آکادمی سلطنتی علوم سوئد جایزه نوبل اقتصاد سال 2022 خود را مشترکا به 3 اقتصاددان آمریکایی اهدا کرد.
به گزارش تک ناک، بن برنانکه، داگلاس دایموند و فیلیپ دیبویگ، این جایزه را به واسطه تحقیقات و یافته های مهم شان در موضوع بانک ها و بحران های مالی دریافت کرده اند.
این سه اقتصاد دان درک ما را از نقش بانک‌ها در اقتصاد، به‌ویژه در زمان بحران‌های مالی، به‌طور چشمگیری بهبود بخشیده‌اند.
تحقیقات بانکداری مدرن آنها توضیح می‌دهد که چرا ما بانک داریم، چگونه از آنها را در بحران‌ها محافظت کنیم و چگونه سقوط بانک‌ها بحران‌های مالی را تشدید می‌کند. پایه های این تحقیق توسط بن برنانکی، داگلاس دایموند و فیلیپ دیبویگ در اوایل دهه 1980 پایه گذاری شد. تحلیل‌های آنها در تنظیم بازارهای مالی و مقابله با بحران‌های مالی از اهمیت عملی بالایی برخوردار بوده است.
برای اینکه اقتصاد کارایی داشته باشد، پس اندازها باید به سمت سرمایه گذاری هدایت شود. با این حال، در اینجا یک تضاد وجود دارد. پس انداز کنندگان می خواهند در صورت بروز حوادث غیرمنتظره به پول خود دسترسی داشته باشند، در حالی که مشاغل و صاحبان خانه باید بدانند که مجبور نخواهند شد وام های خود را پیش از موعد بازپرداخت کنند. دایموند ودیبویگ در تئوری خود نشان می دهند که چگونه بانک ها راه حلی بهینه برای این مشکل ارائه می دهند.
بانک ها با ایفای نقش به عنوان واسطه ای که سپرده های بسیاری از پس انداز کنندگان را می پذیرند، می توانند به سپرده گذاران اجازه دهند در صورت تمایل به پول خود دسترسی داشته باشند و در عین حال به وام گیرندگان وام های بلندمدت نیز ارائه دهند.
با این حال، تجزیه و تحلیل آنها همچنین نشان داد که چگونه ترکیب این دو فعالیت بانک ها را در برابر شایعات در مورد سقوط قریب الوقوع آنها آسیب پذیر می کند. اگر تعداد زیادی پس انداز کننده به طور همزمان به بانک بیایند تا پول خود را برداشت کنند، این شایعه ممکن است به یک پیشگویی خود تحقق بخش تبدیل شود – فرار بانکی رخ می دهد و بانک از بین می رود. دولت ها می توانند از طریق ارائه بیمه سپرده و عمل به عنوان آخرین وام دهنده به بانک ها از این پویایی های خطرناک جلوگیری کرد.
دایموند نشان داد که بانک ها چگونه عملکرد مهم اجتماعی دیگری را انجام می دهند. بانک ها به عنوان واسطه بین بسیاری از پس انداز کنندگان و وام گیرندگان، برای ارزیابی اعتبار وام گیرندگان و اطمینان از استفاده از وام ها برای سرمایه گذاری خوب مناسب تر هستند.
بن برنانکی رکود بزرگ دهه 1930، بدترین بحران اقتصادی در تاریخ مدرن را تحلیل کرد. از جمله، او نشان داد که چگونه کارکرد بانک ها عامل تعیین کننده ای در عمیق شدن و طولانی شدن بحران است. هنگامی که بانک ها سقوط کردند، اطلاعات ارزشمند در مورد وام گیرندگان از بین رفت . بنابراین توانایی جامعه برای هدایت پس انداز به سرمایه گذاری های مولد به شدت کاهش یافت.
تور الینگسن، رئیس کمیته جایزه در علوم اقتصادی، می‌گوید: «بینش برندگان نوبل اقتصاد توانایی ما را برای اجتناب از بحران‌های جدی و کمک‌های مالی گران‌قیمت افزایش داده است».
