سیاره زحل پس از کشف 62 قمر جدید، عنوان “پادشاه قمر” را بین سیارات منظومه شمسی به خود اختصاص داد و این عنوان را از مشتری پس گرفت.
به گزارش تکناک، در فوریه 2023، غول گازی، مشتری، زمانی که 12 قمر جدید در حال گردش به دور آن کشف شد و مجموع آنها را به 95 رساند از زحل پیشی گرفت.
این سیاره حلقه دار اکنون در مجموع 145 قمر دارد که به طور رسمی توسط اتحادیه بین المللی نجوم به رسمیت شناخته شده است. زحل (Saturn : sixth planet from the Sun and the second-largest planet in the Solar System, after Jupiter) تنها سیاره منظومه شمسی است که بیش از 100 قمر طبیعی به دور آن می چرخند.
قمرهای جدید توسط مؤسسه‌های همکار به رهبری ادوارد اشتون، همکار فوق‌دکتری در مؤسسه اخترشناسی و اخترفیزیک آکادمی سینیکا کشف شدند.
قمرها چگونه کشف شدند؟
این تیم از تکنیک “Shift and Stack” برای جستجوی قمرهای کوچکتر و کم نورتر در اطراف سیاره زحل استفاده کردند که ممکن است در یک عکس واحد مورد توجه قرار نگیرند. این تکنیک از مجموعه ای از تصاویر استفاده می کند که با همان سرعت حرکت قمر در آسمان جابجا می شوند.
در بیانیه رسمی دانشگاه بریتیش کلمبیا توضیح داده شده است: جابه‌جایی مجموعه‌ای از تصاویر متوالی با سرعت حرکت قمر در آسمان منجر به افزایش سیگنال قمر در هنگام ترکیب همه داده‌ها می‌شود و به قمرهایی که خیلی کم‌نور بودند و نمی‌توان آنها را در تصاویر منفرد دید، اجازه میدهد در تصاویر انباشته شده قابل مشاهده شوند.
اخترشناسان با استفاده از این تکنیک تصویربرداری دقیق توانستند قمرهایی به قطر 1.6 مایل (2.5 کیلومتر) را در اطراف زحل شناسایی کنند.
با این حال، تأیید این قمرها معمولاً سالها طول می کشد. این به این دلیل است که ستاره شناسان باید تصاویر را با دقت بررسی کنند و اجرام انتخاب شده را برای سال ها با استفاده از تلسکوپ ردیابی کنند تا تأیید کنند که این در واقع یک قمر است و نه صرفاً یک سنگ فضایی که به دور سیاره می چرخد.
ادوارد اشتون در بیانیه‌ای رسمی گفت: ردیابی این قمرها باعث می‌شود میدان بازی بچه ها را به یاد بیاورم، زیرا ما باید نمایش مختلف این قمرها را در داده‌هایمان با یک مدار مناسب به هم وصل کنیم. اما یک مشکل وجود دارد. با حدود 100 بازی مختلف در یک صفحه، و اینکه شما نمی دانید کدام نقطه متعلق به کدام پازل است.
این اولین بار است که ستاره شناسان از این روش برای جستجوی قمرهای زحل استفاده می کنند. این روش قبلا برای شناسایی قمرهای غول های یخی نپتون و اورانوس استفاده می شد. تلسکوپ کانادا-فرانسه-هاوایی (CFHT) در مونا کیا در هاوایی برای جمع‌آوری داده‌های این تکنیک بین سال‌های 2019 و 2021 استفاده شد.
این تیم کشف یکی از قمرها به نام S/2019 S 1 را در سال 2021 اعلام کرد، در حالی که بقیه در هفته های اخیر اعلام شدند.
طبقه بندی شده به عنوان “قمرهای نامنظم”
همه قمرهای تازه کشف شده در دسته قمرهای نامنظم قرار می گیرند. تعداد قمرهای نامنظمی که به دور زحل می چرخند به 121 قمر با 24 قمر منظم شناخته شده رسیده است.
قمرهای این دسته با مدارهای بزرگ، بیضوی و مایل خود در مقایسه با مدارهای قمرهای منظم متمایز می شوند.
بر اساس انتشار رسمی، این نوع قمرها تمایل دارند که در گروه‌هایی با توجه به انحراف مدارشان کنار هم قرار گیرند. منظومه زحل دارای سه گروه متمایز است: اینوئیت، گالیک و نورس. اکثر این قمرها متعلق به گروه نورس هستند.
پروفسور برت گلادمن از دانشگاه بریتیش کلمبیا در این انتشار گفت: هنگامی که از حداکثر توان تلسکوپ‌های مدرن استفاده می کنیم، شواهد فزاینده‌ای می یابیم که نشان میدهد یک قمر با اندازه متوسط که به عقب به دور زحل می‌چرخد، از یک انفجار چیزی حدود 100 میلیون سال پیش پدید آمده است.
چند میلیون سال پیش، قمرهای بزرگتر در منظومه این غول گازی ممکن است با یکدیگر برخورد کرده باشند. این برخورد عظیم بقایایی از قمرهای کوچکتر را ایجاد کرده که در مدارهای مختلف پراکنده شدند و گروه هایی را در اطراف زحل تشکیل دادند.
به گفته اخترشناسان، بررسی دقیق این گروه های قمر نامنظم می تواند به ما کمک کند تا درباره تاریخچه برخورد سیستم زحل بیشتر بدانیم.
جامعه علمی امیدوار است که ماموریت Dragonfly ناسا که انتظار می رود در سال 2027 انجام شود، بتواند داده ها و تصاویر قمرهای کوچک بیرونی زحل را جمع آوری کند.
