کشاورزی یک اختلال اساسی برای سیستم های زیست محیطی محسوب می شود به نحوی که بازیابی زمین های کشاورزی تخریب شده یا زمین های کشاورزی مورد استفاده ممکن است مدت زمان طولانی تری طول بکشد.
به گزارش تک ناک، بدون هیچ گونه مداخله ای برای ترمیم تنوع های گیاهی، این نوسازی می تواند مدت زمان زیادی طول بکشد و اغلب به درستی هم انجام نمی شود. محققان روند بهبودی را در مقیاس های مختلف در مکانهای کشاورزی رها شده نشان می دهند و به مداخلات ترمیمی خاصی که می تواند به تنوع زیستی برای بهبود آن ها کمک کند،اشاره می کنند.
استفاده گوناگون از زمین، مانند تبدیل زیستگاه های طبیعی به مناطق کشاورزی، مهم ترین محرک برای از دست دادن تنوع زیستی در سراسر جهان است. با این حال، ممکن است فرض شود که با توجه به زمان ، حذف عمده اختلالات انسانی، به تنوع زیستی امکان بازیابی می دهد. احیای اکولوژیک به معنای استفاده از علم برای هدایت و سرعت بخشیدن به بازیابی اکوسیستم های تخریب شده است. مطابق با دومین هدف چارچوب جهانی تنوع زیستی کنوانسیون سازمان ملل در مورد تنوع زیستی (CBD) که اخیراً تصویب شده است، حداقل 30 درصد از مناطق تخریب شده زمینی، آب های داخلی و اکوسیستم های ساحلی و دریایی، باید تا سال 2030 تحت بازسازی موثر قرار گیرند.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این فرآیند بازیابی زمین در مناطق کشاورزی رها شده، محققان بازیابی تنوع زیستی و ترکیب گونه ها را در 17 علفزار معتدل در مینه سوتا (ایالات متحده) اندازه گیری کردند. در گذشته این علفزارها شخم زده شده بودند و برای کشاورزی مورد استفاده قرار گرفته بودند، اما بسیاری از مزارع مختلف آنها بین سال‌های 1927 تا 2015 رها شده بودند تا جانشینی طبیعی و احیای پوشش گیاهی بررسی شود.
محققان زمین این مناطق رها شده را با مناطقی مقایسه کردند که هرگز شخم زده نشده بودند، که این مناطق به عنوان یک مرجع که به بررسی چگونگی عملکرد سیستم های طبیعی می پرداخت، قرار گرفتند.
اما لادوسر نویسنده اول این مطالعه می گوید: چیزی که ما می خواستیم بدانیم این بود که چقدر سریع علفزارهایی که کاملاً از بین رفته بودند و امیدی به ترمیم شان نبود، می توانند تنوع زیستی خود را بازیابند. درک این فرآیند بازیابی می‌تواند به ما بینشی در مورد اینکه چگونه می‌توانیم با استفاده از روش های ترمیمی به گیاهان کمک کرده و آن فرآیند را تسریع کنیم، می‌دهد.
محققان متوجه شدند که حتی پس از 80 سال، مزارع متروکه در مقایسه با مکان‌هایی که هرگز شخم زده نشده‌اند، خودبه‌خود نتوانستند ترمیم شوند. تعداد گونه های گیاهی مختلف در مزارع رها شده به طور متوسط 65 درصد کمتر از همان گونه ها در مناطق دست نخورده بود. علاوه بر این، انواع گونه های گیاهی که این مکان زیستگاه شان بود، با گذشت زمان بهبود یافتند، اما نه به طور کامل. هنگامی که مزارع برای اولین بار در حال بهبودی و ترمیم بودند، توسط گونه‌هایی که منحصر به مکانهای قدیمی بودند، مانند بسیاری از گونه‌های علف‌های هرز و مقاوم در برابر اختلال، احاطه شدند.
پس از مدتی، بسیاری از گونه‌های مکانهای دست نخورده، احاطه شدند و در طول زمان افزایش یافتند. با این حال، در کل مطالعه، 63 گونه بومی منحصر به فرد برای مکانهای دست نخورده وجود داشت، و مزارع قدیمی علف‌ها و علف‌های هرز بیشتری را بازیابی کردند.
محققان در مطالعه خود، بر احیای مزارع قدیمی، بدون هیچ گونه تلاش و کمکی برای مرمت درجهت ارتقای این فرآیند تمرکز کردند. با کمک این اطلاعات می توان اقدامات موثری را برای کمک به ترمیم بهتر این سیستم ها طراحی کرد.
استن هارپول، یکی از نویسندگان این مقاله توضیح می دهد: با نگاهی دقیق به بازیابی ترکیب گونه های گیاهی در مقیاس های مختلف، می توانیم ایده بهتری از اینکه چه گونه هایی را می توان در ترمیم، مورد هدف قرار داد، و چگونه می توان به این سیستم ها کمک کرد تا به بهترین شکل بازیابی شوند،داشته باشیم.
لادوسر می افزاید: یک سری اقدامات خاص برای ترمیم می تواند شامل بذر یا کاشت گونه هایی باشد که می دانیم بخشی از ترکیب مزارع در حال ترمیم نیستند، همراه با مدیریت گونه های عجیب و غریب برای کاهش رقابت با گونه های بومی، باشد.
نویسنده ارشد این مطالعه جاناتان چیس می گوید: با مطالعه خود ما نشان می‌دهیم که استفاده از اطلاعات ارزشمند و کمیاب در مقیاس طولانی‌مدت و بررسی کردن الگوهای مهم وابسته به فضا، می‌تواند منجر به نتایج عملی شود. به عنوان مثال، نتایج ما می تواند برای ارائه زمینه ای مهم برای درک نتایج و اهداف بازسازی به عنوان بخشی از سیاست های انجمن های بین المللی، مانند کنفرانس ملی تنوع زیستی (COP15) استفاده شود.
