یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که مصرف خودسرانه داروهای مربوط به اختلال نقص توجه و داروهای بیش فعالی (ADHD) برای افرادی که این اختلال را ندارند، ممکن است نتایج معکوسی داشته باشد.
به گزارش تکناک، نتایج این مطالعه ممکن است خبر بدی برای افرادی باشد که داروهایی را که معمولاً برای درمان علائم اختلال نقص توجه و بیش‌فعالی (ADHD) تجویز میشود و به داروهای هوشمند معروف است، مصرف می‌کنند و فکر می‌کنند که این داروها باعث افزایش بهره‌وری در محل کار یا تحصیل آنها می‌شوند.
متیل فنیدات (ریتالین) و دکستروآمفتامین (دکسدرین) به طور منظم برای ADHD تجویز می شوند و مواد شیمیایی مغز دوپامین و نوراپی نفرین را هدف قرار می دهند تا به توجه و تمرکز کمک کنند.این ترکیبات توسط FDA به عنوان درمانی برای ADHD تایید نشده است ولی مودافینیل که دوپامین را در مغز نیز افزایش می دهد، گاهی اوقات در ایالات متحده برای درمان علائم ADHD در بزرگسالان استفاده می شود. با این حال، این دارو با نسخه در استرالیا در دسترس است.
داروهای بیش فعالی به طور فزاینده ای، بدون نسخه تهیه می شوند و توسط افراد بدون ADHD برای افزایش بهره وری در محل کار یا تحصیل استفاده می شوند. اثربخشی این داروها بر عملکرد دنیای واقعی که به عنوان تقویت کننده های ادراکی یا داروهای هوشمند در نظر گرفته می شوند، ثابت نشده است. اکنون، محققان دانشگاه ملبورن و دانشگاه کمبریج بررسی کرده اند که مصرف کنندگان این داروها، آیا مزیت شناختی دارند یا خیر؟
محققان به 40 شرکت‌کننده سالم بین 18 تا 35 دوز استاندارد بزرگسالان از یکی از این سه داروهای بیش فعالی یا دارونما دادند. سپس از شرکت‌کنندگان خواستند تا مسئله بهینه‌سازی کوله پشتی (نوعی مسئله محاسباتی با این پیش فرض که یک کوله‌پشتی با اندازه محدود دارید و باید آن را به بهترین روش ممکن از اشیا پر کنید) را که نشان‌دهنده دشواری کارهایی است که در زندگی روزمره با آن مواجه می‌شوند، چهار بار، حداقل به فاصله یک هفته، حل کنند.
در مسئله کوله پشتی، از افراد خواسته می شود مجموعه ای از اقلام را با مقادیر و وزن های داده شده در یک ظرف بسته بندی کنند. در این آزمایش، هدف این است که انتخاب کنید کدام اقلام را در محدوده وزن تعیین شده در ظرف قرار دهید.
محققان دریافتند که به طور کلی، شرکت کنندگانی که یکی از داروها را مصرف کرده بودند، کاهش اندکی در دقت و کارایی نشان دادند و برای تکمیل این مسئله تلاش طولانی‌تر و بیشتری و در مقایسه با افرادی که دارونما به آنها داده شد، انجام دادند.
افرادی که دارونما دریافت کرده بودند و در سطح بالاتری در مورد مسئله کوله پشتی کار می کردند، هنگام مصرف دارو، کاهش شدیدتری در عملکرد و بهره وری نشان دادند. برعکس، افرادی که دارونما مصرف می کردند و عملکرد پایین تری داشتند، تنها گاهی اوقات پس از مصرف دارو، بهبودی جزئی نشان دادند.
الیزابت بومن، نویسنده اصلی این مطالعه گفت:مطابق مشاهدات ما، مصرف داروها توانمندی شرکت‌کنندگان را در حل درست آزمون افزایش نمی‌دهد و باعث کاهش امتیازی که آنها در مقایسه با زمانی که بدون مصرف دارو کار را انجام میدهند، به دست می‌آورند. همچنین متوجه شدیم که شرکت‌کنندگان، به جای افزایش کارآمدی، نیاز به زمان بیشتری برای تکمیل کار دارند.
این نتایج محققان را شگفت زده کرد. پیتر بوسارتز نویسنده مسئول مطالعه گفت: انتظار می رفت، به دلیل افزایش دوپامینی که داروها القا می کنند و متعاقبا افزایش همزمان نوراپی نفرین شیمیایی که باعث افزایش تلاش و افزایش انگیزه و عملکرد بالاتر باشیم. با این وجود، عملکرد عموماً افزایش نیافته است، بنابراین سؤالاتی در مورد اینکه چگونه داروها بر ذهن و تصمیم‌گیری افراد تأثیر می‌گذارند باقی می‌ماند.
در حالی که یافته های این مطالعه آموزنده بود، تحقیقات بیشتری برای تعیین اثرات فیزیولوژیکی این داروها بر افراد بدون ADHD مورد نیاز است. اما به نظر می رسد نتیجه نهایی این است که آنها چیز زیادی از نظر بهبود عملکرد ادراکی ارائه نمی دهند.
بومن گفت: تحقیق ما نشان می‌دهد داروهایی که انتظار می‌رود عملکرد شناختی را بهبود بخشند، ممکن است در واقع منجر به کار سخت‌تر مصرف‌کنندگان سالم شوند؛ در حالی که کیفیت کار پایین‌تری را در مدت زمان طولانی‌تری ارائه میدهند.
