پژوهشگران مؤسسه فناوری ماساچوست (MIT) ایمپلنت اورژانسی ساختند که با آزادسازی گلوکاگون در مواقع افت قند خون، از بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ محافظت می‌کند.
به گزارش تکناک، این دستگاه کوچک که تقریباً هم‌اندازه یک سکه است، زیر پوست قرار می‌گیرد و فقط در زمان‌های ضروری فعال می‌شود، یا خود بیمار آن را روشن می‌کند، یا به صورت بی‌سیم از طریق حسگرها فعال می‌شود.
فهرست مطالب
پاسخی سریع به خطرات خاموش هیپوگلیسمی
افت قند خون (هیپوگلیسمی) یکی از خطرات مداوم و گاه کشنده برای بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ است. در شرایطی مانند خواب یا در کودکان، فرد ممکن است متوجه علائم افت قند خون نشود و فرصتی برای تزریق دستی گلوکاگون نداشته باشد.
دکتر دنیل اندرسون، سرپرست گروه تحقیقات گفت: «هدف ما ساخت دستگاهی بود که همیشه آماده باشد تا در شرایط اضطراری، از بیمار در برابر افت شدید قند خون محافظت کند.»
سازوکار فعال‌سازی داروی دیابت نوع ۱
پژوهشگران MIT برای ساخت این ایمپلنت، از پلیمر چاپ سه‌بعدی شده برای مخزن دارو استفاده کرده‌اند. درب این مخزن با آلیاژ حافظه‌دار نیکل-تیتانیوم بسته شده است؛ آلیاژی که با رسیدن به دمای ۴۰ درجه سانتی‌گراد خم می‌شود و مخزن را باز می‌کند.
گلوکاگون درون مخزن به صورت پودری ذخیره شده است تا پایداری بیشتری نسبت به حالت مایع داشته باشد.
این ایمپلنت یک آنتن مخصوص نیز دارد، که با دریافت سیگنال رادیویی خارجی، یک جریان الکتریکی کوچک ایجاد می‌کند و باعث فعال شدن آلیاژ و آزادسازی دارو می‌شود.
دکتر سیدهارت کریشنان، یکی از محققان این پروژه بیان کرد: «یکی از ویژگی‌های مهم این سیستم، قابلیت اتصال به حسگرها است؛ به‌خصوص حسگرهایی که به طور دائم میزان قند خون را می‌سنجند و بسیاری از بیماران از آنها استفاده می‌کنند.»
آزمایش موفق روی موش‌های مبتلا به دیابت نوع ۱
پژوهشگران در آزمایش‌های اولیه، این ایمپلنت را زیر پوست موش‌های دیابتی قرار دادند و عملکرد آن را در زمان افت قند خون فعال کردند. تنها ۱۰ دقیقه پس از فعال‌سازی، سطح قند خون موش‌ها پایدار شد و در محدوده نرمال باقی ماند.
همچنین نسخه پودری اپی‌نفرین (آدرنالین) در این دستگاه تست شد. دارو ۱۰ دقیقه پس از آزادسازی، در خون گردش پیدا کرد و ضربان قلب را افزایش داد، که نشان‌دهنده کاربرد بالقوه این فناوری در مواردی چون حملات قلبی یا واکنش‌های آلرژیک شدید است.
دوام بالا و مسیر آینده تا آزمایش روی انسان
ایمپلنت‌ها در طول آزمایش‌ها، به مدت چهار هفته در بدن باقی ماندند و حتی عملکرد خود را پس از ایجاد بافت زخم‌شده در اطراف، حفظ کردند. محققان اکنون در حال کار روی افزایش دوام این دستگاه تا یک سال یا بیشتر هستند.
دکتر کریشنان عنوان کرد: «ما هنوز دقیق نمی‌دانیم عمر مفید ایمپلنت چقدر است؛ شاید یک سال، یا شاید بیشتر باشد. در حال حاضر در تلاش هستیم این بازه را دقیق مشخص کنیم. اما پس از آن، نیاز به تعویض خواهد داشت.»
پژوهشگران امیدوار هستند تا سه سال آینده وارد مرحله آزمایش انسانی شوند و این فناوری را به بیماران واقعی ارائه دهند.
کاربرد گسترده‌تر برای سایر داروهای اورژانسی
دیدن این دستاورد بسیار هیجان‌انگیز است. پژوهشگران امیدوار هستند که این فناوری نه‌تنها به بیماران دیابتی کمک کند، بلکه بتواند الگویی نو برای رساندن داروهای اورژانسی در آینده باشد.
