مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) یک بیماری خودایمنی التهابی ناتوان کننده است که بر سیستم عصبی مرکزی (CNS) تأثیر می گذارد.
به گزارش تکناک، اگرچه مبتلایان به این بیماری می توانند دوره های طولانی بهبودی را تجربه کنند که در آن علائم رایج مانند کنترل حرکتی و خستگی با خوابیدن کاهش می یابد، اما اعصاب بیش از حد آسیب دیده می توانند عود این بیماری را مکرر و شدیدتر کنند.
بسیاری از درمان‌های ام اس مبتنی بر اعمال یک سری تغییرات بر سبک زندگی یا مصرف کورتیزون به منظور سرکوب التهابی است که باعث بدتر شدن عصب‌های ناتوان‌کننده می‌شود، اما تحقیقات موفقیت‌آمیز محدودی در سلول‌درمانی انجام شده است و تاکنون هیچ درمانی برای ترمیم اعصاب آسیب‌دیده در این بیماری پیدا نشده است.
اخیرا محققان توجه خود را به ترمیم غلاف های اطراف این اعصاب با تقویت مکانیسمی که توسط یک ترکیب قندی طبیعی تنظیم می شود، معطوف کرده اند.
هنگام عود کرد ام اس، سلول های ایمنی سرکش در پاسخ به سیگنال های سلول های میکروگلیال مغز، غلاف های محافظ میلین را در اطراف اعصاب تخریب می کنند و به آنها آسیب می رسانند. یک قند طبیعی به نام اسید پلی سیالیک نقش مهمی در فعال کردن میکروگلیا دارد. محققان متوجه شده اند که اگر سلول های میکروگلیا را با اسید پلی سیالیک بیشتری دستکاری کنند، سلول ها می توانند از حالت التهابی به ضد التهابی تبدیل شوند و به این غلاف های عصبی اجازه ترمیم دهند.
یکی از محققان این مطالعه به نام هاوک تیسلر گفت: میکروگلیا یک گیرنده ایمنی به نام Siglec-E دارد که اسید پلی سیالیک را تشخیص می دهد. سلول‌های میکروگلیال سلول‌های کلیدی هستند که کار را مستقیماً در محل انجام می‌دهند و ما می‌خواهیم آنها را با کمک اسید پلی سیالیک به یک جهت خاص هدایت کنیم و در نتیجه آنها را برای بهبودی برنامه‌ریزی مجدد کنیم.
هدف ایجاد محیطی است که به آن غلاف‌های میلین و سلول‌های عصبی اجازه می‌دهد تا ترمیم شوند و بیماران ام‌اس را از بسیاری از اختلالات عملکرد مغز و نخاع مرتبط با بیماری خودایمنی تسکین دهد.
افراد مبتلا معمولاً زمانی که علائم بالینی ام‌اس برای اولین بار ظاهر می‌شوند بین 20 تا 40 سال سن دارند.
اگرچه این مطالعه یک مطالعه مقدماتی و با نتایج مبتنی بر موش آزمایشگاهی است، اما محققان مطمئن هستند که نتایج قابل توجه آنها می تواند روی مطالعات انسانی نیز کاربرد داشته باشد.
تیسلر می گوید: مزیت این نوع درمان این است که گیرنده Siglec-E در مغز در واقع فقط روی سلول های میکروگلیا می نشیند و بنابراین پلی سیالیک اسید می تواند به روشی بسیار هدفمند در آنجا دخالت کند.
با توجه به اینکه این درمان بر روی مکانیزمی عمل می کند که التهاب را به یک منطقه ترمیم ضد التهابی تبدیل می کند، پتانسیل بررسی سایر بیماری های عصبی نیز وجود دارد.
این تحقیق در مجله Frontiers in Cellular Neuroscience منتشر شده است.
