یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که آلودگی پلاستیکی در اقیانوس های جهان به سطح بی‌سابقه‌ای در 15 سال گذشته رسیده است و در صورت تداوم رویه فعلی تا سال 2050 ، دوبرابر می شود.
به گزارش تکناک، آلودگی پلاستیکی اقیانوس ها یک مشکل دائمی در سراسر جهان است. حیوانات ممکن است در قطعات پلاستیکی بزرگتر مانند تورهای ماهیگیری گیر کنند و یا میکروپلاستیک هایی را بخورند که در نهایت وارد زنجیره غذایی شده و توسط انسان مصرف می شوند.
تحقیقات منتشر شده نشان می دهد که امروزه حدود 170 تریلیون قطعه پلاستیک، عمدتاً میکروپلاستیک، در سطح اقیانوس های جهان وجود دارد که بیشتر آنها از سال 2005 دور ریخته شده‌اند.
یک مطالعه جدید که در مجله PLOS One منتشر شده است، نشان می‌دهد که در 15 سال گذشته، آلودگی پلاستیک در اقیانوس های جهان به سطحی بی‌سابقه رسیده است. این میزان آلودگی از تخمین های قبلی بیشتر بوده و به نظر می‌رسد که در صورت عدم کنترل، نرخ ورود پلاستیک به اقیانوس ها در دهه های آینده چندین برابر افزایش خواهد یافت.
محققان بیش از 11 هزار نمونه پلاستیکی از بیش از 11 هزار ایستگاه را از سراسر جهان جمع آوری و تحلیل کردند. این نمونه‌ها در طی یک دوره 40 ساله، از سال 1979 تا 2019، برداشت شده بودند. بر اساس نتایج این مطالعه، تا سال 1990 تغییر خاصی در میزان آلودگی پلاستیکی در اقیانوس ها مشاهده نشد. سپس در بازه زمانی بین سال های 1990 تا 2005، یک تغییر نوسانی مشاهده شد. پس از آن، میزان آلودگی پلاستیکی در نمونه ها سر به فلک کشید.
لیزا اردل، نویسنده مقاله در گفتگو با خبرگزاری فرانسه اعلام کرد که افزایش سریع و بی‌سابقه‌ای در آلودگی پلاستیکی اقیانوس ها از سال 2005 به بعد مشاهده شده است، زیرا تولید پلاستیک و کنترل انتشار آن در اقیانوس ها محدود است. این مقاله بسیاری از منابع آلودگی پلاستیک در اقیانوس ها را بر شمرده و اشاره کرده است که وسایلی مانند تورها و شناورهای ماهیگیری به صورت تصادفی در وسط اقیانوس رها می‌شوند، در حالی که لباس ها، لاستیک های ماشین و پلاستیک های یک بار مصرف به سمت سواحل حرکت می کنند و در نزدیکی ساحل ها به آلودگی پلاستیکی منجر می‌شوند. در نهایت، این پلاستیک ها به شکل میکروپلاستیک ها در اقیانوس تجزیه می‌شوند که می‌تواند شبیه پولک‌های روی سطح اقیانوس بماند.
با توجه به گزارشی که توسط Economist Impact و The Nippon Foundation تهیه شده است، در صورت تداوم روند فعلی، استفاده از پلاستیک در کشورهای G20 در بازه‌ی زمانی 2019 تا 2050 تقریباً دو برابر خواهد شد و به 451 میلیون تن در سال خواهد رسید. در سال 1950، تنها دو میلیون تن پلاستیک در سراسر جهان تولید شده است. به رغم این که در کشورهای پیشرفته با سیستم‌های مدیریت پسماند، بازیافت پلاستیک ها انجام می‌شود، اما کمک چندانی به معضل آلودگی اقیانوس ها نکرده است زیرا تنها درصد کمی از پلاستیک‌ها به‌درستی بازیافت می شوند و در عوض بیشتر آنها به محل های دفن زباله منتقل می‌شوند.
در صورتی که محل‌های دفن زباله هم مدیریت مناسبی نداشته باشند، زباله‌های پلاستیکی می‌توانند به محیط زیست وارد شده و در نهایت مسیر خود را به سوی اقیانوس ها پیدا کنند.
به گفته اردل، ما در حقیقت با نواقص در بازیافت و تولید بیش از حد محصولات سمی و بسته بندی مواجه هستیم.
نرخ زباله‌های پلاستیکی از سال 1950 تاکنون، به دلیل وجود سیاست‌های موثر در کنترل آلودگی در برخی دوره‌ها کاهش یافته است و این شامل معاهده 1988 MARPOL می‌شود. این معاهده الزام‌آور بین ۱۵۴ کشور برای ممانعت از تخلیه پلاستیک از ناوگان دریایی، ماهیگیری و کشتیرانی است.
با توجه به افزایش چشمگیر تولید پلاستیک در دنیا، نویسندگان گزارش حاضر معتقدند که یک معاهده جدید و گسترده نه تنها برای کاهش تولید و استفاده از پلاستیک، بلکه مدیریت بهتر دفع آن لازم است. آنها تأکید می کنند که راه حل ها باید در ابتدا به سیستم هایی تمرکز کنند که انتشار آلودگی پلاستیکی را محدود می کنند، چرا که بازیابی زیست محیطی پلاستیک ارزش محدودی دارد.
در سال گذشته، بر اساس توافق نامه الزام آور سازمان ملل متحد، 175 کشور به پایان دادن به آلودگی پلاستیکی متعهد شدند که باید تا سال آینده نهایی شود.از جمله اقدامات کلیدی مورد بحث در آن، اعمال محدودیت جهانی بر استفاده از پلاستیک های یک بار مصرف و اخذ مالیات بر تولید پلاستیک جدید است.
یک مطالعه اخیر با نام PLOS نشان داده است که وزن کل آلودگی پلاستیکی در اقیانوس ها حدود 2.3 میلیون تن است. در این مطالعه، نمونه‌ها را از شش منطقه شامل اقیانوس اطلس شمالی، اقیانوس اطلس جنوبی، اقیانوس آرام شمالی، اقیانوس آرام جنوبی، اقیانوس هند و دریای مدیترانه بررسی شده است.
