اخیرا محققان دانشکده پزشکی ایکان بینش هایی را در مورد مکانیسم بالقوه اثر یک داروی ضد روان پریشی به نام آسناپین با گیرنده ای به نام پروتئین TAAR1 که یک هدف درمانی احتمالی برای مصرف مواد و اختلالات روانی است، کشف کرده اند.
به گزارش تکناک، این کشف ممکن است راه را برای توسعه داروهای بهبودیافته با هدف قرار دادن همان مسیر هموار کند.
یافته‌های محققان نشان می‌دهد که پروتئین مغزی معروف به گیرنده TAAR1 که یک هدف دارویی شناخته شده برای تنظیم سیگنال‌دهی دوپامین در مسیرهای پاداش کلیدی در مغز است، در انسان به طور قابل‌توجهی در مقایسه با جوندگان متفاوت است.
این مطالعه در نظر گرفتن تفاوت‌های خاص گونه‌ها در تعاملات دارو-گیرنده و بررسی بیشتر در مورد روش‌هایی که آسناپین بر بدن تأثیر می‌گذارد، به عنوان گام‌هایی در جهت پیشرفت‌های درمانی بالقوه، پیشنهاد می‌کند.
گرگوری زیلبرگ، نویسنده اول این مطالعه می‌گوید: در بررسی ویژگی‌های عملکردی و ساختاری پروتئین TAAR1، هدف مطالعه ما روشن کردن مکانیسم‌ها و فارماکولوژی آن بود. یافته‌های ما ممکن است به توسعه داروهای جدید TAAR1 کمک کند و کاوش بیشتر در مورد داروهای مشابه آسناپین را تحریک کند.
با استفاده از تکنیک های پیشرفته برای بررسی ساختار و عملکرد TAAR1، محققان سه عنصر مهم را شناسایی کردند. اول، تفاوت‌هایی بین TAAR1 جوندگان و انسان وجود دارد که احتمالاً بر نحوه ترجمه مطالعات نمونه پیش‌بالینی به انسان تأثیر می‌گذارد. دوم، TAAR1 بسیار نزدیکتر از آنچه قبلاً فرض شده بود با گیرنده های سروتونین و دوپامین مرتبط است. این نشان می دهد که چندین داروی هدفمند سروتونین ممکن است اثربخشی درمانی ناشناخته یا عوارض جانبی داشته باشند که در واقع به دلیل عملکرد آنها در TAAR1 است.
در نهایت، محققان تاکید می‌کنند که آسناپین ضد روان‌پریشی مورد استفاده بالینی، به طور غیرمنتظره‌ای فعال‌سازی قوی TAAR1 را نشان می‌دهد و در واقع نشان می‌دهد که این دارو می‌تواند برخی از اثرات درمانی خود را از فعال‌سازی TAAR1 به دست آورد. اگر در مطالعات بیشتر ثابت شود، این موضوع می تواند فرصت های جدیدی را برای پتانسیل آن در سایر کاربردهای درمانی مرتبط با TAAR1 مانند استفاده از آن در اختلالات مصرف مواد و همچنین توسعه داروهای جدید مبتنی بر آسناپین باز کند.
محققان به عدم وجود اطلاعات در مورد تفاوت‌ها در نحوه عملکرد TAAR1 در جوندگان و انسان‌ها اشاره کردند و تأکید کردند که برخی از این تفاوت‌ها می‌تواند دلیل این باشد که چرا داده‌های بالینی TAAR1 هنوز با موفقیت به درمان‌های مؤثر در انسان ترجمه نشده است. در مرحله بعد، محققان قصد دارند محل قرارگیری TAAR1 در سلول ها و نقش دقیق آن در تأثیرگذاری بر سیگنال دهی سروتونین و دوپامین را مطالعه کنند.
نویسنده ارشد این مطالعه که دانیل واکر نام دارد، می گوید: این مطالعه جهشی قابل توجه در درک TAAR1 ارائه می دهد و راه های بالقوه ای را برای توسعه دارو و تشویق تحقیقات بیشتر در مورد کاربردهای درمانی آن ارائه می دهد.
