بر اساس تئوری دلبستگی، شما در دوران کودکی یک سبک دلبستگی را ایجاد می کنید که هم تحت تأثیر عوامل ژنتیکی است و هم از روابطی که با والدین خود دارید نشات می گیرد.
به گزارش تکناک، با افزایش سن، سبک دلبستگی شما نحوه هدایت روابط نزدیک شما را شکل می دهد.
چهار نوع سبک دلبستگی وجود دارد: ایمن، اضطرابی، اجتنابی و بی نظم. به طور خاص، افرادی که دارای سبک دلبستگی اضطرابی هستند، تمایل دارند که با دیگران احساس نزدیکی کنند، اما برای احساس امنیت در روابط خود تلاش می کنند و می ترسند توسط افرادی که دوستشان دارند، رها شوند.
اگرچه افرادی که سبک های دلبستگی ایمن را ایجاد می کنند، عموماً احساس ثبات و امنیت بیشتری در روابط می کنند، اما افراد مبتلا به دلبستگی اضطرابی در داشتن این احساس امنیت مشکل دارند. در نتیجه کسانی که دلبستگی اضطرابی دارند، سعی می کنند شریک زندگی خود را نزدیک تر به خود نگه دارند و دائما در مورد احتمال پایان رابطه خود فکر می کنند.
تحقیقات حاکی از آن است که حدود 20 درصد از جمعیت دارای دلبستگی اضطرابی هستند. دانستن علائم این نوع دلبستگی و اینکه چه چیزی می تواند این احساسات را تحریک کند، می تواند به شما کمک کند تا روابط نزدیک خود را بهتر مدیریت کنید.
نشانه های سبک دلبستگی اضطرابی:
داشتن یک سبک دلبستگی اضطرابی می تواند بر نحوه رفتار شما در یک رابطه، نحوه واکنش شما به تعارض و حتی احساس شما نسبت به خودتان تأثیر بگذارد. نشانه بارز سبک دلبستگی اضطرابی، بیش فعالی است یا اینکه شما دائماً به دنبال نشانه هایی هستید که نشان می دهد شریک زندگی شما قرار است شما را ترک کند. این حالت می تواند شبیه به موارد زیر باشد:
- نیاز به اطمینان مکرر (مثلاً پرسیدن این که آیا هنوز مرا دوست داری؟)
- با وسواس به دنبال نشانه هایی باشید که شریک زندگی تان در حال کناره گیری از رابطه با شما است
- نگاه کردن به مشکلات کوچک به عنوان تهدیدی برای کل رابطه
- فرض بدترین احتمالات در مورد رفتارهای شریک زندگی خود (مثلاً فرض کنید این که او به شما پیامی نداده است به دلیل این است که به شما اهمیتی نمی دهد.)
علائم دیگری که ممکن است سبک دلبستگی اضطرابی داشته باشید عبارتند از:
- داشتن دید منفی نسبت به خود
- نشخوار فکری در مورد بدترین سناریوها
- نگرانی دائمی در مورد رابطه خود
- بدون شریک زندگی خود قادر به حل مشکلات نیستید
- می خواهید بدانید که شریک زندگی شما همیشه به چه چیزی فکر می کند یا چه احساسی دارد
- احساس فوریت برای گذراندن وقت با شریک زندگی خود
اگرچه اطمینان خاطر یا داشتن یک لحظه مثبت با شریک زندگی می تواند باعث تسکین موقت شود، اما این حرکات اغلب برای ایجاد احساس امنیت طولانی مدت در افراد دارای دلبستگی اضطرابی کافی نیستند. در نهایت فردی که سبک دلبستگی اضطرابی دارد، به سختی می‌تواند به برآورده شدن نیازهایش اعتماد کند و این اضطراب می‌تواند باعث شود که رفتارهایی داشته باشد که فرد بی‌اعتماد یا حساس به نظر برسد.
