یک مطالعه جدید گیرنده های بویایی را از نئاندرتال ها و دنیسوواها رشد داده و حساسیت آنها را نسبت به بوهای مختلف در مقایسه با انسان امروزی آزمایش کرده است.
به گزارش تکناک، صدها هزار سال پیش نئاندرتال‌ها در سراسر اروپا و برخی از نقاط آسیا زندگی می‌کردند، در حالی که دنیسووان‌ها در سراسر روسیه و تا جنوب شرق آسیا زندگی می‌کردند و گهگاه با یکدیگر و انسان‌های امروزی، ترکیب می‌شدند.
هنوز ما چیزهای زیادی در مورد نحوه زندگی این گونه‌های باستانی نمی‌دانیم، اما سرنخ‌هایی می‌توانند در ژن‌های آنها نهفته باشند. بنابراین برای مطالعه جدید، محققان دانشگاه ساکلای پاریس و دانشگاه دوک،گیرنده‌های بوی نئاندرتال‌ها و دنیسووان‌ها را در ظروف آزمایشگاهی پرورش دادند، آنها را در معرض بوهای مختلف قرار دادند و حساسیت آنها را در مقایسه با بوی خودمان اندازه‌گیری کردند.
این تیم با بررسی پایگاه داده‌های ژنوم گونه‌های مختلف، شروع به کار کردند. آنها با این کار می‌توانند ژن‌های گیرنده بوی خاص را با ژن‌های موجود در انسان امروزی مقایسه کنند تا بفهمند که هر کدام چقدر با هم تفاوت دارند. از این رو، آنها 30 گیرنده بو را از هر نژاد انسان اولیه رشد دادند، آنها را در معرض بوهای مختلف قرار دادند و بازتاب آنها را اندازه گرفتند.
تیم تحقیقاتی متوجه شد که گیرنده‌ها عمدتاً بوهای یکسانی را در سراسر صفحه تشخیص می‌دهند، اما از نظر حساسیت به بوهای مختلف تفاوت زیادی دارند. به نظر می‌رسد که نئاندرتال‌ها تقریباً همان بویایی را داشته‌اند که ما اکنون داریم،فقط با چند ژن متفاوت و برخلاف آنچه ممکن است انتظار داشته باشید،
این تغییرات عمدتاً بدتر بوده است. گیرنده های خاص نئاندرتال نسبت به انسان های امروزی به طور قابل توجهی نسبت به بوهای تند، شیرین، نعناع و گل حساس تر بودند. از طرفی، آنها نسبت به بوی عرق و ادرار حساسیت کمتری داشتند، که بدون شک در دنیای آن زمان که بهداشت ضعیف تر بوده، این مسئله خیلی عجیب نیست.
از سوی دیگر، دنیسوواها در واکنش‌های بویایی خود تفاوت‌های گسترده‌تری داشتند. آنها نسبت به رایحه های گل حساسیت کمتری داشتند، اما چهار برابر بهتر از ما در دریافت بوهای گوگردی و سه برابر بیشتر به رایحه های بالزامیک یعنی بوی غلیظ و شیرین مانند وانیل و شکلات،حساس بودند. آنها همچنین به بوی عسل واکنش خوبی نشان دادند، که تیم تحقیقاتی فرض می‌کند که عسل به دلیل سرشار بودن از انرژی، ممکن است غذای مورد علاقه آنها بوده باشد.
هیرواکی ماتسونامی، یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: ما نمی‌دانیم دنیسوواها چه چیزهایی می خورده اند، اما حتما دلایلی وجود دارد که چرا این گیرنده ها باید حساس باشند. هر نژاد باید گیرنده های بویایی را تکامل دهد تا آمادگی خود را برای یافتن غذا به حداکثر برساند. در انسان، این مسئله پیچیده تر است زیرا ما چیزهای زیادی می خوریم. ما واقعاً موجودات پیچیده ای نیستیم.
