مطالعات نشان داده اند که میزان بالای استفاده از شبکههای اجتماعی با افزایش خطر ابتلا به اضطراب و افسردگی مرتبط است.
به گزارش تک ناک، شواهد قابل توجهی وجود دارد که سلامت روان افراد و عادات آنلاین آنها را به هم مرتبط میکند. علاوه بر این، بسیاری از روانشناسان بر این باورند که افراد ممکن است با اثرات روانشناختی که فراگیر هستند اما همیشه آشکار نیستند، سروکار داشته باشند.
آنلاین بودن دایمی یعنی مکررا در معرض دید دیگران قرار گرفتن. اگرچه ممکن است طبیعی به نظر برسد، اما سطحی از دیده شدن است که قبلاً به عنوان انسان با آن روبهرو نشده بودیم.
ما در شبکههای اجتماعی مانند توییتر پست می گذاریم و افرادی که هرگز ندیده ایم با افکار و انتقادات خود به ما پاسخ می دهند. مردم به آخرین سلفی اینستاگرام شما نگاه می کنند. آنها به معنای واقعی کلمه روی صورت شما دست میکشند. این موضوع گاهی این حس را منتقل میکند که تمام دنیا به شما چشم دوخته اند.
به نظر می رسد مشاهده شدن توسط افراد زیاد در شبکههای اجتماعی اثرات روانی قابل توجهی دارد. البته نکات خوبی در مورد این توانایی در برقراری ارتباط با دیگران وجود دارد. برای مثال، در اوج همهگیری کووید زمانی که ما نمیتوانستیم به عزیزانمان نزدیک شویم، این فناوری ها بسیار مهم بود. با این حال، کارشناسان می گویند که معایب متعددی نیز وجود دارد که ممکن است پیچیده تر و پایدارتر از تصورات ما باشند.
لری روزن، استاد بازنشسته روانشناسی در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا میگوید: آنچه که ما دریافتیم این است که مردم بیشتر از آنچه قبلاً گزارش شده یا فکر میکنند وقت خود را روی صفحه نمایش گوشی های موبایل میگذرانند. این تا حدودی به یک اپیدمی تبدیل شده است.
روزن از سال 1984 بر روی تأثیرات روانی فناوری مطالعه میکند و میگوید که مشاهده کرده است که همه چیز از کنترل خارج شده است. او میگوید مردم روزانه دهها اعلان دریافت میکنند و اغلب احساس میکنند که نمیتوانند از زندگی آنلاین خود فرار کنند. روزن میگوید: حتی وقتی روی صفحه نمایش نیستید، صفحهها در ذهن شما هستند.
یکی از ارزش های حریم خصوصی این است که به ما فضایی می دهد تا بدون قضاوت عمل کنیم. هنگامی که ما از رسانه های اجتماعی استفاده می کنیم، افراد غریبه زیادی محتوای ما را مشاهده می کنند، آن را میپسندند، در مورد آن نظر میدهند و آن را با جوامع خود به اشتراک می گذارند.
هر زمان که چیزی را به صورت آنلاین پست می کنیم و بدین وسیله بخشی از شخصیت خود را فاش می کنیم، کاملاً نمیدانیم که چه تصویری از خود در دنیای مجازی به دیگران عرضه میکنیم. فالون گودمن، استادیار روانشناسی در دانشگاه جورج واشنگتن، میگوید ندانستن اینکه چه نوع تاثیری را در فضای مجازی ایجاد میکنید، میتواند باعث استرس و اضطراب شود.
گودمن میگوید: وقتی عکسی را در شبکههای اجتماعی پست میکنید، تنها دادههای واقعی که به دست میآورید، لایکها و نظرات مردم است. این لزوماً نشاندهندهی احساس واقعی جهان درباره عکس یا پست شما نیست. اکنون شما خود را به صورت نیمه دائمی معرفی کرده اید و اطلاعات محدودی در مورد برداشتی که از آن شده دارید، بنابراین اطلاعات محدودی در مورد ارزیابی هایی که مردم درباره شما انجام می دهند، دارید.