علل
وقتی کودک هستید، برای بقا و ادامه زندگی به والدین خود متکی هستید. این بقا شامل نیازهای بیولوژیکی (غذا، سرپناه، گرما) و نیازهای عاطفی شما می شود.
به عنوان مثال، نوزادان زمانی که مشکلی دارند، مانند گریه کردن در هنگام گرسنگی یا جستجوی آرامش در هنگام ترس، به والدین اصلی خود نیاز دارند. اینکه چگونه نیازهای آنها در این لحظات به طور قابل اعتماد برآورده می شود، نحوه نگرش آنها به خود و دیگران را شکل می دهد. بر اساس تئوری دلبستگی، این گونه است که افراد یک مدل منحصر به فرد دلبستگی را ایجاد می‌کنند که بر نحوه نگرش آنها به روابط در بزرگسالی تأثیر می‌گذارد.
هنگامی که والدین به طور مداوم نیازهای جسمی و عاطفی کودک را برآورده می کنند و به کودک خود احساس امنیت می دهند و آنها شروع به کشف محیط اطراف خود می کنند، آن کودک به احتمال زیاد سبک دلبستگی ایمن را ایجاد می کند. هنگامی که نیازهای کودک به طور متناقض برآورده می شود یا اصلاً برآورده نشود، احتمال بیشتری وجود دارد که یک سبک دلبستگی ناایمن مانند دلبستگی اضطرابی، اجتنابی یا دلبستگی نامنظم ایجاد شود.
کودکانی که دارای دلبستگی اضطرابی هستند ممکن است آموخته باشند که برای برآورده شدن نیازهای خود نیاز به عملکرد کامل، بی نقص عمل کردن یا مبارزه برای نزدیک نگه داشتن والدین خود دارند. گرچه این رفتارها ممکن است در کودکی به آنها کمک کرده باشد، اما در روابط بزرگسالی مفید نیستند. عوامل دیگری که می توانند منجر به ایجاد سبک دلبستگی مضطرب شوند عبارتند از:
- سبک دلبستگی والدین شما
- عوامل ژنتیکی، مانند داشتن سابقه خانوادگی اضطراب
- مورد آزار گرفتن قرار گرفتن در دوران کودکی (مخصوصاً از سوی والدین)
- از دست دادن والدین یا سرپرست دیگری در کودکی
- استرس‌های زندگی که باعث شده والیدن شما در کودکی کمتر در دسترس باشند
- عدم حمایت بزرگسالان در کودکی
چه چیزی می تواند دلبستگی اضطرابی را تحریک کند؟
برای فردی که دلبستگی اضطرابی دارد، ممکن است اضطراب آنها در روابط صمیمی تشدید شود. رویدادهایی که می توانند باعث ایجاد دلبستگی اضطرابی شوند عبارتند از:
- ورود به یک رابطه عاشقانه جدید
- رویدادهای استرس زا در زندگی
- نقاط عطف روابط بزرگ (مثلاً با هم زندگی کردن یا ازدواج کردن)
- درگیری در رابطه
درست است که هر رابطه ای دارای مشکلات منحصر به فرد خود است، اما بحث هایی که در رابطه رخ می دهد برای فردی با سبک دلبستگی اضطرابی ممکن است زیاد به نظر برسد. درگیری‌ها، مشاجرات یا ناسازگاری‌ها با شریک زندگی‌تان ممکن است باعث ترس از رها شدن شود و باعث شود فرد دارای دلبستگی اضطرابی درخواست اطمینان کند، نگران ترک شدن توسط شریکش باشد یا نیاز فوری به نزدیکی فیزیکی یا عاطفی با فرد مورد نظر خود داشته باشد.
