هوایی، عصر یخبندان و تغییرات گسترده در زیستگاه و پوشش گیاهی، همواره دانشمندان را گیج کرده است.
آیا اجداد ما در طول زمان خود را با تغییرات محیطی محلی وفق دادند یا به دنبال محیط های پایدارتر با منابع غذایی متنوع بودند؟ آیا تکامل انسانی ما بیشتر تحت تأثیر تغییرات زمانی آب و هوا بود یا ویژگی های فضایی محیط؟
برای آزمایش این فرضیههای بنیادی در مورد تکامل و انطباق انسان، یک تیم تحقیقاتی بین المللی از مجموعهای از بیش از سه هزار نمونه فسیلی انسان و مکانهای باستانشناسی که شش گونه مختلف انسانی را نشان میدهند، در ترکیب با شبیهسازیهای واقعی آب و هوا و پوشش گیاهی 3 میلیون سال پیش، استفاده کردند. دانشمندان تجزیه و تحلیل خود را بر روی بیوم ها متمرکز کردند. بیوم ها مناطق جغرافیایی هستند که با آب و هوا، گیاهان و جوامع حیوانی مشابه مشخص می شوند. (به عنوان مثال، ساوانا، جنگل های بارانی یا تندرا)
دکتر الک زلر، نویسنده اصلی این مطالعه که در در مجله Science منتشر شده است، می گوید: برای مکانها و سنین مربوط به بازماندههای باستانشناسی و انسان شناسی، ما از مدل گیاهان بومی محلی خود که تحت تأثیر آب و هوا قرار دارد، اقدام به استخراج انواع بیومهای محلی کردیم. این کار نشان داد که چه بیومهایی توسط گونههای انسان منقرض شده همچون H. ergaster، H. habilis، H. erectus، H. heidelbergensis و H. neanderthalensis و اجداد مستقیم ما یعنی H. sapiens، ترجیح داده شده است.
دانشمندان بر اساس تجزیه و تحلیل خود، متوجه شدند که گروه های آفریقایی منقرض شده ترجیح می دادند در محیط های باز مانند علفزار و بوته زارهای خشک زندگی کنند. با مهاجرت به اوراسیا در حدود 1.8 میلیون سال پیش، انساننماهایی مانند H. erectus و بعدها H. heidelbergensis و H. neanderthalensis تحمل بیشتری نسبت به سایر زیستها از جمله جنگلهای معتدل و شمالی در طول زمان در خود ایجاد کردند. پروفسور پاسکواله رایا، از دانشگاه ناپولی فدریکو ایتالیا که یکی از نویسندگان این مطالعه هم بود، گفت: این گروهها برای زنده ماندن به عنوان ساکنان جنگل، ابزارهای سنگی پیشرفتهتر و احتمالاً مهارتهای اجتماعی را نیز توسعه داده بودند. در نهایت گونه H. sapiens حدود 200 هزار سال پیش در آفریقا ظهور کرد و به سرعت استاد همه مشاغل شد. اجداد مستقیم ما با تحرک، انعطاف و خوی رقابتی، توانستند بر خلاف هر گونه قبلی دیگر، در محیط های خشن مانند بیابان ها و تندرا زنده بمانند.
هنگام بررسی بیشتر درباره ویژگیهای زیستگاه مورد علاقه اجداد ما، دانشمندان گروهبندی قابل توجهی از مناطق مسکونی اولیه انسان در مناطق با تنوع بیوم زیاد پیدا کردند؛ به این معنی که اجداد انسانی ما به مناظری که تنوع زیادی از منابع گیاهی و جانوری در مجاورت خود داشت، علاقه داشتند. نتایج به دست آمده نشان میدهد که تنوع اکوسیستم، نقش کلیدی در تکامل انسان داشته است.
محققان این ترجیح زیستگاه با تنوع زیاد منابع گیاهی و جانوری را برای اولین بار در مقیاس های قاره ای نشان دادند و یک فرضیه جدید را پیشنهاد کردند: گونه های انسانی و H. sapiens، به طور منحصر به فردی برای بهره برداری از بیوم های ناهمگن، مجهز بودند.
الک زلر میافزاید: تحلیل ما اهمیت حیاتی تنوع زیستگاه و گیاهان را بهعنوان یک عنصر انتخابی برای انسان و بهعنوان یک محرک موثر برای تحولات اجتماعی-فرهنگی نشان میدهد. این مطالعه جدید با روشن ساختن اینکه چگونه تغییر پوشش گیاهی نحوه زندگی انسان را شکل داده است، دیدگاه بی سابقه ای را در مورد استراتژی های بقا از ماقبل تاریخ بشر ارائه می دهد.
شبیهسازی مدل آب و هوا و پوشش گیاهی، که تاریخ 3 میلیون سال گذشته زمین را پوشش میدهد، بر روی یکی از سریعترین ابررایانههای علمی در کره جنوبی به نام الف انجام شد. اکسل تیمرمن گفت: اکنون ابررایانه ها به عنوان یک ابزار کلیدی در زیست شناسی تکاملی و انسان شناسی در حال ظهور هستند.
