کنترل اپیدمی آبله میمون با عرضه بهینه واکسن

مطالعات نشان می دهد ارائه بیشتر واکسن‌ آبله میمون به مناطقی با بیشترین تعداد موارد اولیه مشاهده‌شده، می‌تواند در پایان دادن به این همه‌گیری موثر باشد.

به گزارش تکناک، در روزهای ابتدایی شیوع ویروس، نحوه توزیع دوزهای واکسن در مناطق مختلف یک کشور حین عرضه محدود آن می‌تواند نقش مهمی در کنترل عفونت و سرعت انتشار آن ایفا کند.

به عنوان مثال، تجویز بیشتر واکسن‌های کووید در منطقه‌ای با جمعیت زیاد و نرخ بالای عفونت کووید می‌تواند منجر به ایمنی جمعی سریع‌تر نسبت به انجام آن در منطقه‌ای با جمعیت کم و نرخ آلودگی پایین شود.

با هدف ارائه بهترین نتیجه با عرضه محدود واکسن، تیمی از محققان Unity Health Toronto در کانادا یک مدل تخصیص واکسن آبله میمون پیشنهاد کرده اند. در این مطالعه ، محققان حضور 1444 بیمار مبتلا به آبله میمون را ذکر کردند که به طور نامتناسبی در میان اعضای جامعه GBMSM (همجنسگرایان) وجود دارد.

این مطالعه همچنین نشان داد دسترسی به واکسن برای جمعیت GBMSM با توجه به وجود خطرات نامتناسب ویروس آبله میمون (MPXV) برای آنها بسیار محدود است. بنابراین آنها با ایجاد یک استراتژی موثر تخصیص واکسن می توانند عفونت را در چنین مواردی مهار کند.

• بیشتر بخوانید: ویروس آبله میمونی چیست؟

اطمینان از تخصیص بهینه واکسن آبله میمون

محققان دو شهر فرضی را به‌عنوان شبکه‌های نیمه متصل با ۱۰۰هزار نفر جمعیت GBMSM مدل‌سازی کردند. اولین شهر، که به عنوان شهر A شناخته می شود، نشان دهنده مدلی از یک شهر بزرگ مانند تورنتو با جمعیت GBMSM 80هزار نفری بود. در حالی که شهر B که نماینده شهرهای متوسط ​​و کوچک بود، تنها 20هزار عضو GBMSM داشت.

نویسندگان در مطالعه خود خاطرنشان کردند: این پتانسیل اغلب از طریق عدد میزان اپیدمی مثل R0 ، که نشان‌دهنده تعداد مورد انتظار عفونت‌های ثانویه در فردی که در یک جمعیت کاملاً مستعد آلوده شده است، تعیین می‌شود. آنها همچنین توضیح می‌دهند که یک رویکرد بهینه تخصیص واکسن برای هر دو شهر، رویکردی است که منجر به کمترین میزان عفونت آبله میمون در روز 90 شود.

در طول این آزمایش، تعداد کل دوزهای واکسن برای هر دو شهر به 5000 محدود نگه داشته شد. محققان استراتژی‌های مختلف تخصیص واکسن را شامل سناریوهای توزیع واکسن برابر و نابرابر اجرا کردند.

بر اساس میزان عفونت مشاهده شده در این سناریوهای مختلف، آنها به این نتیجه رسیدند که بهترین رویکرد تخصیص حداکثر دوز واکسن به منطقه ای با بالاترین پتانسیل اپیدمی و حداکثر تعداد موارد اولیه مشاهده‌شده است.

نویسندگان در این مقاله گفتند: به دلیل وجود جمعیت بیشتر، پتانسیل اپیدمی بالاتر (R0)، و احتمال وجود بسیاری از موارد دیگر در شهر A در این سناریو، تخصیص همه‌ی 5000 دوز واکسن به شهر A کمترین عفونت (۵۵۰ مورد) در روز ۹۰ را به همراه داشت (استراتژی بهینه). تخصیص واکسن ها متناسب با اندازه شهر 615 عفونت (افزایش در نمودار) به همراه داشت، در حالی که هیچ واکسنی 1020 عفونت ایجاد نکرد.

آنها همچنین توضیح می دهند با دادن حداکثر تعداد دوز به یک شهر بر اساس R0 و موارد اولیه مشاهده‌شده می تواند منجر به نرخ بالای عفونت آبله میمون در شهر دیگر شود. با این حال، از آنجایی که بیشتر عفونت در مدت زمان کمی (90 روز) پیشگیری شده است، کنترل بقیه موارد در شهر با R0 پایین پس از افزایش عرضه واکسن آسان خواهد بود.

تا 25 نوامبر، بیش از 29هزار مورد آبله میمون (و 14 مورد مرگ) تنها در ایالات متحده گزارش شده است. محققان امیدوارند با یافته های آنها به سیاست گذاران در کانادا و کشورهای مختلف دیگر کمک کند تا با یک استراتژی تخصیص بهینه واکسن برای کنترل شیوع فعلی آبله میمون دست پیدا کنند.