تأثیرات داشتن یک سبک دل بستگی اضطرابی
مطالعات نشان داده است که افراد دارای سبک دلبستگی اضطرابی موارد زیر را گزارش می دهند:
- درگیری بیشتر با شریک زندگی خود
- اعتماد کمتر به روابط
- رضایت کمتر از رابطه
این تأثیرات می تواند نتیجه تمایل یک فرد مضطرب به تمرکز بر رویدادهای منفی و تصور بدترین چیزها در مورد نیات شریک زندگی خود باشد. رفتارهای بیش فعال، مانند داشتن واکنش شدید به یک درگیری جزئی، می تواند باعث ایجاد استرس اضافی در رابطه شود.
خارج از روابط، یک سری اثرات فردی بر سلامت روانی فرد نیز وجود دارد که اگر دلبستگی اضطرابی داشته باشید، ممکن است آن ها را تجربه کنید. این تاثیرات شامل خطر ابتلا به برخی از اختلالات اضطرابی، افسردگی و عزت نفس پایین است.
چگونه با دلبستگی اضطرابی دست و پنجه نرم کنیم؟
توجه به این نکته مهم است که اگرچه داشتن دلبستگی اضطرابی گاهی اوقات می تواند روابط را دشوار کند، اما شما به دلیل داشتن این مشکل، محکوم به ناراضی بودن در رابطه خود نیستید. در واقع مطالعات نشان می‌دهد که افراد مبتلا به دلبستگی اضطرابی در روابط خود قدردانی بیشتری از خود نشان دهند و اغلب بسیار همدل و مهربان هستند و با احساسات شریک زندگی خود هماهنگ هستند.
اگر فکر می‌کنید سبک دلبستگی اضطرابی بر روابط شما تأثیر می‌گذارد، چندین چیز وجود دارد که می‌توانید برای کمک به رفع نگرانی‌ها و احساس امنیت بیشتر با شریک زندگی‌تان امتحان کنید:
- اضطراب خود را درک کنید: تصدیق سبک دلبستگی و ارتباط آن با تجربیات دوران کودکی شما می تواند به کاهش سرزنش خود در روابط فردی کمک کند. وقتی نگرانی در مورد رابطه شما ایجاد می شود، به خود یادآوری کنید که این ممکن است یک زخم قدیمی دوباره ظاهر شود. سعی کنید مراقب محرک های خود باشید و قبل از اینکه واکنشی نشان دهید، حقایق را بررسی کنید.
- با شریک زندگی خود ارتباط برقرار کنید: به شریک زندگی خود اجازه دهید تا بداند چه چیزی باعث اضطراب شما می شود. در مورد آنچه که هر دو شما برای ایجاد امنیت بیشتر در رابطه خود نیاز دارید، صحبت کنید.
- راه هایی برای خودتنظیمی احساسات خود بیابید: پردازش و تنظیم احساسات خود با شریک زندگی می تواند یک عنصر ضروری در روابط باشد. برای افرادی که سبک های دلبستگی اضطرابی دارند، یافتن راه هایی برای تنظیم احساسات به تنهایی نیز مهم است. این کار می‌تواند شبیه به گوش دادن به موسیقی، پاشیدن آب سرد به صورت، تمرین تکنیک‌های تنفس عمیق یا پیاده‌روی باشد.
- زندگی خود را خارج از رابطه خود تغذیه کنید: زمانی که دلبستگی اضطرابی دارید، تثبیت روی روابط صمیمانه می تواند آسان باشد. اما فراموش نکنید که روابط غیر عاشقانه خود را نیز حفظ کنید. این کار می تواند مانند شرکت در فعالیت هایی باشد که بدون شریک زندگی خود از آنها لذت می برید، به دنبال حمایت از دوستان و گذراندن وقت با خانواده خود باشید.
اصلاح سبک دلبستگی اضطرابی؟
سبک دلبستگی شما می تواند در طول زمان تغییر کند. افراد مبتلا به دلبستگی اضطرابی ممکن است با شریک متعهد و مطمئنی که چندین سال با او بوده اند، احساس امنیت بیشتری کنند. این بدان معنی است که ممکن است اثرات دلبستگی اضطرابی در روابط طولانی مدت کمتر تهاجمی شود. روابط سالم که شامل ارتباطات واضح و احترام متقابل است می تواند تصویر شما از دلبستگی را تغییر دهد و تجربیات جدیدی به شما بدهد که با آنچه در دوران کودکی آموخته اید، مغایرت دارد.
