بر اساس مطالعه جدیدی که در ژورنال Nature Sustainability منتشر شد، انتشار گازهای گلخانه ای ناشی از سفرهای هوایی تا سال 2050 با افزایش تقاضا برای سفرهای هوایی تقریباً سه برابر می شود.
به گزارش تکناک، تلاش برای حذف مقدار کافی از این آلودگی از جو برای دستیابی به اهداف جهانی آب و هوا یک وضعیت توجیه ناپذیر است و تا یک تریلیون دلار هزینه دارد.
مقابله با انتشار گازهای گلخانه ای ناشی از تقاضای رو به رشد سفرهای هوایی ممکن است یک تریلیون دلار هزینه نیاز داشته باشد.
برای در نظر گرفتن این هزینه هنگفت، صنعت هواپیمایی جهانی در سال 2019 تنها 26.4 میلیارد دلار سود به دست آورد تا اینکه همه‌گیری کووید سفرها را محدود کرد. حتی اگر خطوط هوایی بتوانند برای حذف همه گازهای گلخانه ای خود از جو هزینه کنند، هنوز تضمینی برای کند کردن تغییرات آب و هوا وجود ندارد.
این در حالی است که جبران انتشار کربن و از بین بردن آلودگی آب و هوا از طریق انجام پروژه های سبز مانند کاشت درخت که بسیار محبوب نیز هستند، چندان قابل اعتماد نیست.
یک راه مطمئن برای کاهش این آلودگی، جلوگیری از گسترش بخش هوانوردی به همان سرعتی است که سالها قبل از همه‌گیری کووید اتفاق می‌افتاد. بر اساس این مطالعه جدید، ثابت نگه داشتن رشد تقاضای سفرهای هوایی تا سال 2050 می‌تواند از بیش از 60 درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای که طبق معمول در حال انجام است، جلوگیری کند.
نویسندگان مطالعه جدید راه‌هایی را ترسیم کرده‌اند که هوانوردی به انتشار گاز دی‌اکسید کربن خالص صفر برسد، نقطه‌ای که صنعت دیگر بیش از آنچه می‌تواند از اتمسفر خارج کند، آلودگی CO2 را تولید نمی‌کند. در سال 2021، انجمن بین‌المللی حمل‌ونقل هوایی هدفی را برای رسیدن به انتشار خالص صفر در سطح جهان تا سال 2050 تعیین کرد. این یک جدول زمانی مبتنی بر تحقیقاتی است که مطابق با اهداف جهانی آب و هوا تحت توافقنامه پاریس می باشد.
مطمئناً، حتی بلندپروازانه‌ترین مسیر برای رسیدن به صفر خالص با تقاضای افزایشی برای سفرهای هوایی تقریباً یک درصد در سال است. به هر حال، بخش هوانوردی همچنان باید سایر انتشارات هواپیما را خارج از CO2 که به گرم شدن کره زمین کمک می کند را خنثی کند.
کاهش تقاضا برای پرواز نیاز به حذف کربن را کاهش می دهد. این واقعاً مهم است، زیرا انسان‌ها تاکنون در خارج کردن دی‌اکسید کربن از جو بسیار ضعیف عمل کرده‌اند.
تا به امروز، این کار بیشتر از طریق کاشت درختان انجام می شود که توانایی طبیعی جنگل ها برای جذب و ذخیره CO2 است. تحقیقات بسیاری نشان داده است که اکثر این پروژه ها شکست می خورند. به نظر می رسد، حفظ این پروژه های جنگلداری برای سالها که برای تأثیرگذاری بر تغییرات آب و هوایی ضروری است، واقعاً دشوار است.
تلاش‌های جدیدی برای ساخت نیروگاه‌های بزرگ مکنده CO2 وجود دارد که می‌توانند گازهای گلخانه‌ای را از هوا فیلتر کنند، اما این فناوری هنوز هم بسیار گران است و در مقیاس ثابت نشده است. هواپیماهای الکتریکی و جت های هیدروژنی در معمایی مشابه قرار دارند.
برخی از خطوط هوایی به دلیل مخاطره آمیز بودن سوخت های کربنی، اکنون روی آوردن به سوخت های پایدار هوانوردی را برای سبز جلوه دادن خود در اولویت قرار داده اند. اما سوخت‌های پایدار هوانوردی، که از زباله یا محصولات کشاورزی تولید می‌شوند، هنوز کاربردی نیستند. این محصولات کشاورزی فضای زیادی را اشغال می کنند و به طور بالقوه با تولید مواد غذایی رقابت می کنند و جنگل زدایی بیشتری را به دنبال دارند. بر اساس این مطالعه، نیاز جهانی برای سوخت های زیستی، اگر همراه با تقاضا برای سفر هوایی افزایش یابد، می تواند منطقه ای به اندازه 19 درصد از زمین های زراعی جهان را تصرف کند.
به عبارت دیگر، برای مشکل آلودگی هوانوردی هیچ راه حل فنی سریعی وجود ندارد. از نظر آب و هوا، پرواز یکی از سخت ترین بخش ها برای پاکسازی در نظر گرفته می شود. اما برای چنین مشکل پیچیده ای، حداقل یک راه حل ساده وجود دارد: کمتر پرواز کنید. تحقیقات جدید نشان می دهد که تنها محدود کردن تقاضا به رشد یک درصدی در هر سال به جای 4 درصد پیش بینی شده توسط صنعت، تفاوت زیادی ایجاد می کند.
این وظیفه می‌تواند دقیقاً بر عهده «سوپر ساطع‌کننده‌ها» باشد. یک درصد جمعیتی که مشخص شده است نیمی از انتشار CO2 جهان را از هوانوردی تجاری تولید می‌کنند. شاید آنها بتوانند یک تریلیون دلاری را که برای حذف کربن نیاز است، جبران کنند. اما اگر سابقه ضعیفی که تاکنون در خنثی سازی انتشار کربن دیده‌ایم، نشانه‌ای باشد، این یک ریسک بزرگ خواهد بود.
