محققان نوع منحصر به فردی از مولکول چربی را در مغز کشف کرده اند که ممکن است اثرات ضد التهابی داشته باشد و نقش مهمی در پیشگیری از بیماری های عصبی مرتبط با افزایش سن داشته باشد.
به گزارش تکناک، مطالعات حیوانی نشان می‌دهد که سطوح این مولکول با افزایش سن کاهش می‌یابد و فقدان آنها می‌تواند به التهاب مغز مرتبط با تخریب عصبی کمک کند.
چندین دهه پیش، دانشمندان دسته جدیدی از لیپیدها را در مغز موش‌ها کشف کردند که SGDGs نامیده می شوند. در آن زمان، چند مطالعه نشان داد که به نظر می رسید این SGDG ها در رشد مغز موش ها نقش دارند و سپس با افزایش سن حیوانات، از مقدار آن کاسته می شود.
اما در پایان دهه 1970، محققان SGDGs را فراموش کرده بودند. وجود آنها در مغز انسان هرگز ثابت نشدند و به پاورقی در پایگاه داده های مولکول حیوانی منتقل شدند.
دن تان نویسنده اول مطالعه جدید توضیح داد: SGDGs برای اولین بار در دهه 1970 شناسایی شد، اما مطالعات بعدی کمی وجود داشت. در حقیقت این چربی ها از پایگاه اطلاعات داده چربی ها حذف و یا فراموش شده بودند. هیچ‌کس نمی‌دانست که SGDGها در پیری تغییر می‌کنند یا تنظیم می‌شوند، چه رسد به اینکه آنها دارای زیست فعالی هستند و احتمالاً از نظر درمانی قابل هدف هستند.
در انجام این تحقیق، محققان دریافتند که SGDG به تدریج در مغز موش در طول کل طول عمر حیوان کاهش می یابد. این تحقیق همچنین نشان داد که کاهش مربوط به سن در SGDGها به طور خاص در سیستم عصبی مرکزی حیوان رخ داده است.
مرحله بعدی تحقیق شامل سنتز SGDGها و بررسی نقش بیولوژیکی آنها بود. در آزمایش‌های آزمایشگاهی، محققان دریافتند SGDGها دارای خواص ضد التهابی هستند که نشان می‌دهد کاهش مرتبط با افزایش سن می‌تواند بر بیماری‌های عصبی تأثیر بگذارد.
بخش پایانی این مطالعه بررسی این بود که آیا SGDGها واقعاً در مغز انسان وجود دارند یا خیر. آخرین باری که این مورد بررسی شد، در سال 1978، SGDG ها شناسایی نشدند. با این حال، تکنیک‌های تحلیلی از آن زمان تکامل یافته‌اند و با استفاده از فناوری جدید، این مطالعه برای اولین بار شواهدی از SGDGs را در مغز انسان و پستانداران پیدا کرد.
محققان در این مطالعه نتیجه‌گیری کردند: طبق دانش ما، این اولین مطالعه‌ای است که نشان می‌دهد دسته‌ای از لیپیدهای CNS مرتبط با پیری اثرات ضدالتهابی دارند. یافته‌های ما نشان می‌دهد که کاهش تدریجی SGDGs با افزایش سن به التهاب عصبی در مغز سالخورده کمک می‌کند و در نهایت منجر به تغییرات پاتولوژیک مرتبط با افزایش سن می‌شود.
آلن ساقاتلیان، نویسنده همکار در این مطالعه، تمرکز تحقیقاتی خاصی روی لیپیدها دارد. او بر این باور است که لیپیدها در تحقیقات پیری عمیقاً مورد مطالعه قرار نگرفته اند، و در حالی که مطمئناً باید کار بیشتری برای تعیین پیامدهای کاهش SGDG در انسان انجام شود، این یافته ها شواهد خوبی هستند که این مولکول های چربی ارزش بررسی دارند.
ساقاتلیان می‌گوید: این SGDGها به وضوح نقش مهمی در پیری بازی می‌کنند، و این یافته این احتمال را می‌دهد که مسیرهای پیری حیاتی دیگری وجود داشته باشد که ما از دست داده‌ایم.این یک مورد کاملاً واضح از چیزی است که باید در آینده بیشتر مورد بررسی قرار گیرد.(مطالعه جدید در Nature Chemical Biology منتشر شده است.)
