اخیرا محققان ژل مایعی ساختهاند که با تزریق به تومورهای جامد، جامد میشود، در سیتی اسکن قابل مشاهده است و میتواند درمان تومورهای سرطانی را به آرامی انجام دهد.
به گزارش تکناک، استفاده از این ژل در ترکیب با ایمونوتراپی باعث بهبود بقا در موش ها شد و تومورهای دور و درمان نشده را تحت تاثیر قرار داد، که این مسئله نشان می دهد این ژل پتانسیل درمان برای سرطان های متاستاتیک را دارد.
تزریق مستقیم دارو به تومورهای سرطانی که به نام درمان درون توموری شناخته می شود، روشی امیدوارکننده برای درمان سرطان های جامد است، اما تاکنون آزمایش های بالینی یک سری از اشکالات این نوع درمان را نشان داده اند. یکی از مشکلات این نوع روش درمانی این است که اکثر ایمونوتراپیها از مولکولهای کوچکی تشکیل شدهاند که پس از تزریق، به سرعت از محل تومور دور میشوند.
در حال حاضر، محققان دانشگاه Mass General Brigham با همکاری موسسه Koch برای تحقیقات یکپارچه سرطان، یک سیستم تحویل ژل ایجاد کرده اند که بر این موانع غلبه می کند.
آویک سام، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: این ژل دو مشکل موجود در تلاشهای قبلی برای ایمونوتراپی سرطان داخل تومور را حل میکند. اول اینکه درمان به وسیله این ژل، قابل رؤیت و عملی می باشد تا پزشکان تصویربرداری مداخلاتی بتوانند تحویل آن را تأیید کنند و دوم اینکه مطمئن شوند دارو واقعاً در منطقه مورد نظر باقی می ماند.
محققان تصمیم گرفتند ژلی بسازند که چند منظوره باشد. این ژل باید در دمای اتاق قابل تزریق باشد و در محل تومور جامد شود. همچنین باید حاوی یک عامل تصویربرداری باشد تا بتوان درمان را با استفاده از تصویربرداری CT تجسم کرد و باید قادر به ارائه درمانی برای سرطان باشد. در این مورد، درمان imiquimod (ایمیکویمود) بود که یک داروی تحریک کننده سیستم ایمنی مورد تایید FDA است.
محققان بر روی یک پلیمر متشکل از پلی لاکتیک-کو-گلیکولیک اسید زیست سازگار (PLGA) و پلی اتیلن گلیکول (PEG) در یک ساختار سه بلوکی کار کردند. ساختار سهبلوکی امکان دو ویژگی اساسی را فراهم کرد که منجر به آزادسازی کنترل شده داروی ایمیکویمود شد: اول، خود به خود به صورت نانوذرات میسلی تشکیل شد که دارو را در بر گرفت و حلالیت آن را حدود 2000 برابر افزایش داد و اجازه داد تا دوز بزرگتری تحویل داده شود؛ دوم، در دمای بدن، این ساختار میسلی یک ژل لغزان را شکل داد. در مرحله بعد، محققان آیوپامیدول که یک ماده حاجب است را برای تجسم تزریق داخل تومور تحت CT اضافه کردند. آنها نام سیستم دارورسانی ژل خود را “Imigel” گذاشتند.
محققان با استفاده از موش های آزمایشگاهی مبتلا به سرطان کولون و سینه که معمولاً در برابر ایمونوتراپی مقاوم هستند، این حیوانات را با یک تزریق داخل توموری که ترکیبی از درمان Imigel و بازدارنده نقطه بازرسی (CPI) بود، بررسی کردند. هر موش دارای دو تومور از یک نوع سرطان بود، اما تنها یکی از آن تومورها تحت درمان قرار گرفت و به محققان اجازه داد تا بررسی کنند که آیا ژل باعث تحریک ایمنی موضعی و سیستمیک می شود یا خیر.
90 روز پس از درمان، درمان ترکیبی بقا را در هر دو مدل سرطان بهبود بخشید. در سرطان روده بزرگ، 46 درصد از موش ها زنده ماندند. در سرطان سینه، 20 درصد زنده ماندند. موش هایی که به این نوع درمان پاسخ دادند، پسرفت کامل تومور درمان شده و تومور در فاصله دور در آنها رخ داد، در حالی که موش هایی که به این نوع درمان پاسخ ندادند، هیچ پسرفتی در هیچ یک از محل ها در آنها مشاهد نشد.
سام گفت: زمانی که ما این ژل را به یک تومور تزریق می کنیم، می توانیم به سیستم ایمنی بدن یاد دهیم که سرطان را تشخیص دهد و آن را تحریک کند تا نه تنها به محلی که ژل در آن تزریق شده است، بلکه به سایر نقاط بدن که ممکن است همان سرطان در آنجا باشد، حمله کند.
اثر ابسکوپال معمولاً در درمان سرطان، به ویژه در سرطانهای مقاوم به درمانهای مهارکننده نقشهای پروتئینی (CPI)، به ندرت دیده میشود. اینکه درمان ترکیبی استفاده شده در مطالعه فعلی تأثیرات درمانی را بر تومورهای دور و درمان نشده داشت، نشان دهنده قابلیت تأثیرگذاری بر درمانهای سرطانهای پخش شده این روش است.
محققان به آزمایش فناوری ژل خود برای ایمنی ادامه خواهند داد و قصد دارند اثربخشی آن را با داروهایی غیر از ایمیکویمود آزمایش کنند.
اریک ورنبرگ-کلی، یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: مطالعه ما اثبات اولیه یک مفهوم است، اما همه ما به طور فعال با هم کار می کنیم تا این فناوری ها را به بیماران برسانیم. می درمان بیماران با یک تزریق، فواید زیادی دارد و ما فکر میکنیم این فناوری پتانسیل کمک به سرطانهایی را دارد که در حال حاضر درمان آنها مشکل است.
این مطالعه در مجله Advanced Healthcare Materials منتشر شد.
