گزارشها حاکی از کاهش شدید تولید جدیدترین گوشی فوق-باریک اپل است، در حالی که تحلیلگران معتقدند نادیده گرفتن فناوری باتریهای پیشرفته، عامل اصلی شکست تجاری آن بوده است.
به گزارش تکناک، در پی استقبال ناامیدکننده از «آیفون ایر»، جدیدترین محصول فوق-باریک اپل، گزارشهای جدیدی از زنجیره تأمین این شرکت به رهبری تحلیلگر برجسته، مینگ-چی کو، از کاهش ۸۰ درصدی تولید این مدل خبر میدهند. این شکست تجاری، بحثهای جدی را در مورد استراتژی اپل در طراحی و اولویتبندی ظاهر بر عملکرد، به ویژه در زمینه عمر باتری، برانگیخته است.
نقطه ضعف اصلی آیفون ایر که از سوی کاربران و منتقدان به شدت مورد انتقاد قرار گرفته، ظرفیت پایین باتری آن است. این مدل در مقایسه با سایر اعضای خانواده آیفون ۱۷، کمترین عمر باتری را ارائه میدهد؛ مصالحهای که به نظر میرسد اپل برای دستیابی به ضخامت بیسابقه دستگاه، آن را پذیرفته است.
با این حال، کارشناسان فناوری معتقدند اپل میتوانست با اتخاذ یک رویکرد نوآورانهتر و استفاده از باتریهای سیلیکون-کربن (Si-C)، از این بحران جلوگیری کند. این فناوری که در حال حاضر توسط رقبای اندرویدی به کار گرفته شده، میتوانست تعادل میان طراحی باریک و عمر باتری قابل قبول را برقرار سازد.
باتریهای سیلیکون-کربن، با جایگزین کردن آند گرافیتی سنتی با آندی از جنس کامپوزیت سیلیکون-کربن، چگالی انرژی بسیار بالاتری را فراهم میکنند. یک آند سیلیکونی قادر است تا ۱۰ برابر بیشتر یون لیتیوم را در خود ذخیره کند که این امر به معنای افزایش چشمگیر ظرفیت باتری در فضایی مشابه یا حتی کوچکتر است. اگرچه در گذشته انبساط سیلیکون یک چالش بزرگ بود، اما امروزه با افزودن نانوساختارهای کربنی، این مشکل تا حد زیادی کنترل شده است.
در حال حاضر، برندهایی چون شیائومی، آنر و تکنو با موفقیت از این فناوری در گوشیهای باریک خود استفاده میکنند. این امر نشان میدهد که پیادهسازی این تکنولوژی در مقیاس انبوه امکانپذیر است. برای مثال:
- گوشی «تکنو پووا اسلیم 5G» با ضخامت ۵.۹۵ میلیمتر، یک باتری قدرتمند ۵۱۶۰ میلیآمپر ساعتی را در خود جای داده است.
- در مقابل، «آیفون ایر» با ضخامت ۵.۶ میلیمتر (تنها ۶٪ باریکتر)، به یک باتری ۳۱۴۹ میلیآمپر ساعتی (حدود ۳۹٪ کوچکتر) بسنده کرده است.
به نقل از wccftech، این مقایسه به وضوح نشان میدهد که دستیابی به عمر باتری قدرتمند در یک بدنه باریک، با استفاده از فناوریهای روز امری کاملاً ممکن بوده است. اگر اپل آیفون ایر را با یک باتری سیلیکون-کربن نزدیک به ۵۰۰۰ میلیآمپر ساعتی (مشابه مدل آیفون ۱۷ پرو مکس) عرضه میکرد، به احتمال زیاد سرنوشت این محصول کاملاً متفاوت بود.
البته، تصمیم اپل برای عدم استفاده از این فناوری احتمالاً بیدلیل نبوده است. باتریهای سیلیکون-کربن، علیرغم پیشرفتها، همچنان در چرخههای شارژ و دشارژ دچار انبساط و انقباض میشوند. این امر میتواند به کاهش سریعتر طول عمر باتری در مقایسه با باتریهای لیتیوم-یون سنتی منجر شود و سلامت باتری طی ۲ تا ۳ سال به شکل قابل توجهی افت کند. به نظر میرسد اپل، ماندگاری طولانیمدت باتری را بر ظرفیت اولیه بالاتر در یک محصول فوق-باریک ترجیح داده است.
در نهایت، به نظر میرسد اپل در یک دوراهی استراتژیک قرار داشت: عرضه یک محصول نوآورانه و قدرتمند با ریسک کاهش عمر باتری در بلندمدت، یا ارائه یک گوشی زیبا اما با عملکرد محدود. فروش ناامیدکننده «آیفون ایر» نشان میدهد که بازار، حداقل در این مورد، انتخاب اپل را تأیید نکرده و کاربران، عملکرد و عمر باتری را بر طراحی فوق-باریک اولویت دادهاند. این تجربه میتواند درسی مهم برای استراتژیهای آینده این غول فناوری باشد.