علاوه بر این، درمان سلامت روان می تواند به بهبودی از سبک دلبستگی اضطرابی کمک کند، چه در یک رابطه عاشقانه باشید یا نه. درمان‌های سلامت روان زیر شواهدی از کمک به افراد برای ایجاد سبک‌های دلبستگی ایمن‌تر ارائه می دهند:
- روان درمانی بین فردی: نوعی از گفتار درمانی که بر بهبود روابط از طریق کار بر روی واکنش های دشوار، الگوهای فکری و رفتارهایی که در روابط فعلی یا گذشته رخ داده اند، تمرکز می کند.
- درمان ذهنی-رفتاری: یک نوع رفتار درمانی که بر رابطه بین افکار، احساسات و رفتارهای شما تمرکز می کند و الگوهای افکار و احساسات منفی را به چالش می کشد تا به بهبود بهزیستی کلی شما کمک کند.
- درمان روان پویایی: درمانی مبتنی بر گفتار که نیروهای ناخودآگاه و تجربیات دوران کودکی را که بر احساسات و رفتارهای شما تأثیر می‌گذارد، بررسی می‌کند.
- زوج درمانی: برای کمک به درک محرک های خاص از طریق تعارضات بین فردی و توسعه راهبردهای مقابله ای، به زوج هایی که در روابط متعهدانه هستند حمایت می کند.
چگونه به شریک زندگی که دلبستگی اضطرابی دارد، کمک کنیم؟
اگر شریکی دارید که دلبستگی اضطرابی دارد، ممکن است سخت باشد که بدانید چگونه به بهترین شکل از او حمایت کنید و در عین حال استقلال خود را در رابطه حفظ کنید. علاوه بر این که به دنبال حمایت خود هستید، در ادامه چند راه برای حمایت از شریکی که دلبستگی اضطرابی دارد وجود دارد:
- سبک دلبستگی خود را شناسایی کنید: درک اینکه سبک دلبستگی شما چگونه در رابطه ظاهر می شود می تواند در کمک به شریک زندگی شما مفید باشد. به عنوان مثال، اگر سبک دلبستگی اجتنابی دارید، ممکن است نسبت به نیاز شریکتان به صمیمیت حساسیت بیشتری داشته باشید و در نیمه راه در رابطه خسته شوید.
- ارتباط شفاف و مؤثر را تمرین کنید: با شریک زندگی خود به شیوه ای مستقیم و همدلانه ارتباط برقرار کنید. به عنوان مثال، اگر نمی توانید در طول روز کاری به همسرتان پیامک ارسال کنید، این موضوع را به وضوح با او در میان بگذارید. از مبهم بودن در مورد مرزهای خود بپرهیزید تا از احتمال ارتباط نادرست و فرصت‌هایی برای شریک زندگی‌تان برای تصور بدترین چیزها در رابطه جلوگیری کنید.
- یکپارچگی و ارتباط را ارائه دهید: روال‌هایی را ایجاد کنید تا به شما و شریک زندگی‌تان کمک کند به روش‌هایی ارتباط برقرار کنید که برای هر دوی شما معنادار باشد. این کار می تواند شبیه داشتن یک قرار تعیین شده، نوشیدن یک فنجان قهوه با یکدیگر، یا ارسال پیامک به یکدیگر قبل از خواب باشد. گرچه ارتباط مداوم لزوماً سبک دلبستگی شریک زندگی شما را تغییر نمی دهد، اما می تواند پایه ای پایدار ایجاد کند که در آن بهبودی برای آنها نیز اتفاق بیفتد.
