برخی مطالعات نشان می دهند که انزوای اجتماعی و تنها ماندن می تواند افراد را در معرض مرگ زودرس قرار دهد.
به گزارش تکناک، بسیاری از ما می دانیم که برای سالم ماندن باید از سیگار کشیدن اجتناب کنیم، مصرف الکل را قطع کنیم، از یک رژیم غذایی معقول پیروی کنیم و به طور منظم ورزش کنیم. اما پزشک شما ممکن است بپرسد در یک هفته چند نفر را می بینید؟ این به این دلیل است که ما چقدر ارتباط اجتماعی داریم. بودن در اجتماع می تواند تأثیر زیادی بر سلامت روان و جسم ما داشته باشد.
در یک تحقیق انجام شده در سال 2015، افرادی که از نظر اجتماعی منزوی یا تنها بودند، به ترتیب 29 و 26 درصد بیشتر از افرادی که اجتماعی بودند، در معرض مرگ زودرس بودند. این اثر پس از در نظر گرفتن سایر علل موثر از جمله سن، مراقبت های درمانی و وضعیت اقتصادی-اجتماعی، ادامه یافت. در واقع، مطالعه انجام شده افزایش خطر مرگ و میر زودرس ناشی از این امر را با کشیدن 15 نخ سیگار در روز برابر دانست.
هم انزوای اجتماعی و هم تنهایی با شروع بیماری های مزمن مانند بیماری های قلبی، دیابت نوع 2، زوال عقل و افسردگی مرتبط است. همچنین این دو مورد حساسیت ما را به بیماری های عفونی مانند سرماخوردگی و کرونا افزایش می دهند و واکنش ما را به واکسیناسیون ضعیف می کنند.
انسان ها موجودات اجتماعی هستند. در طول تاریخ ما انسان ها برای بقا به دیگران نیاز داشته ایم و از آنجایی که ما با انتظار تماس با دیگران سازگار شده‌ایم، از دست دادن این ارتباط می‌تواند منجر به اختلال در تنظیم چندین سیستم بیولوژیکی در بدن ما شود.
این بی نظمی در انواع سیستم های بیولوژیکی مرتبط با سلامت یا فقدان آن از شاخص توده بدنی گرفته تا فشار خون، خود را نشان می دهد. علاوه بر این، این ارتباط ها در گروه های سنی مختلف وجود دارد و وابسته به میزان این ارتباطات اجتماعی هستند؛ برای مثال، هر چه فرد تماس های اجتماعی بیشتری داشته باشد، فشار خون او بیشتر کاهش می یابد.
کلید بسیاری از بیماری های مربوط به انزوای اجتماعی در تداخل مغز و سیستم ایمنی نهفته است، که می تواند بدن ما را به حالت پیش التهابی سوق دهد. تنها ماندن ما را در برابر هر موضوع ناخوشایند، آسیب‌پذیرتر می‌کرد. سیستم عصبی سمپاتیک ما برای مقابله با این تهدید تکامل یافته است و نوراپی نفرین که هورمون پرواز یا مبارزه است را به بافت های ما پمپاژ می کند.
مغز استخوان که گلبول های سفید را تولید می کند، یکی از بافت هایی است که هورمون مبارزه به داخل آن پمپاژ می شود. در پاسخ به سیل نوراپی‌نفرین، تولید سلول‌های ایمنی دفاعی اولیه مانند نوتروفیل‌ها و مونوسیت‌ها افزایش می یابد. با این حال، زمانی که انزوای اجتماعی و التهاب ادامه یابد، مشکلات به وجود می‌آیند. سپس این التهاب مزمن به عنوان یک عامل تسریع کننده برای بیماری هایی مانند سرطان، بیماری های عصبی، پلاک های آترواسکلروتیک و حملات قلبی عمل می کند و در خون ما ظاهر می شود. افرادی که انزوا را تجربه می‌کنند دارای میزان بالاتری از نشانگرهای التهابی مانند پروتئین واکنش‌گر c و IL-6 هستند.
در همان زمان، تغییرات در فعالیت ژن به این دستور کار التهابی ادامه می دهد. برای مثال، محققان متوجه شدند که گلبول‌های سفید خون افراد تنها تمایل دارند ژن‌های دخیل در ساخت سیتوکین‌های پیش‌التهابی را فعال کنند و ژن‌های مسئول کنترل تکثیر سلولی را خاموش کنند.
