مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که نگرانی سالمندان درباره افتادن، خطر بروز آن را تا ۶۰ درصد افزایش می‌دهد.
به گزارش تکناک، محققان معتقد هستند که شناسایی و رسیدگی به این عامل خطرناک می‌تواند به افراد مسن کمک کند تا برای مدت طولانی‌تری مستقل و فعال باقی بمانند.
هزینه تخمینی افتادن‌های مرگبار و غیرمرگبار در سال 2015، برای سیستم بهداشتی ایالات متحده حدود 50 میلیارد دلار برآورد شد. در دنیای رو به پیری، کاهش تعداد افتادن‌ها در میان بزرگسالان مسن، به یکی از اولویت‌های اصلی تبدیل شده است. به همین دلیل، تحقیقات جدید بین‌المللی درباره این عامل خطرناک خاص، اهمیت زیادی دارد.
محققان از استرالیا، بریتانیا، آلمان و کانادا، مطالعات گذشته را بررسی کردند و به ارتباط بین نگرانی یا ترس از افتادن و بروز آن در افراد مسن پرداخته‌اند و ارتباطی واضح یافته‌اند.
پروفسور کیم دلبائره، محقق ارشد این تحقیق اعلام کرد: «نگرانی از افتادن، مشکلی رایج در میان سالمندان است، که نیمی از افراد ۸۶ ساله را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این ترس می‌تواند کیفیت زندگی و استقلال را کاهش دهد، فرایند توان‌بخشی را مختل کند و خطر ضعف، ناتوانی و نیاز به مراقبت در خانه سالمندان را افزایش دهد.»
این تحقیق، 53 مطالعه با مجموع 75,076 شرکت‌کننده را بررسی کرده است، که ارتباط میان نگرانی‌های مربوط به افتادن و بروز افتادن‌های آینده را در مدت زمان حداقل شش ماه دنبال کرده‌اند.
محققان برای اندازه‌گیری نگرانی افراد از افتادن، از دو مقیاس به نام‌های FES-I و Short FES-I استفاده کردند. نتایج نشان داد که اگر نگرانی فرد از افتادن، یک امتیاز افزایش یابد، احتمال افتادن او تا ۳ درصد بیشتر می‌شود. همچنین در مقیاس Short FES-I، هر یک امتیاز اضافه‌شده، خطر افتادن را تا ۸ درصد افزایش می‌دهد. در نهایت، اگر کسی خیلی نگران افتادن باشد، این نگرانی می‌تواند خطر افتادن او را تا ۶۰ درصد افزایش دهد.
به گفته پروفسور دلبائره، نگرانی‌های زیاد درباره افتادن، خطر بیشتری را برای بروز آن در آینده به همراه دارد. این تحقیقات نشان می‌دهند که نگرانی از افتادن می‌تواند هم به عنوان علت و هم به عنوان نتیجه‌ای از افتادن عمل کند.
تحلیل‌های این مطالعه، حتی پس از در نظر گرفتن عوامل فیزیکی کلیدی مانند: سن، سابقه افتادن‌های قبلی و مشکلات تعادلی، نشان داد که نگرانی‌ها از افتادن یک عامل مستقل است، که بر بروز افتادن‌های آینده تاثیر می‌گذارد.
البته این تحقیق محدودیت‌هایی نیز داشت، از جمله تفاوت‌های گسترده در مطالعات بررسی‌شده و حذف افراد دارای اختلالات مغزی یا عصبی مهم که ممکن است بر تعمیم نتایج تأثیرگذار باشد. اما محققان معتقد هستند که یافته‌های آنها خلأهای مهمی را پر کرده است و کاربرد بالینی دارند.
پروفسور دلبائره در پایان گفت: «گام اول در پیشگیری، شروع گفت‌وگو است. بسیاری از افراد مسن نگرانی‌های خود را مطرح نمی‌کنند، مگر اینکه از آنها پرسیده شود، در حالی که این نگرانی‌ها واقعی است و می‌تواند خطر افتادن را افزایش دهد.»
وی تصریح کرد: «گفت‌وگو درباره نگرانی‌ها می‌تواند به پزشکان، خانواده‌ها و مراقبان سالمندان کمک کند تا اقدامات پیشگیرانه لازم را به موقع انجام دهند. این کار به سالمندان کمک می‌کند تا همچنان فعال و مستقل بمانند.»
شناسایی و رفع نگرانی‌ها درباره افتادن و دیگر عوامل خطرناک به طور زودهنگام می‌تواند به افراد مسن کمک کند تا همچنان فعال، مستقل و با اعتماد به نفس باشند و کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند.
