استرس روزانه می تواند تأثیرات منفی بر سلامت فرد، هم از نظر جسمی و هم از نظر عاطفی داشته باشد. با این حال، اخیرا تحقیقات نشان می دهد که با افزایش سن افراد، میزان و شدت استرس های روزانه کاهش می یابد.
به گزارش تکناک، این تحقیق به رهبری دیوید آلمیدا، استاد توسعه فردی و مطالعات خانواده در ایالت پن انجام و این یافته‌ها در مجله روان‌شناسی منتشر شد.
آلمیدا گفت: عاملی در مورد پیری وجود دارد که منجر به استرس‌های کمتری می‌شود. این عامل می تواند انواع نقش های اجتماعی باشد که با بالا رفتن سن دیگر آن ها را نخواهیم داشت. ما وقتی جوان تر هستیم ، ممکن است بیشتر درگیر شغل، خانواده و مسائل مربوط به خانه باشیم، که همه اینها مواردی از استرس روزانه را ایجاد می کنند. اما با افزایش سن، نقش ها و انگیزه های اجتماعی ما تغییر می کند. افراد مسن دائما در مورد تمایل به حداکثر کردن و لذت بردن از زمانی که برایشان باقی مانده است صحبت می کنند.
تیم تحقیقاتی از داده‌های مطالعه ملی تجربیات روزانه (NSDE) که یک مطالعه ملی به رهبری آلمیدا در ایالت پن است، استفاده کرد که اطلاعات جامعی را در مورد 40هزار روز از زندگی بیش از 3000 بزرگسال در طول 20 سال جمع‌آوری کرده است. بازه زمانی این تحقیق از سال 1995 شروع شد. پاسخ دهندگان در زمان شروع مطالعه 25 تا 74 ساله بودند و برای شرکت در NSDE دعوت شدند.
پاسخ دهندگان برای این کار در مصاحبه های تلفنی شرکت کردند که سطوح استرس روزانه را به مدت هشت روز متوالی ارزیابی می کرد. این ارزیابی‌های روزانه در فواصل زمانی تقریباً نه ساله تکرار شد و در نهایت منجر به پدید آمدن یک دفترچه خاطرات 20 ساله شد.
محققان به کاهش اثرات استرس روزانه هم در تعداد عوامل استرس زای روزانه گزارش شده توسط افراد و هم در واکنش عاطفی آنها به این عوامل، اشاره کردند. به عنوان مثال، افراد 25 ساله در روز تقریباً 50درصد عوامل استرس زا را گزارش کردند، در حالی که افراد 70 ساله در روز فقط 30 درصد استرس را گزارش کردند.
علاوه بر کاهش تعداد عوامل استرس زای روزانه گزارش شده، آلمیدا و تیم تحقیقاتی متوجه شدند که با افزایش سن افراد،آنها واکنش عاطفی کمتری نسبت به استرس های روزانه نشان می دهند.
آلمیدا گفت که استرس روزانه به طور پیوسته تا اواسط دهه 50 یعنی زمانی که افراد کمترین تأثیر را از استرس می گیرند،جولان بیشتری می دهد و افزود: یک جوان 25 ساله در روزهایی که یک عامل استرس زا را تجربه می کند بسیار بدخلق می شود، اما با افزایش سن، ما واقعاً متوجه می شویم که چگونه ابراز بیش از حد احساسات نسبت به عوامل استرس زا را کاهش دهیم.
در حالی که این یافته‌ها کاهش گزارش‌ها و واکنش‌پذیری به عوامل استرس‌زای روزانه را تا اواسط دهه 50 نشان می‌دهد، آلمیدا خاطرنشان میکند که شاخص‌های اولیه نشان می‌دهند که بالا رفتن سن یعنی در اواخر دهه 60 و اوایل دهه 70، ممکن است چالش‌های بیشتری را به همراه داشته باشد و موارد استرس روزانه را کمی افزایش دهد.
با وجود این یافته ها، آلمیدا مشتاقانه منتظر دور بعدی جمع‌آوری اطلاعات برای MIDUS است، که اولین دور برگزاری آن از زمان شروع همه‌گیری کووید-19 در واکنش به استرس روزانه در اوایل سال 2020 شروع شد. این دور جدید جمع‌آوری اطلاعات، به آلمیدا و تیمش اجازه می‌دهد تا تأثیرات مهم را ارزیابی کنند.
همچنین دور بعدی جمع‌آوری اطلاعات به تیم اجازه می‌دهد تا چگونگی رشد و تغییر افراد در دوران بزرگسالی را بیشتر مطالعه کند.
آلمیدا گفت: افزایش سن از 35 تا 65 سالگی با افزایش سن از 65 تا 95 بسیار متفاوت است. ما قبلاً این موضوع را در اطلاعات قبلی مشاهده کرده بودیم، اما دور بعدی جمع‌آوری و تجزیه و تحلیل داده‌ها به ما درک و بینش بهتری نسبت به این موضوع ارائه داد.
او ادامه داد: در پایان جمع‌آوری اطلاعات بعدی پس از همه‌گیری کرونا در چند سال آینده، من در اوایل دهه 60 زندگی‌ام خواهم بود و زمانی که این پروژه را شروع کردم، در اواخر دهه 20 زندگی‌ام بودم. رشد خود من در طول این مطالعه در مورد میانسالی رخ داده است، و تماشای این اطلاعات در زندگی خود من بسیار جذاب خواهد بود.
به گفته آلمیدا، همه ما به طرق مختلف در حال پیر شدن و افزایش سن هستیم. افزایش سن ما نه تنها به چالش هایی که با آن روبرو هستیم، بلکه به نحوه مدیریت آن چالش ها نیز بستگی دارد.
آلمیدا درنهایت گفت: بسیاری از آزمایش های قبلی من این عوامل استرس زای کوچک و روزانه را بررسی کردند مثل دیر رسیدن به جلسه، مشاجره با شریک زندگی، مراقبت از یک کودک بیمار و … و متوجه شدند که واکنش های عاطفی ما به این رویدادها،مثل یک پیشگو برای حال خوش و میزان سلامت ما از جمله بیماری های مزمن، سلامت روان، و حتی مرگ و میر، عمل می کند.
به لطف این تحقیقات جدید، دیدن این که با افزایش سن، ما انسان ها بهتر با این عوامل استرس زا مقابله می کنیم، دلگرم کننده است. در واقع استرس ها هیچگاه از بین نمی روند.این ما هستیم که یاد می گیریم روز به روز چگونه با آن ها بهتر دست و پنجه نرم کنیم.
