مطالعه‌ای در استرالیا نشان داده است که تجربه آزار در دوران کودکی چه تأثیر شدید و مخربی بر سلامت روان دارد، به طوری که تا ۴۰ درصد از بیماری‌های اصلی روانی مانند اضطراب، افسردگی و تلاش برای خودکشی را می‌توان به تجربه آزار در دوران کودکی نسبت داد.
به گزارش تکناک، در این تحقیق، که از داده‌های ملی گسترده و روش‌های تحلیلی قوی استفاده کرده است، نشان می‌دهد که رسیدگی به مسئله آزار کودکان از طریق سیاست‌های جامع بهداشت عمومی و اقدامات پیشگیرانه می‌تواند به طور قابل توجهی بار بیماری‌های روانی در کشور را کاهش دهد.
این موضوع نه تنها از میلیون‌ها مورد بیماری روانی جلوگیری می‌کند، بلکه سال‌های از دست رفته زندگی ناشی از مرگ و ناتوانی را نیز به طور قابل ملاحظه‌ای کاهش می‌دهد.
فهرست مطالب
اثر طولانی‌مدت تجربه آزار در دوران کودکی از نگاه کارشناسان
یک مطالعه که بر روی آزار و بی‌توجهی در دوران کودکی در استرالیا تمرکز داشته، تأثیر هشداردهنده‌ای را آشکار ساخته است , برآورد می‌کند که این مشکلات تا ۴۰ درصد از مشکلات رایج و دائمی سلامت روان را ایجاد می‌کند.
مشکلات سلامت روان که بررسی شده‌اند شامل اضطراب، افسردگی، سو مصرف الکل و مواد مخدر، خودزنی و تلاش برای خودکشی هستند. آزار کودکان با موضوعاتی مانند آزار فیزیکی، جنسی و عاطفی و بی‌توجهی عاطفی یا فیزیکی قبل از سن ۱۸ سالگی طبقه‌بندی شده است. مشخص شده که بی توجهی و آزار کودکان در استرالیا در ۴۱ درصد از تلاش‌ها برای خودکشی، ۳۵ درصد از موارد خودزنی و ۲۱ درصد از موارد افسردگی نقشی تعیین‌کننده دارد.
تجزیه و تحلیلی که در مجله JAMA Psychiatry منتشر شده، اولین مطالعه‌ای است که برآوردهایی از نسبت مشکلات سلامت روان در استرالیا با تجربه آزار در دوران کودکی را فراهم می‌کند. پژوهشگران گفته‌اند که نتایج یک زنگ هشدار برای درمان آزار کودکان به عنوان یک اولویت ملی بهداشت عمومی است.
تاثیرات ریشه‌کردن تجربه آزار در دوران کودکی
دکتر لوسیندا گرامیت از مرکز ماتیلدا دانشگاه سیدنی، که رهبری این مطالعه را بر عهده داشت، گفت: «نتایج ویران‌کننده‌اند و یک فراخوان فوری برای سرمایه‌گذاری در پیشگیری از این مورد محسوب می‌شوند. نه فقط ارائه حمایت فردی به کودکان و خانواده‌ها، بلکه اتخاذ سیاست‌های گسترده‌تر برای کاهش استرس‌هایی که خانواده‌ها تجربه می‌کنند باید در نظر گرفته شود.» وی افزود: «سرمایه‌گذاری‌ها برای مقابله با آزار و اذیت کودکان می‌تواند از میلیون‌ها مورد از اختلالات روانی در استرالیا پیشگیری کند.»
تحلیل‌ها همچنین نشان داد که اگر آزار کودکان در استرالیا ریشه‌کن شود، می‌تواند از بیش از ۱.۸ میلیون مورد از بیماری‌های افسردگی، اضطراب و سو مصرف مواد پیشگیری شود. مطالعه همچنین نشان داد که حذف آزار و اذیت کودکان در استرالیا در سال ۲۰۲۳، از ۶۶,۱۴۳ سال مرگ زودرس و ۱۱۸,۴۹۳ سال زندگی با ناتوانی جلوگیری کرده و در مجموع از ۱۸۴,۶۳۶ سال زندگی سالم از دست رفته را به دلیل شرایط سلامت روان محروم کرده است.
پژوهشگران داده‌هایی را مورد بررسی قرار دادند که شامل نظرسنجی‌های ملی ارائه شده توسط مطالعه آزار و اذیت کودکان استرالیا در سال ۲۰۲۳ (۸۵۰۰ شرکت‌کننده)، مطالعه ملی سلامت روان و رفاه استرالیا ۲۰۲۰-۲۰۲۲ (۱۵۸۹۳ شرکت‌کننده)، و مطالعه بار بیماری در استرالیا در سال ۲۰۲۳ بود.
این مطالعه از روش‌های تحلیلی برای بررسی ارتباط بین آزار و اذیت کودکان و سلامت روان استفاده کرد و که عوامل تأثیرگذار دیگری مانند ژنتیک یا محیط‌های اجتماعی را از این مطالعه جدا کرد. این امر شواهد قوی‌تری را فراهم می‌کند که آزار و اذیت کودکان موجب برخی بیماری‌های روان می‌شود.
مطالعه آزار و اذیت کودکان در بستر ملی و جهانی
مشکلات و آسیب‌های روان در حال حاضر عامل اصلی بیماری در سراسر جهان است و ۱۳ درصد از جمعیت جهانی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در استرالیا، خودکشی شایع‌ترین علت مرگ در بین جوانان است.
تحقیقات پیشین (مستقل از مطالعه دانشگاه سیدنی) نشان داده است که بیش از نیمی (۵۳.۸ درصد) از استرالیایی‌ها در دوران کودکی خود مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند.
دکتر گرامیت گفت که اقدامات مؤثری وجود دارد، مانند برنامه‌هایی برای حمایت از کودکانی که تجربه آزار و اذیت دارند یا برنامه‌های آموزشی برای والدین، اما پایدارترین راه حل برای پیشگیری از آزار و اذیت کودکان، پیشگیری مبتنی بر سیاست است.
سیاست‌هایی برای کاهش استرس‌هایی که خانواده‌ها تجربه می‌کنند، مانند مرخصی با حقوق والدین، مراقبت از کودکان به شکل مقرون‌به‌صرفه، حمایت مالی مانند برنامه کمک‌های شغلی، و اطمینان از دسترسی والدین به درمان و حمایت برای سلامت روان خودشان می‌تواند دنیای متفاوتی برای کودکان استرالیایی ایجاد کند. دکتر گرامیت همچنین اضافه کرد: «رسیدگی به شرایط اجتماعی و اقتصادی که منجر به آزار و اذیت کودکان می‌شود می‌تواند نقش بزرگی در پیشگیری از اختلالات روانی در سطح ملی ایفا کند.»
پژوهشگران نمونه‌ای را در ایالات متحده آمریکا ذکر کرده‌اند که در آن، معرفی سیاست‌های مرخصی با حقوق والدین و دسترسی به‌موقع به مراقبت‌های کودکان با حمایت مالی به شدت با کاهش نرخ آزار و اذیت کودکان مرتبط بوده است.
