مطالعه ای جدید نشان داده است که چگونه یک داروی بی حس کننده موضعی رایج یعنی لیدوکائین، گیرنده های طعم تلخ را برای اعمال اثر ضد سرطانی در سرطان های سر و گردن فعال می کند.
به گزارش تکناک، با توجه به هزینه کم و در دسترس بودن آن، این دارو به راحتی می تواند در درمان بیماران مبتلا به این نوع سرطان گنجانده شود.
هر کسی که تابحال بخیه زده یا حتی دندان پر کرده باشد، احتمالاً با لیدوکائین (همچنین به عنوان لیگنوکائین شناخته می شود) آشنا خواهد بود. در حالی که مشخص است که این داروی بی‌حس کننده موضعی چگونه اثرات مهارکننده درد خود را اعمال می‌کند، به نظر می رسد که لیدوکائین تأثیر مفیدی بر بیماران سرطانی نیز دارد، اگرچه این تاثیر هنوز به طور کامل درک نشده است.
اکنون مطالعه‌ای که توسط محققان دانشکده پزشکی دانشگاه پنسیلوانیا انجام شده است، یک معمای طولانی مدت در مورد اینکه چگونه لیدوکائین باعث مرگ برخی از سلول‌های سرطانی می‌شود را حل کرده است.
رابرت لی، نویسنده مسئول این مطالعه گفت: ما سال‌ها این خط تحقیقات را دنبال می‌کردیم، اما متوجه شدیم که لیدوکائین فقط گیرنده‌ای را هدف قرار می‌دهد که بیشتر در سرطان‌ها فعال می‌شود.
آن گیرنده T2R14 است که یک گیرنده طعم تلخ است که در کارسینوم سلول سنگفرشی سر و گردن (HNSCCs) که سرطان هایی با مرگ و میر بالا و عوارض قابل توجه مرتبط با درمان هستند، فعال می شود. HNSCC ها در مخاط حفره دهان و بینی به دلیل قرار گرفتن در معرض مواد سرطان زا محیطی یا ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) ایجاد می شوند.
گیرنده های طعم تلخ (T2Rs) علاوه بر نقشی که در درک طعم تلخ دارند، در ایمنی ذاتی، عملکرد تیروئید، فیزیولوژی قلب و سایر فرآیندهای بیولوژیکی نقش دارند. T2R ها در تخمدان، پستان و HNSCC مورد مطالعه قرار گرفته اند. T2R14 هم تاکنون به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته است.
محققان قبلا کشف کرده بودند که T2Rها در بسیاری از سرطان های دهان و گلو یافت می شوند، جایی که باعث آپوپتوز یا مرگ برنامه ریزی شده سلولی می شوند و افزایش فعالیت T2R ها با بهبود نتایج بقا در بیماران مبتلا به HNSCC مرتبط است. مطالعه ای که در اوایل سال جاری منتشر شد نشان داد که با تزریق لیدوکائین در اطراف تومور قبل از جراحی، بقای سرطان سینه افزایش می یابد.
T2R14 در سلول های سراسر بدن یافت می شود. آنچه فوق العاده هیجان انگیز است این است که بسیاری از داروهای موجود آن را فعال می کنند، بنابراین فرصت های بیشتری برای فکر کردن در مورد استفاده مجدد از داروهای دیگر وجود دارد که می توانند به طور ایمن این گیرنده را هدف قرار دهند.
محققان با استفاده از خطوط سلولی HNSCC کشف کردند که لیدوکائین گیرنده T2R14 را فعال می کند و منجر به آپوپتوز سلول های سرطانی می شود. به طور خاص، فعال شدن توسط دارو باعث اضافه بار کلسیم میتوکندری، دپلاریزه شدن غشای میتوکندری و کاهش قابل توجه زنده ماندن سلول های HNSCC شد. همچنین باعث تولید گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) شد که نشان‌دهنده اختلال عملکرد میتوکندری و استرس سلولی است.
داده های محققان نشان داد که لیدوکائین از تخریب پروتئازوم نیز جلوگیری می کند. پروتئازوم سلول را از شر هزاران پروتئین کوتاه مدت، آسیب دیده، نادرست تاخورده یا منسوخ شده خلاص می کند. هنگامی که فعالیت پروتئازومی مهار می شود، پروتئین هایی که برای تخریب در نظر گرفته شده اند، جمع می شوند و با این تجمع می توانند آپوپتوز را القا کنند. در این تحقیق مهار پروتئازوم ناشی از لیدوکائین زمانی که تولید ROS یا سیگنال دهی T2R14 مهار شد، از بین رفت، که این مسئله نشان می دهد مهار پروتئازوم ناشی از تحریک T2R، اختلال عملکرد میتوکندری و ROS است.
یک مزیت HNSCC ها این است که محل های آسیب دیده به راحتی قابل دسترسی هستند به طوری که لیدوکائین می تواند به عنوان یک درمان ضد سرطان تزریقی یا موضعی در عمل بالینی استفاده شود.
رایان کری، نویسنده همکار این مطالعه گفت: به عنوان یک جراح سر و گردن، ما همیشه از لیدوکائین استفاده می کنیم. ما می دانیم که لیدوکائین بی خطر است و راحت از آن استفاده می کنیم. لیدوکائین به راحتی در دسترس است، به این معنی که می توان آن را در سایر جنبه های مراقبت از سرطان سر و گردن به طور نسبتاً یکپارچه گنجاند.
این مطالعه همچنین نشان داد که T2R14 به ویژه در HNSCC های مرتبط با HPV، که اکنون شکل غالب HNSCC است، افزایش یافته است. انجام یک تحقیق برای آزمایش افزودن لیدوکائین به درمان استاندارد برای HNSCC های مرتبط با HPV برنامه ریزی شده است.
کری گفت: اگرچه ما نمی گوییم که لیدوکائین می تواند سرطان را درمان کند، اما این احتمال وجود دارد که بتواند در درمان سرطان سر و گردن برتری داشته باشد و گزینه های درمانی برای بیماران مبتلا به این نوع سرطان ها را بهبود بخشد.
این مطالعه در مجله Cell Reports منتشر شد.
