دانشمندان با استفاده از داده‌های راداری فضاپیمای ناسا به نام اختصاری LRO، یک غار عظیم را در ماه کشف کرده‌اند، که می‌تواند به عنوان پایگاه‌های زیرزمینی برای سکونت انسان‌ها در آینده مورد استفاده قرار گیرد.
به‌گزارش تکناک، این غارها که به دلیل فعالیت‌های آتشفشانی در گذشتۀ ماه شکل گرفته‌اند، می‌توانند از ساکنان در برابر تشعشعات خطرناک و دمای شدید محافظت کنند.
ماه تقریباً مکانی ناخوشایند برای سکونت است. دمای ماه در نور روز بین 250 درجۀ فارنهایت (121 درجۀ سانتی‌گراد) و منفی 208 درجۀ فارنهایت (133- درجۀ سانتی‌گراد) در نوسان است. در ماه، تشعشعات 150 برابر بیشتر از سطح زمین می‌باشد و سطح آن با شهاب‌های کوچک که همواره می‌بارند، پوشیده شده است.
بیش از نیم قرن است که دانشمندان و مهندسان به دنبال راه‌هایی برای محافظت از ساکنان آیندۀ ماه هستند. به همین منظور آنها اقداماتی انجام داده‌اند که شامل توسعۀ عایق‌های حرارتی و محافظ‌های تشعشعی می‌باشد، که شامل دیوارهای ضخیم است، بنابراین بسیاری از طرح‌ها برای ایجاد پاسگاه‌های قمری شامل دفن زیستگاه‌ها در زیر انبوه خاک، حفاری دهانه‌ها یا اعماق دشت‌های گدازه‌ای و حتی انفجار کلاهک‌های هسته‌ای در زیزمین برای ایجاد غار بود.
یک نقطۀ مشترک میان تمام این گزینه‌ها نیاز به کار زیاد برای ساخت آنها است. در همین راستا یک جایگزین، یافتن نوعی غار طبیعی است که می‌تواند برای رفع نیازهای انسان اصلاح شود.
هیچ‌گاه آب مایعی روی ماه جاری نبوده، امّا زمانی فعالیت‌های آتشفشانی زیادی در آن وجود داشته است. تلسکوپ‌های زمینی، نهرها یا خندق‌هایی را دیدند که بعدها ثابت شد لوله‌های گدازه‌ای روی ماه فروریخته‌اند. سپس در عصر آپولو، تصاویر نزدیک، دهانه‌های بزرگ و بسیار عمیقی را نشان دادند، که بعدها مشخص شد گودال‌های خالی گدازه هستند. اگر این لوله‌ها به لوله‌های گدازۀ عمیق متصل شوند، این موضوع می‌تواند برای کاشفان آیندۀ ماه یک موهبت باشد.
به طور قطع این گودال‌ها به اندازۀ کافی عمیق هستند، امّا اینکه آیا لوله‌هایی در پایین وجود دارد یا خیر، هنوز مشخص نیست.
به تازگی یک تیم بین‌المللی از دانشمندان به رهبری لورنزو بروزونه از دانشگاه ترنتو به کشف این موضوع پرداختند. آنها با استفاده از داده‌های راداری جمع‌آوری‌شده توسط مدارگرد شناسایی ماه ناسا، به گودالی به نام Mare Tranquillitatis Pit (دریای آسایش) نگاه کردند. بازتاب‌های رادار نشان داد که در واقع یک لولۀ بزرگ به پایین شفت گودال متصل است.
بروزونه در این باره گفت: «فرضیۀ این ساختارها 50 سال است که وجود دارد، امّا این اولین بار است که ما وجود آنها را نشان می‌دهیم.»
وی تصریح کرد: «به عنوان بخشی از مأموریت ناسا، رادار فرکانس رادیویی مینیاتوری (Mini-RF) در سال 2010 مجموعه‌ای از تصاویر را از سطح ماه گرفت. سال‌ها بعد، ما این تصاویر را با فناوری‌های پیچیدۀ پردازش سیگنال تجزیه و تحلیل کردیم. بخشی از انعکاس‌های راداری ناحیه‌ای از دریای آسایش را می‌توان به یک لولۀ زیرزمینی نسبت داد، که نمایانگر قسمت اولیۀ تونل است و به احتمال زیاد یک لوله گدازۀ خالی‌شده می‌باشد.»
این گودال 100 متر عرض و تا 170 متر عمق دارد، بنابراین سطح مقطع لوله احتمال دارد بسیار زیاد باشد. بدون شک ورود و خروج از چنین گودالی به آسانسوری مانند آنهایی که در چاه‌های معادن زمینی استفاده می‌شود، نیاز دارد، امّا اگر قلوه سنگ زیاد نباشد، فضای کافی برای نصب کل تأسیسات زیر سقف گدازه از جمله زیستگاه‌ها، کارگاه‌ها، آزمایشگاه‌ها و حتی مزارع هیدروپونیک با فضای خالی فراوان امکان‌پذیر می‌شود.
حتی ممکن است بتوان لوله را بسته و آن را با هوا پُر و آن را به یک زیستگاه غول‌پیکر تبدیل کرد.
