در حالی که اخترشناسان بقایای تعداد زیادی ستاره منفجرشده در کهکشان راه شیری و کهکشان های نزدیک را رصد کرده اند، اما تعیین جدول زمانی مرگ ستاره ها و انفجار ستاره ها اغلب دشوار است.
به گزارش تک ناک، تیمی از ستاره شناسان با مطالعه بقایای تماشایی یک ابرنواختر در کهکشان همسایه با استفاده از تلسکوپ های ناسا، سرنخ های کافی برای کمک به تعیین زمان انفجار ستاره ها با عقب بردن زمان پیدا کرده اند.
بقایای ابرنواختری به نام SNR 0519-69.0 به اختصار SNR 0519 عنوان می شود بقایای انفجار یک ستاره کوتوله سفید است. ستاره پس از رسیدن به یک جرم بحرانی، یا با بیرون کشیدن ماده از یک ستاره همراه یا ادغام با یک کوتوله سفید دیگر، دچار یک انفجار گرما هسته ای شد و از بین رفت.
دانشمندان از این نوع ابرنواختر به نام نوع Ia برای طیف وسیعی از مطالعات علمی از مطالعات انفجارهای گرما هسته ای گرفته تا اندازه گیری فواصل تا کهکشان ها در طول میلیاردها سال نوری استفاده می کنند.
SNR 0519 در ابرماژلانی بزرگ، کهکشانی کوچک در فاصله 160 هزار سال نوری از زمین قرار دارد. این تصویر ترکیبی داده های اشعه ایکس از رصدخانه پرتو ایکس چاندرا ناسا و داده های نوری تلسکوپ فضایی هابل ناسا را نشان می دهد. پرتوهای ایکس از SNR 0519 با انرژی های کم، متوسط و زیاد به ترتیب در رنگ های سبز، آبی و بنفش نشان داده شده اند که برخی از این رنگ ها روی هم قرار گرفته و سفید به نظر می رسند. داده های نوری محیط باقیمانده را با رنگ قرمز و ستاره های اطراف باقیمانده را با رنگ سفید نشان می دهند.
ستاره شناسان داده های چاندرا و هابل را با داده های تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا ترکیب کردند تازمان انفجار ستاره SNR 0519مشخص شود و در مورد محیطی که انفجار ستاره آن رخ داده است اطلاعات کسب کنند. این داده ها فرصتی را برای دانشمندان فراهم می کند تا فیلم تکامل ستارگانی را از زمان شروع انفجار به عقب برگردانند.
محققان تصاویر هابل در سال‌های 2010، 2011 و 2020 را برای اندازه‌گیری سرعت مواد در موج انفجار ناشی از انفجار، که از حدود 3.8 میلیون تا 5.5 میلیون مایل (9 میلیون کیلومتر) در ساعت متغیر است، مقایسه کردند. اگر سرعت به سمت ماکزیموم تخمین زده شده بود، ستاره شناسان تشخیص دادند که نور حاصل از انفجار حدود 670 سال پیش یا در طول جنگ صد ساله بین انگلیس و فرانسه و اوج سلسله مینگ در چین به زمین می رسید.
با این حال، این احتمال وجود دارد که سرعت مواد از زمان انفجار اولیه کاهش یافته باشد و این انفجار بعدتر ازانفجار 670 سال پیش رخ داده است. داده های چاندرا و اسپیتزر سرنخ هایی را ارائه می دهند که آن را تایید می کند. اخترشناسان دریافتند که درخشان‌ترین نواحی در پرتوهای ایکس باقیمانده، جایی است که آهسته‌ترین ماده در حال حرکت قرار دارد و گسیل پرتو ایکسی با سریع‌ترین مواد مرتبط نیست.
این نتایج نشان می دهد که مقداری از موج انفجار با گاز متراکم در اطراف باقیمانده برخورد کرده و باعث کاهش سرعت آن در حین حرکت شده است. ستاره شناسان ممکن است از مشاهدات اضافی با هابل برای تعیین دقیق تر زمان مرگ ستاره استفاده کنند.
