مطالعهای که توسط دانشگاه بارسلونا و مرکز شبکههای تحقیقاتی زیست پزشکی در دیابت و اختلالات متابولیک مرتبط (CIBERDEM) انجام شد، مکانیسم جدیدی را کشف کرد که میتواند اثربخشی درمانهای موجود دیابت را افزایش دهد.
به گزارش تکناک، این مطالعه که با استفاده از موشها و کشتهای سلولی انجام شد، این پتانسیل را دارد که مسیرهای جدیدی را برای مقابله با بیماریهای متابولیک که نشاندهنده یک مسئله مهم سلامت در سراسر جهان است، هموار کند.
این مطالعه که در مجله متابولیسم منتشر شده است، بر پروتئین GDF15 که عاملی است که در سطوح بالایی در بسیاری از بیماریها مانند نارسایی قلبی، سرطان و بیماری کبد چرب فعال میشود، تمرکز دارد. بیماران چاق نیز سطوح بالایی از این پروتئین دارند، اما عملکرد آن تغییر میکند و این افراد ممکن است به GDF15 مقاومت ایجاد کنند؛ یعنی کاهش اثربخشی فعالیت آن. این مطالعه توسط پروفسور منوئل کاررا هدایت میشود.
جایگزینهای جدید برای کاهش سنتز گلوکز در کبد
کاررا گفت: مطالعه ما نشان میدهد که GDF15 سنتز گلوکز را در کبد مهار میکند. این مسیر نقش تعیین کنندهای در تولید هیپرگلیسمی (افزایش سطح گلوکز خون) در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 دارد.
این محقق خاطرنشان میکند: عمل این پروتئین به کاهش حضور فیبروز کبدی نیز کمک میکند که وضعیتی است که با افزایش مرگ و میر در بیماران مبتلا به بیماری کبد چرب مرتبط است.
این مطالعه نشان میدهد که موشهای دارای کمبود GDF15 دارای عدم تحمل گلوکز و میزان پایین پروتئین AMPK در کبد هستند که حسگر متابولیسم انرژی در سلول در برابر دیابت نوع 2 است.
علاوه بر این، افزایش سنتز گلوکز در کبد (گلوکونئوژنز کبدی) نیز در حیوانات مورد مطالعه و همچنین افزایش فیبروز کبدی مشاهده شد.
همه نشانهها حاکی از آن است که تمام تغییرات توصیف شده توسط افزایش میزان کبدی فاکتور رشد تبدیل کننده بتا 1 (TGF-β1) و یک پروتئین واسطه SMAD3 که محرک های اصلی فیبروز کبدی هستند، ایجاد شده است. بنابراین درمان با CDF15 نوترکیب میتواند AMPK را فعال کرده و میزان SMAD3 فعال در کبد موش و کشتهای اولیه سلولهای کبدی را کاهش دهد.
کاررا میگوید: نتایج نشان میدهد که GDF15 پروتئین AMPK را فعال میکند و گلوکونئوژنز و فیبروز کبدی را از طریق کاهش مسیر TGF-β1/SMAD3 مهار میکند.
این نتایج نشان میدهد که تعدیل میزان GDF15 میتواند برای بهبود اثربخشی درمانهای فعلی ضد دیابت مفید باشد، زیرا گلوکونئوژنز کبدی کلیدی در هیپرگلیسمی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 است و سطح سرمی TGF-β1 نیز در این بیماران افزایش مییابد.