یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه ناگویا در ژاپن بر اهمیت استراتژی‌های قرنطینه شخصی‌سازی شده بر اساس آزمایش‌ها برای مدیریت بیماری آبله میمونی (mpox) تأکید کرده است.
به گزارش تکناک، یافته‌های این پژوهشگران اثربخشی پروتکل‌های قرنطینه استاندارد فعلی را تأیید می‌کند، اما پیشنهاد می‌دهد که قرنطینه شخصی‌سازی شده بر اساس آزمایش‌ها می‌تواند زمان‌های قرنطینه غیرضروری را در مقایسه با روش‌های فعلی مبتنی بر علائم یا مدت زمان ثابت کاهش دهد و رویکرد مؤثرتری برای مدیریت بیماری ارائه کند.
بیماری آبله میمونی از اواسط سال ۲۰۲۲ افزایش قابل توجهی داشت و یکی از سویه‌های این ویروس در سال ۲۰۲۲ به نام کلاد IIb، به طور جهانی گسترش یافت و اغلب طیفی از مردانی همجنسگرا را تحت تأثیر قرار داد. در پاسخ به این موضوع، نیاز فزاینده‌ای به استراتژی‌های قرنطینه مؤثر وجود داشته است که توازن بین سلامت عمومی و آزادی شخصی را حفظ کند.
با استفاده از داده‌های فردی بیماران مبتلا به آبله میمونی (mpox) با سویه کلاد IIb، مطالعه‌ای که توسط محققان دانشگاه ناگویا در ژاپن انجام شده است، یک چارچوب شبیه‌سازی‌شده پیشرفته برای بهبود پروتکل‌های قرنطینه برای بیماران مبتلا به این بیماری پیشنهاد داده است.
فهرست مطالب
یافته‌ها درباره شیوه‌های قرنطینه برای بیماری آبله میمونی
نتایج نشان می‌دهد که روش استاندارد فعلی برای پایان دادن به قرنطینه مؤثر است، اما اجرای پروتکل‌های مبتنی بر آزمایش می‌تواند قرنطینه غیرضروری پس از دوره عفونی را کاهش دهد.
یافته‌های آنها که در Nature Communications منتشر شده است، ممکن است استراتژی‌های درمان را بهبود بخشد و زمان قرنطینه بیماران را کاهش دهد.
شینگو ایوامی، یکی از محققان این مطالعه گفت: «بر اساس نتایج ما، استفاده از آزمایش PCR می‌تواند بار قرنطینه را بر بیماران مبتلا به آبله میمونی (mpox) کاهش دهد و در عین حال از انتقال بیشتر جلوگیری کند، به ویژه هنگامی که تعداد بیماران در حال افزایش است.»
روش اصلی برای کنترل انتشار بیماری آبله میمونی قرنطینه افراد آلوده بوده است و توصیه‌های فعلی برای قرنطینه بیماران مبتنی بر علائم می‌باشد. همچنین میانگین مدت زمان علائم حدود ۳ هفته است.
با وجود این، دوره عفونت آبله میمونی در بین بیماران متفاوت است. برخی مقامات بهداشتی نگران هستند که استراتژی‌های مبتنی بر علائم یا دوره‌های زمانی ثابت ممکن است به این تغییرات پاسخ ندهند. در نتیجه، امکان دارد افرادی که به جامعه بازگردانده می‌شوند، هنوز بیمار باشند.
شبیه‌سازی و مقایسه استراتژی‌های قرنطینه
ایوامی و همکاران او با هدف بهبود استراتژی‌های قرنطینه، یک چارچوب شبیه‌سازی برای تعیین زمانی که افراد آلوده دیگر عفونی نیستند، توسعه دادند تا پروتکل‌های قرنطینه را بهینه کنند.
آنها به این نتیجه رسیدند که مدت زمان ترشح ویروس در افراد از ۲۳ تا ۵۰ روز متغیر است. محققان همچنین دریافتند در موارد آبله میمونی که در سال ۲۰۲۲ در اروپا و آمریکا گسترش یافتند، تنوع بیشتری در مدت زمان ترشح ویروس وجود دارد.
