بر اساس تحقیقات جدید، امکان دارد احساس تنهایی کمتر از آنچه که تصور می‌شد برای سلامت روانی و جسمی مضر باشد.
به گزارش تکناک، یک مطالعه جدید به بررسی تأثیر تنهایی بر جنبه‌های مختلف سلامت جسمی و روانی پرداخته است و نتایج آن نشان می‌دهد، که روابط اجتماعی و کیفیت آنها می‌تواند به مراتب مهم‌تر از فقط تعداد تعاملات اجتماعی باشد.
به عبارت دیگر، کیفیت ارتباطات ممکن است تأثیر بیشتری بر سلامت فرد بگذارد تا فقط وجود تنهایی در این زمینه مهم باشد.
تنهایی که یکی از تعاریف آن تجربه ذهنی قطع ارتباط اجتماعی است، به طور گسترده به عنوان یک عامل خطرناک برای سلامتی در نظر گرفته می‌شود.
با وجود این، آیا ارتباط بین تنهایی و بیماری‌های روانی و غیر روانی متعدد با اثرات علنی سازگار است یا خیر؟ این موضوع تا حد زیادی ناشناخته باقی مانده است.
محققان به تازگی مطالعه‌ای انجام داده‌اند که نشان می‌دهد بسیاری از بیماری‌هایی که در گذشته به تنهایی نسبت داده می‌شدند، احتمال دارد به دلایل دیگری مرتبط باشند.
گروهی از محققان بیمارستان مغز وابسته به دانشگاه پزشکی گوانگژو، با همکاران خود از بیمارستان وابسته به دانشگاه سان یات-سن، بیمارستان مردمی استان گوانگدونگ در چین و دانشکده بهداشت عمومی و پزشکی گرمسیری دانشگاه تولین در ایالات متحده برای پاسخ به این مسئله همکاری کردند.
مطالعات قبلی نشان داده‌اند که احساس تنهایی ارتباط قوی با مسائل مختلف سلامت روانی، از جمله افسردگی، اضطراب و بی‌خوابی دارد.
این یافته‌ها تأثیر قابل توجه تنهایی بر سلامت روانی را برجسته می‌کنند و تأکید آن بر اهمیت پرداختن به انزوای اجتماعی به عنوان یک عامل خطرناک برای مشکلات سلامت روانی است.
برخی مطالعات نشان داده‌اند که استرس می‌تواند تأثیرات گسترده‌ای فراتر از سلامت روان داشته باشد. استرس می‌تواند به مشکلات جسمی مانند: فشار خون بالا، مشکلات گوارشی و حتی باعث افزایش خطر مرگ زودرس شود.
محققان به طور کامل پایگاه‌های داده زیست‌پزشکی مختلف را برای بررسی ارتباط احتمالی بین تنهایی و مشکلات غیر روانی بررسی کردند.
این پایگاه‌های داده شامل اطلاعات گسترده‌ای از تعداد زیادی بیمار از ایالات متحده، چین و بریتانیا بودند، که مجموعه داده‌های گسترده و متنوعی برای تحلیل محققان فراهم می‌کرد.
به گفته محققان تنهایی دلیل ابتلا به مشکلات مربوط به سلامت روانی نیست، اما در این مطالعه افرادی که احساس تنهایی می‌کردند، به نظر می‌رسید که بیشتر احتمال دارد به ۳۰ مورد از ۵۶ بیماری روانی از پیش تعیین شده مبتلا شوند.
محققان تحلیل آماری را روی ۲۶ مورد از این ۳۰ بیماری روانی انجام دادند و به طور خاص بر بیمارانی تمرکز کردند که داده‌های ژنتیکی آنها در دسترس بود.
محققان به این نتیجه رسیدند که بسیاری از بیماری‌ها که در گذشته به تنهایی نسبت داده می‌شدند، توسط عوامل دیگری ایجاد یا بدتر شدند.
اکثر این بیماری‌های روانی به جای اینکه فقط ناشی از تنهایی باشد، با تنهایی مرتبط هستند.
این مطالعه شواهد کمی برای ارتباط بین تنهایی و بیشتر بیماری‌های خاص شناسایی شده در تحلیل‌های مشاهده‌ای، مانند: بیماری‌های قلبی-عروقی، دیابت نوع ۲، چاقی، بیماری‌های مزمن کبدی، بیماری‌های مزمن کلیوی و بیشتر بیماری‌های عصبی پیدا کرد.
این مشاهدات به طور کلی نشان می‌دهند که تنهایی ممکن است یک نشانگر باشد، اما یک عامل خطر علنی برای بیشتر بیماری‌های روانی مورد آزمایش نیست.
نتیجه‌گیری تیم تحقیقاتی نشان می‌دهد که تنهایی می‌تواند به شرایط مختلف سلامت روانی کمک کند، همچنین ممکن است با توسعه التهاب و تغییرات در سطح هورمون‌ها مرتبط باشد که شاید به طیف وسیعی از مشکلات سلامتی مرتبط شود.
محققان تأکید کردند که تحقیقات بیشتری برای تمایز بین بیماری‌های مرتبط با تنهایی یا انزوای اجتماعی و موارد تصادفی ضروری است.
