ناسا در دستاوردی جدید، موفق شد تصاویر حیوانات خانگی را با استفاده از سیستم ارتباط لیزری دوطرفه، با سرعت 1/2 گیگابایت‌بر‌ثانیه به فضا ارسال کند.
به‌گزارش تکناک، ناسا با استفاده از سیستم قدرتمند ارتباط لیزری جدید، تصاویری از حیوانات خانگی دوست‌داشتنی را با سرعتی بیشتر از اینترنت خانگی اکثر مردم به ایستگاه فضایی بین‌المللی فرستاد. این کار فقط برای ارسال تصاویر بامزه انجام نشده؛ بلکه هدفی مهم برای آزمایش فناوری جدید بوده است. سال‌های متمادی، ناسا به‌منظور برقراری ارتباط با فضاپیماها به امواج رادیویی متکی بود؛ اما لیزرها بسیار سریع‌تر و کارآمدتر هستند.
اینترستینگ اینجنیرینگ می‌نویسد که ناسا در این آزمایش، با استفاده از فناوری سیستم ارتباط لیزری دوطرفه، داده‌ها را با سرعت ۱/۲ گیگابیت‌بر‌ثانیه ارسال کرد که بسیار سریع‌تر از دانلود‌کردن یک فیلم است.
چند ماه پیش، ناسا قدرت انتقال داده با لیزر را ازطریق مأموریت Psyche به‌نمایش گذاشت. در این نمایش، ویدئویی از گربه‌ای نارنجی‌رنگ ازطریق اتصالات لیزری به فاصله‌ی ۱۹ میلیون کیلومتری به محموله‌ی ارتباطات نوری فضاهای عمیق (DSOC) فضاپیمای Psyche ارسال شد.
با الهام از این موضوع، فضانوردان ناسا، رندی برزنیک و کریستینا کُخ و کجل لیندگرن، به‌همراه سایر کارمندان این سازمان عکس‌ها و ویدئوهای حیوانات خانگی خود را برای آزمایش لیزر ایستگاه فضایی بین‌المللی ارسال کردند.
مأموریت ارتباطات و ناوبری فضایی ناسا (SCaN) قابلیت‌های ارتباط لیزری را به‌نمایش گذاشت و فناوری شبکه‌ی جدیدی را آزمایش کرد. کوین کوگینز، معاون مدیر‌کل و مدیر برنامه‌ی SCaN در ستاد ناسا در واشنگتن گفت:
این پروژه نه‌تنها نشان داد که چگونه فناوری‌ها می‌توانند نقش اساسی در توانمندسازی مأموریت‌های علمی و اکتشافی آینده ناسا ایفا کنند؛ بلکه فرصتی سرگرم‌کننده را برای تیم‌ها فراهم کرد تا تصور کنند حیوانات خانگی‌شان در این نمایش نوآورانه به آنها کمک می‌کنند.
ارتباطات لیزری برای ارسال و دریافت اطلاعات به نور مادون‌قرمز وابسته است. تصاویر و ویدئوهای حیوانات خانگی پس از طی‌کردن مجموعه‌ای از فرایندها، ازطریق ارتباطات نوری به ایستگاه فضایی ارسال شدند.
ابتدا عکس‌ها و ویدئوها در کامپیوتری واقع در مرکز کنترل مأموریت در لاس کروسس نیومکزیکو ذخیره شدند. سپس ناسا داده‌ها را به تأسیسات ویژه‌ای به نام ایستگاه‌های زمینی نوری در کالیفرنیا و هاوایی منتقل کرد. این ایستگاه‌ها به لیزرهایی مجهز هستند که قابلیت انتقال داده به فضا را دارند.
در بیانیه‌ی ناسا آمده است:
تیم‌ها داده‌ها را روی سیگنال‌های نور مادون‌قرمز یا لیزر مدوله و این سیگنال‌ها را به سیستم LCRD (نمایشگر ارتباطات لیزری) ناسا ارسال کردند که در مدار ژئوسنکرون در فاصله‌ی 22 هزار مایلی بالای زمین قرار دارد.
ماهواره‌ی LCRD داده‌ها را به پایانه‌ی تقویت‌کننده‌ی مدار پایین یکپارچه‌ی LCRD (ILLUMA-T) و مودم کاربر ارسال کرد. ILLUMA-T محموله‌‌ای ویژه است که به قسمت بیرونی ایستگاه فضایی متصل شده است. این سیستم به گیرنده‌ای مجهز است که می‌تواند سیگنال ضعیف لیزر را تشخیص دهد و آن را به داده‌ی اصلی (تصاویر و ویدئوهای حیوانات خانگی) تبدیل کند.
بااین‌همه، دراین‌بین مشکلی بزرگ وجود دارد: سیگنال‌ها ممکن است در فضا دچار اختلال شوند؛ به‌همین‌دلیل، ناسا از فناوری دیگری به نام شبکه‌ی تحمل تأخیر/اختلال (DTN) استفاده کرد که از فرایند «ذخیره و ارسال» پیروی می‌کند.
اگر سیگنال دچار اختلال شود، DTN داده‌ها را ذخیره و بعداً آنها را ارسال می‌کند تا مطمئن شود که به سلامت به مقصد می‌رسند. این مأموریت نسخه‌ی پرسرعت DTN به نام HDTN را آزمایش کرد. HDTN مانند بزرگراه فضایی بسیار سریع برای داده‌ها عمل می‌کند و به آنها اجازه می‌دهد تا چهار برابر سریع‌تر از DTN معمولی حرکت کنند.
این مأموریت قابلیت‌های ارتباط لیزری و DTN را اثبات کرد که می‌توان آنها را در مأموریت‌های آرتمیس آینده اجرا کرد و ارتقا داد.
