طبق یک مطالعه اخیر، تلاش‌ها برای کاهش تغییرات آب و هوایی کافی نخواهد بود، مگر اینکه انتشار گازهای گلخانه ای ناشی از سیستم غذایی جهانی را کاهش دهیم.
به گزارش تکناک، تولید غذا مسئول یک سوم کل انتشارات تولید شده توسط انسان است. این مطالعه نشان می دهد که مصرف گوشت گاو و لبنیات در کشورهای به سرعت در حال توسعه مانند چین و هند از عوامل اصلی افزایش انتشار گازهای گلخانه ای در زنجیره تامین مواد غذایی هستند.
در همین حال، سرانه انتشار گازهای گلخانه ای در کشورهای توسعه یافته، که رژیم های غذایی در حال حاضر سرشار از محصولات حیوانی است، کاهش یافته است.
سازمان ملل پیش‌بینی می‌کند که تا سال 2050، 70 درصد افزایش در حجم غذای فعلی برای تغذیه جمعیت 9.1 میلیارد نفری جهان مورد نیاز است.
گروهی بین‌المللی از دانشمندان به رهبری دانشگاه‌های گرونینگن و بیرمنگام، با انتشار یافته‌های خود در مجله Nature Food، می‌گویند که رشد جمعیت جهان و افزایش تقاضا برای مواد غذایی که با انتشار گازهای گلخانه همراه است، احتمالاً انتشار گازهای گلخانه ای را بیش از پیش افزایش می دهد.
پروفسور کلاوس هوباچک از دانشگاه گرونینگن می‌گوید: تغییر جهانی در رژیم‌های غذایی، از جمله کاهش مصرف بیش از حد گوشت قرمز و بهبود سهم پروتئین‌های گیاهی نه تنها انتشار گازهای گلخانه‌ای را کاهش می‌دهد، بلکه از خطرات سلامتی مانند چاقی و بیماری‌های قلبی عروقی جلوگیری می‌کند.
یکی دیگر از نویسنده‌های مرتبط، دکتر یولی شان، از دانشگاه بیرمنگام، اظهار داشت: سیستم غذای کشاورزی استفاده از زمین و فعالیت‌های کشاورزی جهانی را هدایت می‌کند که در حدود یک سوم گازهای گلخانه‌ای انسان‌زای جهانی نقش دارد. رشد جمعیت، گسترش تولید مواد غذایی و افزایش رژیم های غذایی مبتنی بر حیوانات احتمالا باعث افزایش بیشتر انتشار گازهای گلخانه ای و کاهش بودجه جهانی کربن می شود.
نویسنده اول، یان ژیان لی، دانشجوی دکترا در دانشگاه گرونینگن، اضافه کرد که “کاهش انتشار گازهای گلخانه ای در هر مرحله از زنجیره تامین مواد غذایی از تولید تا مصرف، برای محدود کردن گرمایش جهانی بسیار مهم است. با این حال، دستیابی سریع به تغییرات گسترده و پایدار در رژیم غذایی بسیار دشوار است، بنابراین مشوق هایی که مصرف کنندگان را تشویق به کاهش گوشت قرمز یا خرید محصولات با سود زیست محیطی بالاتر می کند، می تواند به کاهش انتشار مواد غذایی کمک کند.
محققان داده‌های مربوط به انتشار گازهای گلخانه‌ای را بین سال‌های 2000 تا 2019 مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند و نشان دادند که در سال 2019، مصرف مواد غذایی در پنج کشور پر انتشار، چین (2.0 GT CO2 eq)، هند (1.3 GT)، اندونزی (1.1 GT)، برزیل (1.0 GT) و ایالات متحده (1.0 GT)، مسئول بیش از 40٪ از انتشار زنجیره تامین مواد غذایی جهانی بودند.
انتشار سالانه جهانی گازهای گلخانه ای (GHG) مرتبط با مواد غذایی 14٪ (2.0 GT CO2 eq) در دوره 20 ساله افزایش یافته است. افزایش قابل توجه در مصرف محصولات حیوانی به حدود 95 درصد از افزایش انتشار جهانی کمک کرده است که تقریباً نیمی از کل انتشار مواد غذایی را تشکیل می دهد. گوشت گاو و لبنیات 32 درصد و 46 درصد از افزایش انتشار جهانی مربوط به حیوانات را تشکیل می دهند.
مصرف غلات و محصولات روغنی به ترتیب مسئول 43٪ و 23٪ در سال 2019 از انتشار جهانی گیاهی است. در حالی که برنج با سهم بیش از 50 درصدی از انتشار جهانی غلات توسط سه شرکت کننده اصلی یعنی اندونزی (20٪)، چین (18٪) و هند (10٪) انجام می شود.
سویا و روغن پالم به ترتیب با 30 و 46 درصد بیشترین سهم را در انتشار جهانی محصولات روغنی دارند. اندونزی، پیشروترین مصرف کننده روغن پالم در جهان، بیشترین انتشار را از روغن پالم (35 درصد کل جهانی در سال 2019) دارد و پس از آن آسیای جنوب شرقی (13 درصد)، اروپای غربی (10 درصد) و چین (9 درصد) قرار دارند.
این مطالعه تفاوت های قابل توجهی را در مورد الگوهای انتشار و دلایل این روندها نشان می دهد که به شرح زیر طبقه بندی می شوند:
- کشورهایی با سطوح بالای انتشار گاز های گلخانه ای مربوط به مواد غذایی سرانه (عمدتا مربوط به دام های دارای گوشت قرمز) آمریکای شمالی، استرالیا، آمریکای لاتین و کارائیب هستند.
- کشورهای توسعه یافته که به شدت به واردات متکی هستند و مقادیر قابل توجهی از انتشارات مربوط به مواد غذایی را برون سپاری می کنند (ژاپن و اروپا).
- کشورهای در حال توسعه سریع با افزایش قابل توجه انتشار ناشی از رشد سریع جمعیت یا بهبود استانداردهای زندگی (چین، آسیای جنوبی، خاور نزدیک و شمال آفریقا).
- کشورهایی با تولید گازهای گلخانه ای، عمدتاً با فعالیت های گسترده تغییر کاربری زمین (برزیل، اندونزی، و مناطق آفریقای جنوبی و مرکزی).
محققان همچنین خاطرنشان می کنند که یک سری از سیاست های تجاری انتشار گازهای گلخانه ای را از طریق افزایش واردات مواد غذایی تسریع می کند. به عنوان مثال، قرارداد سبز اتحادیه اروپا کشاورزی کمتر در اروپا و افزایش واردات محصولات کشاورزی از کشورهایی مانند برزیل، ایالات متحده آمریکا، اندونزی و مالزی را تشویق می کند.
