بررسی ها نشان می دهد داروهایی که معمولاً برای تنظیم فشار خون استفاده می‌شوند، در پیشگیری از هذیان گویی پس از ترخیص از ICU به هیچ عنوان موثر نیستند.
به گزارش تکناک، مطالعه جدید انجام شده توسط تیمی از محققان، نشان داده شده که پرمصرف ترین داروهای فشار خون، زمانی که حداقل شش ماه قبل از پذیرش در بخش مراقبت های ویژه (ICU) مصرف شوند، بعد از خروج بیمار از قسمت ICU ،در برابر هذیان گویی فرد هیچ تاثیری ندارند.
هر سال، تقریباً هفت میلیون بیمار در بیمارستان های ایالات متحده آمریکا تحت تاثیر هذیان به نارسایی حاد مغز مبتلا شده و بستری می شوند. این وضعیت با بستری طولانی مدت در بیمارستان و بستری شدن در ICU، افزایش استفاده از تهویه مکانیکی، مشکلات مغزی طولانی مدت، نیاز به بستری در خانه سالمندان و افزایش خطر مرگ مرتبط است. هر چه هذیان شدیدتر و طولانی‌تر باشد، پیامدهای ذهنی و عملکردی پس از ترخیص بدتر خواهد بود.
نویسنده ارشد این مطالعه، دکتر بابار خان گفت: ما همواره به دنبال راه‌های موثر برای کاهش شدت و مدت هذیان بوده‌ایم. در این مطالعه، ما مهارکننده‌های ACE و مسدودکننده‌های گیرنده آنژیوتانسین را بررسی کردیم، زیرا این داروها فشار خون را تثبیت می‌کنند و تصور میشود که دارای ویژگی‌های محافظت کننده عصبی هستند. ما می خواستیم بدانیم که آیا قرار گرفتن در معرض این داروها ممکن است در پیشگیری از هذیان موثر باشد یا خیر. متأسفانه، ما در بین بیمارانی که این داروها را قبل از بستری شدن در ICU مصرف کرده بودند، در مقایسه با بیمارانی که این داروها را مصرف نکرده بودند، شیوع کمتری از هذیان گویی پیدا نکردیم.
فشار خون بالا، که می تواند با موفقیت توسط مهارکننده های ACE و مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین کاهش یابد، یکی از عوامل خطرناک برای ابتلا به هذیان بعد از ترخیص از ICU است.
مطالعه ای که پرونده پزشکی 4791 بیمار که این داروهای فشار خون را حداقل به مدت شش ماه قبل از بستری در بخش مراقبت‌های ویژه مصرف کرده بودند را بررسی کرد، نشان داد که این داروها هیچگونه تاثیر محافظتی مناسب در برابر این مشکل ایجاد نمی‌کنند.
در مطالعه دیگری که به رویکردهای دارویی درمان هذیان می پرداخت، نشان داده شد که داروهای ضد روان پریشی که معمولاً برای توقف این مشکل تجویز می‌شوند، طول مدت هذیان را تغییر نمی‌دهند.
محققان این مطالعه در نهایت گفتند: هدف بلندمدت ما این است که بفهمیم چگونه فرآیندهای بیولوژیکی مختلف در پیری، مانند فشار خون، التهاب و غیره، با هم تعامل دارند و در نهایت منجر به هذیان و سپس زوال عقل می‌شوند.