با استفاده از این داده‌ها، محققان سه استراتژی قرنطینه را با یکدیگر مقایسه کردند. یک روش مبتنی بر علائم که در آن قرنطینه زمانی پایان می‌یابد که علائم ناپدید شوند؛ یک استراتژی با مدت زمان ثابت که در آن قرنطینه پس از یک دوره ثابت، اغلب سه هفته، پایان می‌یابد؛ همچنین یک روش مبتنی بر آزمایش، که در آن قرنطینه بر اساس نتیجه منفی آزمایش با تعداد و فواصل مختلف آزمایش‌ها انجام می‌شود.
نتایج آنها نشان داد که روش مدت زمان ثابت، بین ریسک و قرنطینه غیرضروری تعادل برقرار می‌کند اما انعطاف‌پذیری کمتری دارد. با وجود این، در استراتژی مبتنی بر آزمایش بسته به تعداد آزمایش‌ها و فواصل آنها، این دوره کوتاه‌تر شد.
محققان نتیجه گرفتند در حالی که روش مدت زمان ثابت مؤثر بود، روش مبتنی بر آزمایش یک راه‌حل مناسب‌تر ارائه می‌دهد، که می‌تواند بهتر با دوره بیماری افراد منطبق شود.
ایوامی بیان کرد: «روش مبتنی بر آزمایش در به حداقل رساندن ریسک پایان دادن به قرنطینه پیش از موعد و کاهش زمان قرنطینه غیرضروری مؤثر بود. بر اساس تحلیل ما، ۶۳ درصد از افراد در جمعیت تحلیل‌شده می‌توانند با استفاده از شیوه مبتنی بر آزمایش از کاهش دوره‌های قرنطینه بهره‌مند شوند.»
وی تصریح کرد: «آزمایش PCR بهینه‌سازی‌شده توسط شبیه‌سازی‌های ما می‌تواند دوره‌های قرنطینه را در مقایسه با روش عمومی قرنطینه که بر اساس ناپدید شدن علائم است، به طور متوسط بیش از یک هفته کاهش دهد.»
ایوامی توضیح داد: «شبیه‌سازی‌های ما نشان داد که اگر بیماران در فواصل ۲ تا ۵ روز آزمایش شوند و سه تا چهار نتیجه منفی متوالی داشته باشند، می‌توانیم با اطمینان به قرنطینه آنها پایان دهیم. این نشان‌دهنده محدودیت‌های سیاست‌های قرنطینه یکسان برای همه است.»
پیامدهای بهداشت عمومی
اجرای یک روش مبتنی بر آزمایش نیازمند برنامه‌ریزی دقیق و تکیه بر منابع است، اما می‌تواند در مدیریت مدت زمان قرنطینه و کاهش بار افراد قرنطینه‌شده مؤثرتر باشد.
سیاست‌های بهداشت عمومی می‌توانند این دیدگاه‌ها را برای طراحی استراتژی‌های قرنطینه انعطاف‌پذیرتر و پاسخگوتر به کار گیرند. با استفاده از داده‌های دقیق بار ویروسی و شبیه‌سازی پیشرفته، مقامات بهداشت عمومی می‌توانند پروتکل‌های قرنطینه مؤثرتری را توسعه دهند که هر دو ریسک پایان دادن به قرنطینه پیش از موعد و قرنطینه طولانی‌مدت غیرضروری را به حداقل برسانند.
ایوامی اعلام کرد: «اگرچه مطالعه ما بر اساس داده‌های مبتنی بر سویه IIb بود، اگر داده‌های مشابهی برای سویه Ib که در اپیدمی فعلی آفریقا در حال رشد است، در دسترس باشد، ما باور داریم که رویکرد این مطالعه می‌تواند ابزار مفیدی برای برنامه‌ریزی مدت زمان بهینه پیشگیری و کنترل بیماری ارائه کند.»
