به‌تازگی اولین آزمایش بالینی در جهان نشان داد که باریسیتینیب به عنوان داروی درمان آرتروز توانایی سلول‌های پانکراس را برای تولید انسولین حفظ کرده و پیشرفت دیابت نوع 1 را در افرادی که اخیراً به این بیماری مبتلا شده‌اند، کند می‌کند.
به گزارش تکناک، این دارو به عنوان اولین درمان اصلاح کننده بیماری برای دیابت نوع 1 که می تواند به صورت قرص تجویز شود، نویدبخش است.
دیابت نوع 1 زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن به سلول های ترشح کننده انسولین در پانکراس حمله کرده و آنها را از بین می برد. با این حال، از آنجایی که این تخریب پیشرونده است، هنوز تعداد قابل توجهی از سلول ها قادر به تولید انسولین در اوایل بیماری هستند.
اولین آزمایش بالینی در جهان که توسط محققان موسسه تحقیقات پزشکی سنت وینسنت (SVI) در ملبورن انجام شد، نشان داد که یک داروی موجود که معمولاً برای آرتروز تجویز می‌شود، درصورت تجویز به بیماران دیابتی نوع 1 به تازگی تشخیص داده شده اند، از سلول‌های عملکردی پانکراس آنها محافظت می‌کند، تولید انسولین خود بدن را حفظ می کند و پیشرفت بیماری را کاهش می دهد.
تام کی، یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: زمانی که دیابت نوع 1 برای اولین بار تشخیص داده می شود، تعداد قابل توجهی از سلول های تولید کننده انسولین هنوز وجود دارند. ما می‌خواستیم ببینیم که آیا می‌توانیم از تخریب بیشتر این سلول‌ها توسط سیستم ایمنی جلوگیری کنیم. ما نشان دادیم که داروی بارسیتینیب در کاهش پیشرفت دیابت نوع 1 در افرادی که اخیراً به این بیماری تشخیص داده شده اند، ایمن و مؤثر است.
در یک آزمایش 2 مرحله ای محققان به طور تصادفی به 91 بیمار 10 تا 30 ساله را که در 100 روز گذشته به دیابت نوع 1 مبتلا بودند، 4 میلی گرم در روز بارسیتینیب یا دارونما به مدت 48 هفته دادند. باریسیتینیب فعالیت آنزیم های ژانوس کیناز (JAK) که التهاب را کنترل می کنند، مسدود می کند. این دارو به عنوان درمانی برای بیماری های خودایمنی آرتروز و آلوپسی آره آتا تایید شده است.
این آزمایش در درجه اول تأثیر دارو را بر سطح پپتید Cکه معیار طلایی ترشح انسولین درون زا در بیماران دیابتی نوع 1 است را بررسی کرد، اما نیاز روزانه شرکت کنندگان به انسولین تزریقی یعنی HbA1c که نشانگر قند خون طولانی مدت است را نیز بررسی کرد. تنوع گلوکز خون بیماران در یک روز، با استفاده از پایش مداوم گلوکز (CGM) اندازه گیری شد. تنوع گلوکز در روز که ضریب تغییرات (CV) نامیده می شود و به صورت درصد نشان داده می شود، با سطوح گلوکز پایدار به عنوان سطوح کمتر از 36٪ و سطوح ناپایدار که 36٪ و بالاتر تعریف می شود.
محققان به این نتیجه رسیدند که در هفته 48، گروهی که بارسیتینیب مصرف می‌کردند، میانگین سطوح پپتید C بالاتری نسبت به گروه تحت کنترل داشتند (0.65 نانومول در لیتر در دقیقه در مقابل 0.43 نانومول در لیتر در دقیقه)، که نشان می‌دهد سلول‌های پانکراس حفظ شده‌اند و قادر به تولید انسولین هستند. در گروه تحت درمان، میانگین دوز روزانه انسولین در هفته 48 0.41 واحد بر کیلوگرم در روز و 0.52 واحد بر کیلوگرم در روز در گروه تحت کنترل بود. اگرچه سطح HbA1c بین دو گروه مشابه بود، اما CV در هفته 48 در گروهی که بارسیتینیب مصرف می‌کردند، 29.6 درصد در مقایسه با 33.8 درصد در گروه مصرف‌کننده دارونما بود. هیچ عارضه جانبی جدی به این دارو نسبت داده نشد.
کی گفت: تاکنون افراد مبتلا به دیابت نوع 1 به انسولینی که از طریق تزریق یا پمپ تزریق می‌شد وابسته بودند. آزمایش ما نشان داد که اگر پس از تشخیص زودهنگام درمان شروع شود و در حالی که شرکت‌کنندگان دارو مصرف کنند، تولید انسولین آنها حفظ می‌شد. افراد مبتلا به دیابت نوع 1 در آزمایش که این دارو را مصرف کردند، به میزان قابل توجهی انسولین کمتری برای درمان نیاز داشتند.
محققان امیدوارند که باریستینیب به عنوان راهی برای مدیریت بهتر دیابت نوع 1 به منظور جلوگیری از عوارض طولانی مدت مرتبط با کنترل ضعیف قند خون، مانند حمله قلبی و سکته مغزی، اختلال بینایی، بیماری کلیوی و آسیب عصبی، از نظر بالینی در دسترس قرار گیرد.
هلن توماس، یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: ما بسیار خوشبین هستیم که این درمان از نظر بالینی در دسترس خواهد بود. این یک گام بزرگ در نحوه مدیریت دیابت نوع 1 خواهد بود و ما معتقدیم که به عنوان یک پیشرفت اساسی در توانایی کنترل دیابت نوع 1 نویدبخش است.
این مطالعه در مجله پزشکی نیوانگلند منتشر شد.
