بر اساس نتایج یک مطالعۀ جدید، گروهی از داروهایی که برای درمان فشار خون بالا استفاده می‌شوند، خطر ابتلا به صرع را تا 30 درصد کاهش می‌دهند.
به گزارش تک‌ناک، در این زمینه تحقیقات بیشتری مورد نیاز است، امّا یافته‌ها نشان می‌دهند که ابزاری برای پیشگیری از صرع برای بزرگسالان در معرض خطر وجود دارد.
صرع اغلب در دوران کودکی شروع می‌شود، امّا ابتلا به آن در هر سنی امکان‌پذیر است. افراد مسن امکان دارد تصور کنند که در معرض خطر ابتلا به این عارضه نیستند، امّا شواهد نشان می‌دهند که در افراد 60 ساله یا بالاتر خطر ابتلا به صرع و تشنج حاد افزایش پیدا می‌کند. این خطر برای افراد بالای 60 سال که در کشورهای ثروتمندتر زندگی می‌کنند، به شدت رو به رشد است.
علت اصلی تشنج و صرع برای این جمعیت مسن، سکتۀ مغزی است. فشار خون بالا و مزمن، حتی با نبود سکته نیز خطر صرع را افزایش می‌دهد. در حالی که می‌توان برای کنترل تشنج دارو تجویز کرد، امّا هیچ داروی تأیید شده‌ای برای جلوگیری از این بیماری وجود ندارد.
مطالعۀ جدیدی که توسط محققان دانشکدۀ پزشکی دانشگاه استنفورد انجام شد، نشان داد که دسته‌ای از داروهای موجود برای کاهش فشار خون بالا، خطر ابتلا به صرع را در افراد مسن کاهش می‌دهند.
کیمفورد میدور، نویسندۀ مسئول این مطالعه گفت: این نتیجه فوق‌العاده هیجان‌انگیز است، چرا که ما در حال حاضر هیچ دارویی برای پیشگیری از صرع نداریم.
یک مطالعه در سال 2022 بر روی بیش از 160000 آلمانی نشان داد، افرادی که از مسدودکننده‌های گیرندۀ آنژیوتانسین (ARBs) استفاده می‌کنند، که جزء داروهای مورد استفاده برای درمان فشار خون بالا است، خطر ابتلا به صرع در آنها کاهش می‌یابد. آنژیوتانسین، هورمونی است که بدن تولید می‌کند تا رگ‌های خونی را منقبض و فشار خون را بالا ببرد. ARBها باعث جلوگیری از از عملکرد آنژیوتانسین می‌شوند، همچنین فشار خون و التهاب رگ‌های خونی و سایر اندام‌ها از جمله مغز را کاهش می‌دهند. نام‌های عمومی ARB همیشه به “sartan” ختم می‌شوند، که برای نمونه می‌توان به candesartan (Atacand)، eprosartan (Teveten)، irbesartan (Avapro)، losartan (Cozaar)، Olmesartan (Benicar)، telmisartan (Micardis) و valsartan (Diovan) اشاره کرد.
در مطالعۀ فعلی، محققان با مراجعه به یک پایگاه دادۀ ملی آمریکایی بر روی 2.2 میلیون فردی که فشار خون بالا داشتند و حداقل یک دارو برای این مشکل آنها تجویز شده بود، تمرکز کردند. این بیماران از قبل صرع یا بیماری قلبی نداشتند. شرکت‌کنندگان در مطالعه با میانگین سنی 61 سال که 49.5 درصد آنها زن بودند، تفاوت‌هایی از نظر نژادی با مطالعۀ آلمانی داشتند.
از میان شرکت‌کنندگان در مطالعه، حدود 14 درصد ARB مصرف می‌کردند، در حالی که بقیۀ آنها داروهای دیگری از جمله مسدودکننده‌های بتا، مسدودکننده‌های کانال کلسیم و مهارکننده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACEI) برای فشار خون بالا را مورد استفاده قرار می‌دادند. با وجود اینکه تمام این داروها فشار خون را کاهش می‌دهند، هر کدام مکانیسم اثر متفاوتی دارند.
محققان به‌طور کلی کشف کردند که در بین سال‌های 2010 تا 2017، افرادی که ARB مصرف می‌کردند، 20 تا 30 درصد کمتر در معرض خطر ابتلا به صرع نسبت به افرادی بودند که از سایر داروهای کاهش فشار خون بهره می‌بردند.
میدور عنوان کرد: مطالعۀ ما تکرار کاری بود که در آلمان صورت گرفت، فقط تحقیق ما در جمعیتی بزرگ‌تر و کاملاً متفاوت انجام شد.
در این مطالعه یک ARB به نام لوزارتان، به‌طور قابل‌توجهی خطر صرع را کاهش داد، امّا محققان می‌گویند که تحقیقات بیشتری برای تأیید این موضوع مورد نیاز است. در حالی که محققان نتوانستند توضیح دهند که چرا ARB باعث این کاهش خطر می‌شود، یافته‌های آنها با تحقیقات قبلی که نشان می‌داد اثرات ضد التهابی ARB ممکن است یک عامل کمک‌کننده باشد، مطابقت دارد. التهاب مغز به دنبال سکتۀ مغزی یا آسیب مغزی یک عامل خطرناک برای ایجاد صرع است.
آزمایش‌های بالینی تصادفی‌سازی‌شدۀ بیشتری برای اثبات ارتباط بین ARBs و کاهش خطر صرع مورد نیاز است. با وجود این، محققان اعتقاد دارند که تمام داروهای فشار خون به احتمال زیاد بر این خطر تأثیر می‌گذارند. با کنترل فشار خون بالا از طریق دارو یا تغییر سبک زندگی، افراد می‌توانند تأثیر آن عامل خطرناک خاص را کاهش دهند.
محققان دانشگاه رود آیلند و دانشگاه براون نیز در این مطالعه شرکت داشتند که در مجلۀ JAMA Neurology منتشر شد.
