ضربان قلب بالا در حالت استراحت، که به طور کلی به معنای بالاتر از 100 ضربه در دقیقه (bpm) در نظر گرفته می شود، با افزایش خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی جدی مانند بیماری عروق کرونر و سکته مرتبط است.
به گزارش تکناک، اگرچه علت ضربان قلب بالا در حالت استراحت (RHR) می تواند به دلیل عواملی مانند استرس، اضطراب، تغییرات هورمونی و دارو در نوسان باشد، اما مداخلات سبک زندگی برای رسیدن این معیار به محدوده طبیعی برای افراد دارای برخی مشکلات ژنتیکی، دشوار است.
پژوهشگران دانشگاه Northwestern Medicine با نگاهی به 99 مطالعه در سراسر ژنوم، شامل 835365 فرد از بیوبانک بریتانیا و کنسرسیوم بین‌المللی ضربان قلب در حالت استراحت (IC-RHR)، 68 گونه ژنتیکی ناشناخته را شناسایی کرده‌اند که به طور طبیعی به این RHR بالاتر دامن می زنند.
مریلین کورنلیس که یکی از نویسندگان این مطالعه است، گفت: این بزرگترین مطالعه در نوع خود تا به امروز است که در حوزه ضربان قلب و سلامت قلب و عروق انجام شده است.
به طور کلی، دانشمندان 493 نوع ژن را در 352 جایگاه پیدا کردند که این جایگاه ها بافت‌های قلبی عروقی و محل اصلی تغییر فعالیت ژن‌ها توسط انواع مختلف ژن هستند. فعالیت ژن RHR در کاردیومیوسیت‌های بطنی و دهلیزی که سلول‌های ماهیچه‌ای منشعب مخطط در قلب می باشند که مسئول انقباضات قلب هستند، در بالاترین میزان بود.
این بررسی، RHR بالای ژنتیکی را با خطر بیشتر ابتلا به کاردیومیوپاتی اتساع یافته مرتبط دانست که در آن حفره های بزرگ قلب توانایی انقباض خود را از دست می دهند. این مشکل می تواند منجر به لخته شدن خون، آریتمی و نارسایی مزمن قلبی شود.
این مطالعه رابطه معکوس بین RHR بالا و سایر بیماری های قلبی عروقی مانند فیبریلاسیون دهلیزی، سکته مغزی ایسکمیک و سکته قلبی-آمبولیک را نشان داد.
محققان هیچ ارتباطی بین انواع مشکلات ژنتیکی و افزایش مرگ و میر پیدا نکردند.
با توجه به گفته های انجمن قلب آمریکا، RHR “طبیعی” 60-100 ضربان در دقیقه است. هر چیزی بالاتر از این میزان با افزایش خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی مرتبط است.
محققان افزودند که درک اینکه چگونه گونه های ژنتیکی در افزایش RHR و پیامدهای آنها نقش دارند، به بیماران کمک می کند تا مداخلات درمانی آگاهانه و شخصی تری دریافت کنند. در حال حاضر توسعه روش های درمانی برای مبارزه با تأثیر تغییرات ژنتیکی، یک رشته نوظهور پزشکی است.
این مطالعه در مجله Nature Communications منتشر شد.