آنا لمبکه، استاد روانپزشکی و علوم رفتاری در دانشگاه استنفورد، میگوید که ما هویت خود را از طریق نحوهی دیده شدن توسط دیگران میسازیم. بخش اعظم این هویت اکنون در اینترنت شکل گرفته است و دست و پنجه نرم کردن با آن دشوار است.
لمبکه میگوید: “این هویت مجازی ترکیبی از تمام این تعاملات آنلاین است که ما روزمره انجام می دهیم. این یک هویت بسیار آسیب پذیر است زیرا فقط در فضای مجازی وجود دارد و به طرز عجیبی کنترلی روی آن نداریم. او میگوید: ما خیلی در معرض دید هستیم.
بدون توانایی در دریافتن اینکه هویت آنها چگونه در دنیای مجازی کمانه میکند، مردم معمولاً وقتی ساعتها آنلاین هستند و حتی پس از خروج از سیستم، پاسخ جنگ یا گریز را احساس میکنند.
لمبکه میگوید: این نوعی هوشیاری بیش از حد سازگار است. به محض اینکه شما چیزی را در دنیای مجازی ارسال میکنید، به نوعی روی سنجاقها و سوزنها نشستهاید و منتظر پاسخ هستید. این به تنهایی حالتی از برانگیختگی بیش از حد است. مردم چگونه به این موضوع پاسخ خواهند داد؟ چه زمانی پاسخ خواهند داد؟ چه خواهند گفت؟
لمبکه میگوید: اینکه فقط شما بتوانید واکنش های منفی در مورد محتوایی که در شبکههای اجتماعی پست کردید را مشاهده کنید، بخشی از مشکل است، اما این واکنش ها اغلب برای دیگران نیز قابل مشاهده هستند، و این موضوع احساس شرم و نفرت از خود، که هم اکنون نیز در دنیای مدرن بومی شدهاست، را افزایش میدهد.
ما موجوداتی اجتماعی هستیم و مغز ما برای تشکیل جوامع، ارتباط و کار با یکدیگر تکامل یافته است. ما تکامل نیافته ایم که روزانه خود را در معرض قضاوت کل جهان قرار دهیم. این چیزها روی هر فرد تأثیر متفاوتی می گذارد، اما چیزی که واضح است، این است که بسیاری از افراد از این سطح از در معرض قرار گرفتن، احساس غرقشدگی میکنند.
اگر مراقب نباشیم، زندگی آنلاین ما می تواند به منبع استرس مزمنی تبدیل شود که به طور نامحسوس در همه چیز رخنه میکند. همه به حریم خصوصی نیاز دارند، اما ما اغلب آن را برای خود فراهم نمی کنیم و در نهایت احساس میکنیم که دائماً در حال مبارزه با دشمنان نامرئی هستیم.
با این حال، کارهایی وجود دارد که می توانید برای خودتان انجام دهید. میتوانید اعلانهای خود را برای برنامههای رسانههای اجتماعی خاموش کنید، مدت زمانی را که صرف آنها میکنید کاهش دهید، زمان استفاده از آنها را محدود کنید و موارد دیگر. گودمن می گوید گاهی اوقات نگه داشتن تلفن همراه در اتاق دیگر کمک میکند تا به راحتی وسوسه نشوید که آن را دست بگیرید.
لمبکه می گوید: ما باید نحوه تفکر خود را در مورد رسانه های اجتماعی و استفاده از اینترنت به عنوان یک جامعه تغییر دهیم. او آن را یک مشکل اجتماعی مینامد، نه فقط یک مشکل.
وی همچنین میگوید: ما باید مشابه آدابی که در سایر مشکلات مصرفی داریم، در مورد اینکه استفاده مناسب و سالم از فضای مجازی چگونه است، به نوعی آداب فرهنگی دست یابیم. همانگونه که ما اماکنی داریم که در آنها سیگار کشیدن ممنوع است، برای صبحانه بستنی نمیخوریم، انواع قوانین را در مورد اینکه چه کسی می تواند الکل بخرد و مصرف کند و چه کسی می تواند به کازینو برود، داریم، برای این محصولات دیجیتالی، به ویژه برای افراد زیر سن قانونی به نرده های محافظ نیاز داریم.
