همکاری تحقیقاتی دانشگاه باسک (UPV/EHU) و موسسه بیوبیزکایا استفاده از ضخامت شبکیه را برای پیش‌بینی زوال عقل در بیماران پارکینسون بررسی می‌کند و نشان می‌دهد که لایه‌های نازک‌تر شبکیه با پیشرفت شدیدتر بیماری مرتبط است.
به گزارش تکناک، وقتی پارکینسون یا یک بیماری تخریب کننده عصبی دیگر رخ می‌دهد، بیماران همیشه می‌پرسند: حالا چه اتفاقی خواهد افتاد؟ از این بیماری چه انتظاری می‌توان داشت؟
دکتر مورتا گوینا، یکی از محققان این مطالعه می‌گوید: برای متخصصان مغز و اعصاب، پاسخ دقیق به این سؤالات ممکن نیست زیرا تکامل بیماران بسیار متنوع است: برخی در طول سالها تغییری نمی‌کنند در حالی که برخی دیگر دچار زوال عقل می‌شوند یا حتی مجبور می‌شوند روی ویلچر بنشینند.
امروزه شناسایی بیماران پارکینسونی که در معرض خطر اختلال عقل قرار دارند، چالش بزرگی است و همین این امر برای ارائه درمان‌های بالینی مؤثرتر و افزایش کارآزمایی‌های بالینی ضروری است. در واقع، دکتر گوینا با همکاری کارکنان موسسه تحقیقاتی بیوبیزکایا، می‌خواست ببیند آیا سیستم بینایی می‌تواند این وخامت را پیش‌بینی کند یا خیر. به عبارت دیگر، این محققان می‌خواستند ببینند بیمار در چند سال آینده چه آینده‌ای را می‌تواند انتظار داشته باشد. برای این منظور از ضخامت شبکیه استفاده شد.
روش تحقیق
شبکیه غشایی است که در پشت کره چشم قرار دارد، مربوط به سیستم عصبی است و از چندین لایه تشکیل شده است. در طول این مطالعه، ضخامت داخلی‌ترین لایه شبکیه چشم گروهی از بیماران پارکینسونی با استفاده از توموگرافی انسجام نوری اندازه‌گیری شد. این نوع توموگرافی ابزاری است که به‌طور معمول در آزمایش‌های چشم پزشکی استفاده می‌شود، زیرا امکان اندازه‌گیری با وضوح بالا، قابل تکرار و دقیق را می‌دهد.
بنابراین تکامل این لایه شبکیه در افراد مبتلا به پارکینسون و بدون بیماری پارکینسون در دوره‌ای بین سال‌های 2015-2021 تجزیه و تحلیل و مقایسه شد. نتایج تجزیه و تحلیل تصاویر لایه‌های شبکیه بیماران پارکینسونی در بیمارستانی در بریتانیا نیز تایید شد.
نتایج نشان داد که لایه شبکیه چشم در بیماران پارکینسونی نازک‌تر است.
همچنین مشاهده شد که در طول مراحل اولیه بیماری، در شبکیه چشم بزرگترین تخریب عصبی تشخیص داده می‌شود و از یک لحظه معین به بعد یعنی زمانی که لایه بسیار نازک می‌شود، نوعی تثبیت فرآیند تخریب عصبی جایگزین می‌شود. نازک شدن شبکیه و اختلال شناختی به‌طور همزمان رخ نمی‌دهند. تغییرات اولیه در شبکیه چشم مشهودتر است و پس از گذشت سالها، مشاهده می‌شود که بیماران هم از نظر بالینی هم از نظر شناختی و هم از نظر حرکتی، بدتر می‌شوند.
به عبارت دیگر، کاهش آهسته‌تر ضخامت لایه شبکیه با زوال شناختی سریع‌تر همراه است. این کندی با شدت بیشتر بیماری مرتبط است.
گوینا می‌گوید: ما اطلاعاتی در مورد پیشرفت بیماری به دست آورده‌ایم و ابزاری که پیشنهاد می‌کنیم، غیر تهاجمی است و در همه بیمارستان‌ها موجود است. نتایج باید در سطح بین‌المللی تأیید شوند و با بهبود جزئی وضوح فناوری، به تأیید روش نظارت بر تخریب عصبی که در بیماری پارکینسون روی می‌دهد، نزدیک‌تر خواهیم شد. همچنین این محقق فاش کرد که آنها در حال ادامه تحقیقات بر روی گروه دیگری از بیماران هستند و کلید اصلی تامین مالی است.