بر اساس اکثر معیارها مانند زمان صرف شده در تنهایی و تعداد ارتباطات اجتماعی، جامعه جهانی درحالت کلی در حال منزوی شدن است. این روند به طور ویژه ای در میان نوجوانان و جوانان مشهودتر است. برای افراد بین 15 تا 24 سال، زمان صرف شده با دوستان در دو دهه گذشته تقریباً 70 درصد از 150 دقیقه در روز در سال 2003 به 40 دقیقه در روز در سال 2020 کاهش یافته است.
همه‌گیری ویروس کرونا این موضوع را برای بسیاری برجسته کرد. سبک زندگی مدرن ما، با امکانات بسیاری که دارد، مقوله انزوای اجتماعی را به طور فزاینده ای آسان کرده است.
برخی گروه‌های خاصی احساس تنهایی و انزوا و پیامدهای ناشی از آن را با میزان بالاتری نسبت به جمعیت های دیگر تجربه می‌کنند. برای مثال، اصولا مهاجرانی که با موانع زبانی دست و پنجه نرم می‌کنند، به دلیل این که دیدگاه‌هایشان نادیده گرفته می‌شود، منزوی می شوند و افرادی که با ناامنی اقتصادی مواجه هستند، بیشتر در معرض خطر انزوا قرار دارند.
اخیرا با ایجاد اجماع در مورد خطرات انزوای اجتماعی، مؤسسات پزشکی و دولتی به این موضوع توجه می کنند. در ماه می، یک جراح عمومی در ایالات متحده توصیه‌نامه ای درباره این موضوع منتشر کرد و اپیدمی تنهایی و انزوا را “یک بحران بهداشت عمومی نادیده گرفته شده” در مقایسه با بحران‌های قبلی مانند سیگار کشیدن، مصرف مواد مخدر و چاقی خواند.
محققان معتقدند برای انزوای اجتماعی هم باید دستورالعمل هایی وجود داشته باشد؛ مثلا دستورالعمل های غذایی ممکن است افراد را به سمت 30 گرم فیبر در روز سوق دهد. به همین شکل دستورالعمل های ارتباط اجتماعی هم تعداد دوستانی را که باید به طور روزانه یا هفتگی با آنها ارتباط برقرار کنیم را مشخص می کند.
اگرچه هر توصیه‌ای، باید توسط کمیته‌ای متشکل از کارشناسان بررسی شود، اما به نظر می‌رسد برخی از شواهد نشان می‌دهند که ما باید بین چهار تا شش نفر را در زندگی خود داشته باشیم و در نظر داشته باشیم اولویت تماس حضوری تا است تا تماس آنلاین. همانطور که رژیم غذایی ما باید دارای تنوع باشد، ارتباطات اجتماعی ما نیز باید تنوع داشته باشد و از همسر تا همکار تا دوست را در بر بگیرد.
چگونه در اجتماع باقی بمانیم؟
به یک گروه بپیوندید
گاهی اوقات زندگی ممکن است شلوغ شود، بنابراین پیوستن به گروهی که به طور منظم گرد هم می آیند مثل یک کلاس ورزشی روزانه، کتابخانه یا نشستن در یک کافه، تضمین می کند که به طور مداوم همان افراد را خواهید دید. در واقع زمانی که شما به طور منظم با مردم تعامل دارید، احتمال توسعه و تداوم روابط اجتماعی افزایش می یابد.
کارهای داوطلبانه انجام دهید
جوامعی را حول اهداف و ارزش های مشترک بسازید. کول می‌گوید: یک عصب‌شناسی شگفت‌انگیز در مغز وجود دارد که تماماً به امید، جستجو و تلاش برای ساختن دنیایی بهتر است، که به ما پاداش ذهنی ارزشمندی می‌دهد.
هر روز با دیگران در تماس باشید
افرادی که در خانه کار می کنند، یک منبع قابل اعتماد ارتباط اجتماعی در خارج از خانه را به طور کلی از دست می دهند. اگر از خانه کار می کنید، بهتر است چند روز در هفته به فضای کاری خود بروید.
فراموش نکنید که برای گریز از انزوای اجتماعی، روابط موجود را تقویت کنید یا روابط رو به زوال را دوباره تقویت کنید.
