دیرینه شناسان معتقداند برخورد عظیم یک شهاب سنگ با زمین باعث پایان حیات دایناسور ها شد، اما بحث بر سر وضعیت کلی دیگر خزندگان در زمان این برخورد سرنوشت ساز همچنان ادامه دارد.
به گزارش تکناک، مطالعه اخیر توسط دانشگاه ادینبورگ شواهد جدیدی ارائه می دهد که دایناسورها در زمان مرگ ناگهانی خود قوی بودند.
محققان با بررسی سوابق فسیلی برای بازسازی شبکه‌های غذایی هزاره‌های قبل و بعد از برخورد شهاب سنگ، روشن کردند که چگونه برخی از پستانداران و پرندگان از فاجعه‌ای که به 165 میلیون سال زندگی دایناسورها پایان داد، جان سالم به در بردند.
لوئیس چیاپه، دیرینه شناس، مدیر مؤسسه دایناسورها (گروهی از خزندگان مهره‌دار منقرض‌شده) در موزه تاریخ طبیعی شهرستان لس آنجلس، که در این تحقیق دخالتی نداشت، گفت: این یک مطالعه بسیار جالب است که از رویکردی استفاده می کند که اغلب در دیرینه شناسی مهره داران استفاده نمی شود و نتایج آن قابل اطمینان است.
این مطالعه بیش از 1600 نمونه فسیلی را بررسی کرد که مربوط به 18 میلیون سال قبل از برخورد شهاب سنگ در آخرین سال های دوره کرتاسه تا 4 میلیون سال اول دوره پالئوژن روزی که این صخره با عرض 7.5 مایل به شبه جزیره یوکاتان مکزیک امروزی برخورد کرد می باشد.
فسیل‌ها تقریباً هر نوع حیوانی را نشان می‌دادند که در آن زمان در حال خوردن و خورده شدن بودند، از ماهی‌ها، سمندرها و قورباغه‌ها گرفته تا تمساح‌ها، دایناسورها و پستانداران.
خورخه گارسیا گیرون، بوم شناس دانشگاه اولو فنلاند و دانشگاه لئون اسپانیا و نویسنده اصلی این مقاله گفت: با نگاهی به تعداد بقایای یافت شده، محققان به این نتیجه رسیدند که دایناسورها در زمان مرگ از یک مکان ثابت و قوی در شبکه زیست محیطی برخوردار بودند، در حقیقت در فسیل‌های مورد مطالعه هیچ شواهدی مبنی بر کاهش منابع غذایی آنها وجود نداشته باشد.
پستانداران با امنیت بسیار کمتری در شبکه غذایی نسبت به همتایان دایناسوری خود، اواخر دوره کرتاسه را در تلاش برای به دست آوردن جای پایی کوچک در چشم اندازی که تحت سلطه خزندگان غول پیکر بود گذراندند. محققان تنوع گسترده ای از گونه های پستانداران را پیدا کردند که نشان می دهد این حیوانات در روند سازگاری با دنیای خود هستند.
گارسیا ژیرون گفت: این نوعی معامله است. دایناسورها در اکولوژی خود بسیار پایدارتر بودند. آنها البته استادان اکوسیستم خود بودند. از طرف دیگر، پستانداران در حال تنوع بودند و شروع به ساکن شدن در زیستگاه های مختلف و محیط های متفاوت کردند.
هنگامی که سیارک برخورد کرد، این انعطاف پذیری ممکن است نجات پستانداران بوده باشد.
تخمین زده می شود انقراض کرتاسه-پالئوژن، یا رویداد K/Pg، باعث نابودی 75 درصد از گونه های سیاره باشد. هنگامی که ضربه وارد شد و آتش‌سوزی‌های بعدی و ابرهای ذرات معلق منظره را گداخته و جو را دگرگون کردند، بیشتر دایناسورها نمی‌توانستند مانند گونه‌های بازمانده در زیر زمین نقب بزنند، به قلمرو امن‌تری پرواز کنند، از منطقه خطر فرار کنند یا در آب غوطه‌ور شوند.
رایلی بلک نویسنده کتاب «آخرین روزهای دایناسورها، یک سیارک، انقراض و آغاز دنیای ما» می گوید: برخورد شهاب سنگ آنقدر شدید بود که هیچ مکانی در سطح زمین وجود نداشت که واقعاً امن باشد. زمانی که خود هوا مرگبار شود، کاری برای حیات زمینی نمی‌توان انجام داد.
دایناسورها (dinosaur : clade of sauropsid vertebrates that dominated the Mesozoic Era (including birds)) برای مناظر و آب و هوای اواخر کرتاسه مناسب بودند. هنگامی که یک رویداد بی سابقه و غیرمنتظره آن جهان را یک شبه از بین برد، دایناسورها با آن همراه شدند.
در حالی که تحقیقات جدید به سوالات مربوط به یک رویداد مهم در گذشته سیاره پاسخ می دهد، ممکن است به دانشمندان در تفسیر آینده آن نیز کمک کند.
درک پنج رویداد انقراض دسته جمعی در سابقه ماقبل تاریخ می تواند به ما کمک کند تا راه هایی را که گونه های گیاهی و جانوری ممکن است در نتیجه تغییرات آب و هوایی ناشی از فعایت های بشر آسیب ببینند و کاهش یابند، پیش بینی کنیم.
گارسیا ژیرون گفت: برای مثال، گونه های آب شیرین به سرعت در حال ناپدید شدن هستند. او دامه داد: اگر بتوانیم تشخیص دهیم که چه نوع عواملی در گذشته باعث بقای جانوران آب شیرین شده است، ممکن است به ما کمک کند تا به بقای تنوع زیستی جانوران کنونی آب های شیرین کمک کنیم.
