محققان دانشگاه ملی سنگاپور (NUS) با استفاده از میکرونیدلها (سوزن‌های بسیار کوچک)، راهکاری نوآورانه برای درمان زخم‌های مزمن دیابتی ارائه داده‌اند.
به گزارش تکناک، این روش از میکرونیدل‌های بسیار ریز بهره می‌برد، که با چشم غیرمسلح به سختی دیده می‌شوند و می‌تواند تأثیر دوگانه‌ای در بهبود این زخم‌ها داشته باشد.
این راهکار نوین که در دو مقاله علمی در مجلات Biomaterials و Advanced Functional Materials ارائه شده‌اند، می‌توانند کیفیت زندگی بیماران دیابتی را بهبود بخشند و از قطع عضو جلوگیری کنند، که یکی از پرهزینه‌ترین و مخرب‌ترین عوارض این بیماری است.
فهرست مطالب
چالش‌های زخم‌های دیابتی
یکی از مشکلات اساسی در زخم‌های دیابتی، التهاب مزمن و عدم بهبودی ناشی از تخریب فاکتورهای رشد توسط آنزیم‌های پروتئاز است.
پروفسور اندی تای، از دانشگاه NUS، هنگام مواجهه با یک مشکل پوستی شخصی با این میکرونیدلها آشنا شد. او در یک پست لینکدین توضیح داد: «اولین بار هنگام خرید یک چسب پوستی از فروشگاه سفورا برای درمان جوش‌های خود با این فناوری آشنا شدم. پس از مشاهده تأثیر مثبت آن، به این فکر افتادم که از میکرونیدلها برای درمان مشکلات پوستی دیگر نیز استفاده کنم.»
تیم تحقیقاتی او کشف کردند که میکرونیدلها می‌توانند هم برای تحویل دارو به زخم‌های مزمن و هم برای استخراج سلول‌های مضر از این ناحیه مورد استفاده قرار گیرند. این روش کم‌تهاجمی، دقت بالایی دارد و امکان رساندن مستقیم و بدون درد ترکیبات فعال به زخم‌ها را فراهم می‌کند.
سیستم نوین تحویل دارو با میکرونیدل‌های زیست‌تجزیه‌پذیر
محققان در این روش از میکرونیدل‌هایی به نام سوکرالفیت استفاده کردند. این سوزن‌ها از ماده‌ای قابل تجزیه به نام PLGA ساخته شده‌اند. آنها با استفاده از قالب‌هایی شبیه سکه ساخته شده‌اند و پروتئینی به نام اینترلوکین-4 (IL-4) را به زخم منتقل می‌کنند. این پروتئین باعث تحریک عوامل رشد و تسریع ترمیم زخم می‌شود.
همچنین ترکیب سوکرالفیت از تخریب عوامل رشد در زخم جلوگیری می‌کند. این روش، سرعت ترمیم زخم را دو برابر می‌کند، اثرات جانبی کمتری دارد و از آسیب به بافت‌های تازه جلوگیری می‌کند، که در روش‌های سنتی اتفاق می‌افتد.
کاهش التهاب با استخراج ترکیبات مضر از زخم
محققان در روش دوم، راهکاری برای حذف ترکیبات التهابی موسوم به کموکاین‌ها از زخم ارائه دادند. آنها از میکرونیدل‌های متخلخل پوشیده‌شده با هپارین استفاده کردند. هپارین که یک داروی ضدانعقاد است، به کموکاین‌ها متصل می‌شود و آنها را از محل زخم خارج می‌کند.
نتایج نشان داد که این روش باعث کاهش 50 درصدی التهاب بافتی شده و در طول دو هفته، اندازه زخم را تا یک‌دهم اندازه اولیه آن کاهش داده است.
گام‌های بعدی برای درمان زخم‌های دیابتی
محققان اکنون در حال بررسی استفاده از فناوری چاپ سه‌بعدی برای تولید میکرونیدل‌هایی با اندازه منافذ مختلف هستند. همچنین افزودن خواص ضدباکتریایی به این فناوری برای جلوگیری از عفونت‌ها در دستور کار آنها قرار دارد.
پروفسور اندی تای به همراه دکتر له ژیچنگ در تلاش هستند تا میکرونیدل‌هایی را توسعه دهند که متناسب با اشکال مختلف زخم‌ها طراحی شده باشند.
پتانسیل درمانی فراتر از دیابت
محققان بر این باور هستند که این فناوری نه‌تنها می‌تواند به بیماران دیابتی کمک کند، بلکه برای درمان سایر بیماری‌های پوستی جدی مانند پسوریازیس نیز کاربرد بالقوه‌ای دارد.
