مطالعه‌ای جدید خبر از پیدا شدن درمانی جدید برای بیماری پارکینسون به وسیله یک داروی سرطان می‌دهد.
به گزارش تکناک، یک مطالعه جدید نشان داده است که ترکیبی که در اثر تجزیه یک داروی سرطان در بدن ایجاد می‌شود، خواص درمانی دارد. هنگامی که این محصول جانبی با داروی اصلی ترکیب شد، یک اثر هم‌افزایی برای مهار سلول‌های سرطان پروستات ایجاد کرد.
همچنین هنگامی که این محصول به تنهایی استفاده می‌شود، تجمع یک پروتئین سمی در مغز که مرتبط با بیماری پارکینسون است را کاهش می‌دهد.
داروها پس از مصرف، جذب و در سراسر بدن پخش می‌شوند. هنگامی که آنها اثر درمانی خود را تولید کردند، توسط اندام‌های مختلف تجزیه یا متابولیزه می‌شوند و به محصولات جانبی به نام متابولیت‌ها تبدیل می‌شوند که ترکیباتی هستند که راحت‌تر از بدن حذف می‌شوند.
اثرات درمانی متابولیت‌های دارو اغلب نادیده گرفته می‌شود، حتی اگر آنها در غلظت‌های بالا در پلاسما وجود داشته باشند و از نظر دارویی فعال باشند. با این حال، یک مطالعه جدید که توسط شورای تحقیقات ملی اسپانیا (CSIC) انجام شده است، نشان داده است که متابولیت تولید شده در اثر تجزیه یک داروی سرطان ممکن است به تنهایی به عنوان یک عامل درمانی عمل کند.
روکاپاریب که دارویی است که برای درمان سرطان‌های مکرر تخمدان، سینه و اخیراً سرطان پروستات استفاده می‌شود، به متابولیت اصلی آن یعنی M324 تجزیه می‌شود که می‌تواند در چندین گونه از جمله موش و انسان شناسایی شود. M324 می‌تواند در حیوانات به غلظت‌های بالاتری نسبت به داروی مادر برسد و این قابلیت را دارد که وارد سلول‌های تومور شود. در انسان، غلظت پلاسمایی متابولیت حدود 40 درصد غلظت روکاپاریب است.
با استفاده از چهار رویکرد محاسباتی مختلف، محققان به طور جامع مشخصات M324 را مشخص کردند و این کار آنها را قادر ساخت تا مزایای خارج از هدف روکاپاریب و متابولیت آن را پیش‌بینی کنند.
محققان آزمایش کردند که آیا M324 دارای خواص ضد سرطانی است یا خیر. آنها روکاپاریب و نسخه سنتز شده M324 را در 20 رده سلولی سرطانی انسانی که شامل سرطان پروستات، سینه، تخمدان و پانکراس می‌شد، غربالگری کردند. در نه رده سلولی، ترکیب داروی اصلی و متابولیت آن، مهار سلول‌های سرطانی را بیشتر از استفاده از هر یک از این ترکیبات به تنهایی افزایش داد. بیشترین تفاوت در رده سلولی سرطان پروستات با تفاوت در مهار بیش از 30٪ مشاهده شد.
محققان با مشاهده هم‌افزایی اما نه فعالیت مستقل در الگوهای سلولی سرطان پروستات، به این فکر افتادند که آیا این متابولیت به خودی خود می‌تواند در بافت سلولی دیگری فعالیت داشته باشد. آنها با تمایز نورون‌های دوپامین بیماری پارکینسون از سلول‌های بنیادی پرتوان القایی (iPSCs) که از یک بیمار مبتلا به این بیماری به دست آمده بودند، نورون‌ها را با M324 درمان کردند. آنها به این نتیجه رسیدند که این متابولیت به طور موثری تجمع ⍺-سینوکلئین را کاهش می‌دهد. ⍺-سینوکلئین پروتئینی است که وقتی به اشتباه در تومورها تا می‌شود، باعث التهاب عصبی، تخریب عصبی و مرگ سلولی می‌شود و از نظر ژنتیکی و عصبی با بیماری پارکینسون مرتبط است.
محققان می‌گویند یافته‌های آنها می تواند تأثیر بالینی قابل توجهی داشته باشد. اول این‌که، اثر هم‌افزایی مشاهده شده در روکاپاریب و M324 می‌تواند بر آزمایش‌های بالینی مراحل پیشرفته سرطان پروستات تأثیر بگذارد، زیرا ترکیب این دو می‌تواند در مقایسه با سایر داروهای سرطان مورد استفاده در این زمینه مفید باشد.
همچنین این یافته‌ها می‌تواند پیامدهایی برای ایمنی و اثربخشی دارو داشته باشد و تحقیقات بیشتری را ایجاب می‌کند. در مورد پارکینسون، این مطالعه نشان داد که این متابولیت از نظر دارویی فعال است و پتانسیل استفاده مجدد را دارد که نشان دهنده راه جدیدی برای درمان این بیماری است.
محققان این مطالعه می‌گویند: به طور کلی، ما نشان می‌دهیم که متابولیت‌های دارویی می‌توانند پلی‌فارماکولوژی متفاوتی نسبت به داروهای اصلی داشته باشند، که این مسئله بر اهمیت عرضه متابولیت‌های دارویی به صورت تجاری، ترکیب آنها در مطالعات پیش بالینی و مشخص کردن دقیق‌تر آنها در طول کشف و توسعه دارو برای درک جامع اثر دارو تاکید می‌کند.
این مطالعه در مجله Cell Chemical Biology منتشر شد.
